نسل من و دو نسل قبل از آثار مهرجویی درس گرفتیم

به گزارش خبرنگار شبستان، نشست پرسش و پاسخ فیلم سینمایی «پله آخر» شب گذشته در سالن سعدی مرکز همایش‌های برج میلاد برگزار شد.

شاهرخ دولکو منتقد میهمان این جلسه درباره فیلم گفت: جنس فیلم مصفا از فیلم‌هایی است که در سینمایی ایران نیاز آن احساس می‌شود و به عنوان سینمایی شخصی یا خاص از آن نام برده می‌شود. از ساخت فیلم اول تا به امروز 8 سال می‌گذرد که اتفاق خوشایندی نیست؛ اما وقتی به حاصل کار نگاه می‌کنیم پیشرفت و پختگی در اثر را به وضوح می‌بینیم که اتفاق میمون و مبارکی است.

وی افزود: فیلم دارای داستان‌های کوچک و جزئیات بسیار است که در کنار هم قرار می‌گیرد و از این جزئیات با روایتی پیچیده به تصویری کامل‌تر می‌رسیم. این نوع سینما در آثار ما بسیار کم است، شاید فیلمسازان و تهیه کنندگان از ساخت این گونه فیلم‌ها هراس دارند، زیرا نمی‌دانند که تماشاگر عام چگونه با این فیلم‌ها برخورد می‌کند. البته جسارت فیلمساز در این فیلم ستودنی است، زیرا برخلاف کار قبلی که پی رنگی ساده و عناصر داستانی کمتری داشت، در این فیلم شاهد خرده داستان‌ها و جزئیات بسیاری هستیم که جمع و جور کردن آنها و رفت و برگشت زمانی در این فیلم به تاثیرگذاری آن بر مخاطب بسیار موثر است. در عین حال که ظاهری ساده دارد اما قصه دارای عمق است و بسیار زیبا.

علی مصفا کارگردان و بازیگر«پله آخر»در مورد فیلم خود گفت: خیلی معتقد به سینمای شخصی و خاص نیستم، زیرا هر سینمایی با یک سری مخاطب که با فیلم ساز هم سلیقه و هم فکر هستند همراه می‌شود و تمایزی میان انواع سینما قائل نیستم.

وی با تاکید بر تاثیر گرفتن از سینمای داریوش مهرجویی در آثارش،گفت: شکل گیری داستان به گونه‌ای بود که اقتباس به آن معنا نمی‌توان برای آن در نظر گرفت، ایده اصلی از جای دیگری شکل گرفت و در روند داستان از قصه مردگان نیز استفاده کردم و در حقیقت به خاطر رعایت امانت داری از نام رمان تولستوی و جویس در تیتراژ استفاده کردم. همه فیلمسازان نسل من و دو نسل قبل تر از من متاثر از آثار مهرجویی هستند، در مورد خودم باید بگویم که یکی از بازیگران سینمای ایران هستم که سابقه کار با آقای مهرجویی را در کارنامه‌ام بیش از دیگران دارم و اصولا اگر در سینما کاری را بلدم از مهرجویی آموختم و این کاملا طبیعی است.

فریدون خلعتبری تدوینگر فیلم درباره تدوین کار و تاثیر «پله آخر»بر مخاطب گفت: ما فیلم را با تماشاگر معمول جشنواره هم دیدیم و واکنش خوبی داشتند و کسی از سالن خارج نشد. فرم فیلم این را می‌طلبد و شیوه طراحی مونتاژ در فیلمنامه شکل گرفته بود، بخشی از استراتژی تدوین که روی میز اتفاق افتاد مدیون بازی‌های خوب بازیگران است که این اجازه را به ما می‌داد که از سکانس‌ها به گونه‌ای استفاده کنیم که رفت و برگشت داشته باشیم. مونتاژ اولیه بر اساس فیلمنامه شکل گرفت و بعد که تغییراتی در آن صورت گرفت، گرافیک تصویر به ما کمک زیادی کرد که در نهایت به این ریتم و به این نوع روایت رسیدیم.

دولکو در ادامه با تاکید بر ساختار فیلم که در نهایت تصویر کاملی از ماجرا را به مخاطب نشان می دهد،گفت: نکته جالبی که در اینجا باید متذکر شوم عناصر مشترکی است که درون دو فیلم بلند و یک فیلم کوتاه مصفا وجود دارد. از جمله می‌توان به حضور خاطرات، بر هم ریختگی ذهن و حقیقت ارتباط دو زن و یک مرد یا یک زن و دو مرد شاره کرد که تمام این عناصر و تکرار آنها در آثار فیلمساز نشان دهنده سینمای شخصی است. فیلم ساز مولف است و دغدغه‌های ذهنی و شخصی دارد که به خوبی می‌تواند به زبان سینما ترجمه کند و مخاطب را با خود درگیر کند. ریتم داستان به گونه‌ای است که ما در آثار دیگر فیلمساز هم می‌بینیم و این ریتم هم از دغدغه‌های شخصی فیلمساز بر می‌آید.

علی مصفا با اشره به ساختار تدوین این فیلم گفت: ابتدا فیلم را بر اساس فیلمنامه مونتاژ کردیم، البته مونتاژ در چند مرحله انجام شد ولی زمانی که مونتاژ اولیه صورت گرفت احساس کردم اشکالاتی دارد که با کمک آقای صاحب الزمانی به ریتم دیگری رسیدیم.

لیلا حاتمی نیز درباره بازی در«پله آخر»و همبازی خود در این فیلم گفت: با آقای آقاخانی بسیار همراه بودیم، کار با ایشان دل نشین بود، روزی که به دفتر آمدم به آقای هاشمی گفتم ایشان بسیار باهوش اند و برای این نقش بسیار مناسب، ظرافت بازی و مدل رفتارشان شبیه من و مصفا بود. در نهایت جمع خوبی بودیم.

پایان پیام/