خبرگزاری شبستان: در ادامه سلسله یادداشت های بررسی عوامل کامیابی در سال حمایت از کار و سرمایه ایرانی یکی دیگر از عوامل وصول به این هدف یعنی «ایمان به هدف» بررسی می شود.
ایمان به هدف محرک باطنى و درونى است که خواه ناخواه انسان را به سوى هدف مى کشاند. از آنجا که حب ذات در انسان ریشه عمیقى دارد و ریشه آن هرگز گسستنى نیست، هر گاه انسان مطمئن باشد که سعادت و کامیابى او در گرو فلان کار است، خواه ناخواه به سوى آن مى رود.
فردى که به صحت و تندرستى خود علاقه دارد، روزى که بیمار مى شود داروى تلخ را به آسانى مى خورد و خود را زیر چاقوى جراحان قرار مى دهد. چرا؟! زیرا مى داند بهداشت و عافیت او در گرو دارو خوردن، جراحى و بریده شدن عضوهاى فاسد است.
غواصى که یقین دارد در دریا جواهرات گرانبهایى وجود دارد با عشق خاصى خود را در کام امواج آن قرار مى دهد، ولى اگر اعتقاد و ایمان از بیمار و غواص سلب شود، دست روى دست گذارده، نه دارو مى خورد، و نه در امواج دریا فرو مى رود.
در پرتو این ایمان، انسان که کامیابى و نیل به هدف را در سر مى پروراند سختی ها و مرارت ها را آسان مى شمارد و با خار و تیر همبستر مى شود و نمى نالد. با چهره باز به استقبال مرگ مى رود و با نشاط فراوان در راه هدف جان مى سپارد.
چهارده قرن پیش در بیابان بدر، مسلمانان که شماره آنها از 313 نفر تجاوز نمى کرد، و از نظر ابزار جنگى و دفاعى تجهیز کافى نداشتند، با ارتش مجهز و نیرومند قریش روبرو شدند.
احتمال پیروزى مسلمانان از نظر محاسبه یک کارشناس نظامى بسیار ناچیز بود و هرگز تصور نمى شد که این گروه ناچیز سازمان یک ارتش نیرومند را درهم کوبند. ولى برخلاف پندارهاى مردم مادى و کارشناسان ماده پرست، یک اقلیت دارای نیروى ایمان به هدف، در ظرف چند ساعت بر یک ارتش مجهز پیروز شد.
علت کامیابى و پیروزى این اقلیت همان ایمان به هدف بود که مرگ و شهادت را براى آنها آسان کرد. سرباز مومن به هدف از هیچگونه جانبازى و فداکارى مضایقه نمى کند و میدان نبرد با حجله عروسى براى او فرق ندارد. چنین نمونه هاى بارزى در تاریخ اسلام و سایر ادیان وجود دارد.
گردانى از ارتش اسلام اسیر روم مسیحى گردید و در دادگاه نظامى دشمن همه به اعدام محکوم شدند. به فرمانده گردان پیشنهاد شد که اگر به آیین مسیح بگرود، دادگاه راى خود را پس خواهد گرفت.
فرمانده مسلمان که هدف را بالاتر از جان خویش مى پنداشت و مى دانست که اگر حتى به ظاهر دست از اسلام بردارد، و به آیین مسیح بگرود، علاوه بر اینکه به آیین خود که آن را بالاتر از جان خویش مى داند اهانت کرده، سبب خواهد شد که سایر سربازان اسلام نیز شهامت خود را از دست بدهند و روح تسلیم بر آنها حاکم شود با صراحت پیشنهاد دادگاه را رد کرد. دادگاه به فرمانده که نامش حذافه بود وعده داد که اگر آیین مسیح علیه السلام را انتخاب کند، با دختر قیصر ازدواج خواهد کرد و به پست هاى عالى گمارده خواهد شد.
وى باز پیشنهاد دادگاه را رد کرد. قیصر که خود در دادگاه حاضر بود دستور داد یکى از سربازان اسلام را در دیک داغ پر از روغن زیتون بیندازند تا حذافه ببیند که حکم دادگاه قطعى است و شوخى بردار نیست. او با دیدگان خود دید که گوشت هاى سرباز از استخوانهایش جدا شده و جسدش در میان دیگ روغن بالا و پایین مى رود. در این لحظه حذافه سخت گریست و آنان تصور کردند که وى از ترس به گریه افتاده است. وى فورا رو به آنها کرد و چنین گفت:
من هرگز از این سرنوشتى که در انتظارم است گریان نیستم. من از این جهت گریه مى کنم که یک جان بیش در اختیار ندارم تا آن را فداى اسلام سازم. ای کاش به شماره موهایم جان داشتم و آن را فداى عقیده خود مى ساختم. حضار از این ایمان راسخ انگشت تعجب به دندان گرفتند و به بهانه خاصى او را با هشتاد سرباز آزاد ساختند.
تا چندی پیش در جهان سیاست مسئله اى به نام ویتنام وجود داشت. یک ملت پابرهنه و مسلح به نیروى تیر و کمان، در پرتو ایمان و اعتقاد به هدف، اقتصاد و ارتش امریکا را به زانو در آورد و در حقیقت یک ویت کنگ براى آمریکا یک میلیون دلار خرج تراشید.
در سال 1965، امریکا هشتاد هزار تن بمب برفراز ویتنام جنوبى (مناطق تحت اختیار ویت کنگها) و ویتنام شمالى ریخته است، و بیش از 15 میلیارد و 800 ملیون دلار در سال 1966 خرج کرده است.
کشیشان بودایى در میدان هاى سایگون خود را آتش مى زنند و بدون آنکه کمترین لرزش در سیمایشان مشاهده شود، مانند مشعل مى سوزند و بوداییان در اطرافشان سرود مذهبى مى خوانند. این معلول ایمان راسخى است که سرزمین آنها را میدان مبارزه شرق و غرب کرده است ولى براى تقویت اراده افسران و سربازان امریکایى لازم است هر ماه دسته اى از هنر پیشه ها با مخارج گزاف به راه افتند و به زندگى تیره آنها با تشکیل محافل و مجالس رقص صفاى مادى بخشند.
سربازان ویتنامى براى هدف مشخص مى جنگند و هدف آنها خاتمه دادن به دوران استعمار و آزاد زیستن است. ولى سرباز امریکایى نمى داند براى چه مى جنگد. زیرا سرزمین وى با سرزمین ویتنام هزاران فرسنگ فاصله دارد.
ایمان به هدف آثار فراوانى دارد. بزرگترین آثار ایمان همان جانبازى و فداکارى است و در کتاب آسمانى مسلمانان تصریحات زیادى نسبت به این موضوع شده است. (رمز پیروزى مردان بزرگ، مؤ لف: آیت اللّه جعفر سبحانى).
تاریخ اسلام مملوء از حوادثی است که جز در سایه استقامت و ایمان به هدف نمی رسید. آنگاه که رسول اکرم(ص) در شعب ابی طالب به همراه یاران خود در محاصره اقتصادی بود ایمان به هدف بود که دشواری ها و گرمای سوزان و قلت طعام را برای ایشان سهل و آسان می کرد.
پایان پیام/
نظر شما