«مریم السادات ظهوریان» جامعه شناس در گفتگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری شبستان در باره تاثیرات طمع بر جامعه و افراد گفت:یکی از ویژگی های انسان این است که خواسته هایشان تمامی ندارد. در هر مقوله ای که گام بردارد این ویژگی همراه او است، برای نمونه یکی در عرصه هنر وارد می شود و هر دری را که باز می کند، درهای دیگر را رو به خود باز می بیند، درواقع سیر ناپذیری در این عرصه دارد. ممکن است کسی دیگر سیر ناپذیرش در عرصه علم و مدرک گرایی، سفر یا مطالعه باشد، افرادی هم سیر ناپذیری در مسایل مادیات دارند. متاسفانه این موضوع لذت سیری ناپذیری را برای آنها مهیا می کند.
این جامعه شناس افزود:لذتی مبنی بر اینکه وقتی مادیات زیاد می شود، لذت های مادی دیگر هم در کنار آن است. قاعدتا زمینه ساز مسایل دیگر همانند خریدهای افراطی، سفرهای افراطی، لذت های رفت و آمدهای افراطی می شود.
او ادامه داد: دل بریدن از این لذت ها کار آسانی نیست چون از بالا به پایین آمدن می شود.این موضوع خیلی برای افراد طبیعی و آسان به نظر نمی رسد. در خیلی مواقع از جهت شانیات و طبقات اجتماعی چالشی را به دنبال دارد.
او تاکید کرد:از همین رو از گذشته تاکنون در دین، شرع و فرهنگ افراد را به روش و منش درست مصرف کردن و به نوعی قناعت ( شیوه درست مصرف کردن نه به سمت فقر رفتن) تاکید می کنند. تا زمانی که این روش را استفاده نکند سیستم بدن و روحیات انسانی به دنبال زیاده خواهی در هر عرصه ای می رود.
او با اشاره به بستر های ورود به دروازه های طمع گفت: گاهی برای گسترش طمع در انسان زمان و مکان اهمیت پیدا می کند تا این بستر برای او فراهم شود تا به خواسته هایش برود. برای نمونه شیوع ویروس کرونا برای برخی از افراد بستری است تا به خواسته ها و امیال مادی خود برسند.
ظهوریان در ادامه به تفاوت مکان و زمان ها هم پرداخت و گفت: برای نمونه زمان نوروز است و فرد برنامه ریزی می کند تا سال جدید به یکسری از مسایل مادی خود دست یابد. می تواند با ورود به کسب و کار در فضای سفر، دیزاین منازل و گل و گیاه از موقعیت نوروز استفاده کند و به خواسته های خود برسد اما هنگامی با فضا و زمانی رو به رو هستیم که سلامتی، شرایط عاطفی، احساسی و انسانی افراد مطرح است، اگر فرد بخواهد به خواسته های خود با سو استفاده از این شرایط برسد باید با زیر پا گذاشتن انسانیت خود به امیال خود برسد.
این متخصص مسایل اجتماعی ادامه داد: این افراد با عواطف خانواده، سلامت، مرگ و زندگی انسان ها بازی می کنند و در روحیه و سرنوشت یک نسل تاثیر می گذارند، چون با سواستفاده از سلامت انسانها ممکن است باعث شوند خانواده ای پدر یا مادر یا هر دوی آن ها را از دست بدهد و این بر روی سرنوشت فرزندان و نسل آینده تاثیر بگذارد.چون این فرزندان دارای یک سرپرست موقت می شوند یا به بهزیستی میروند. پس این افراد علاوه بر اینکه به طمع دامن میزنند، انسانیت خود را هم زیر سوال می برند. گاهی رسیدن به خواسته ها از تلاش فعالیت خود انسان بدست می آید و گاهی تلاش بزرگتر ها و رسیدن یک ارث نتیجه رسیدن فرد به خواسته هایش می شود. اما گاهی قیمت رسیدن به خواسته ها از بین رفتن کل شرایط انسانی یک نسل است،علاوه بر سلامت، امنیت خانواده ها را زیر سوال می برد تا به خواسته ها و امیال خود برسند.
ظهوریان اضافه کرد: افرادی که در خانواده برنامه ریز تربیتی آتی فرزندان هستند باید به بچه ها یاد دهند که رسیدن به اهداف خوب است اما در کنار هدف گذاری ها معیار های ارزشی را هم یاد آن ها بدهند. باید راه و روش درست را به فرزندان آموخت نه اینکه از هر راهی به اهداف برسند و این موضوع در هیچ جامعه قابل قبول نیست.
این جامعه شناس با اشاره به نظریه «هدف وسیله را توجیه نمی کند»، گفت: باید افراد به هدف های خود برسند اما به هر وسیله ای و ابزاری نباید متوسل شوند. بنابراین هدف ها انسانی باید از طریق روش و ابزارهای انسانی باشد. این نیز در قالب تربیت کلامی وعملی به فرزندان به دست می آید و در آینده بچه ها جامعه را می سازند.
وی با اشاره به نقش رسانه و سواستفاده افراد از اتفاق های حساس جامعه گفت: هنگامیکه قبح و حیای موضوعی شکسته شود برای طرف مهم نیست چه نتیجه ای عاید او می شود. برای نمونه کسی که در بحث تقلب و قاچاق هر محصولی خارج از مسیر قانونی است برای او قاچاق کرم دست یا دارو به تدریج تفاوتی پیدا نمی کند.چون قبح این موضوع برای او ریخته شده است.چون شیوه نادرستی را پیش گرفته و از کرم دست به دارو هم می رسد.هر چه افراد نیاز بیشتری داشته باشند، پولسازی بیشتری برای سود جویان خواهد داشت. بنابراین اصل ترکیب و پایه ریزی تربیتی باید در تبلیغات، فیلم ها و سریال ها شکل گیرد.
او یاد آور شد: این محصولات حساس و خاص اینگونه به صورت عادی و آشکارا قاچاق و غیرقانونی بدست افراد میرسد را باید مسئولین پاسخ گو باشند ولی ما در حال حاضر در حوزه انسانیتی و اجتماعی بررسی می کنیم.
این جامعه شناس تاکید کرد: هر چه گفته می شود به تدریج برای افراد عادی انگاری می شود، مخصوصا افرادی که این زمینه را در خود داشته باشند و این بسترها برای آن ها وسوسه انگیز می شود و این مسیر ها را مسیری برای ارتزاق می دانند در صورتی که این ارتزاق معمولی نیست ما باید به اهدافمان برسیم اما نه به هر طریقی.
نظر شما