توبه چه کسی پذیرفته نمی شود؟

خبرگزاری شبستان: إِنَّ الَّذِینَ فَرَّقُواْ دِینَهُمْ وَکَانُواْ شِیَعًا لَّسْتَ مِنْهُمْ فِی شَیْءٍ إِنَّمَا أَمْرُهُمْ إِلَى اللّهِ ثُمَّ یُنَبِّئُهُم بِمَا کَانُواْ یَفْعَلُونَ؛ (ای پیامبر!) تو را با کسانی که دین خود را پراکنده ساخته و گروه گروه شدند، هیچ‌گونه ارتباطی نیست. (تو مسئول آنان نیستی و) سرنوشت کارشان تنها با خداست، آن‌گاه او آنان را به عملکردشان آگاه خواهد کرد. (انعام، 159)
تفرقه‌افکنی در دین، یعنی بدعت‌گذاری و تفسیر دین به رأی خود که در قرآن و حدیث، شدیدترین تعبیرات، درباره این‌گونه افراد آمده است. به برخی از این نمونه‌ها توجه کنید:
قرآن می‌گوید: وای بر آنان که با دست خود مطلبی می‌نویسند، سپس می‌گویند: این از طرف خداوند است.
علی (ع) می‌فرماید: هرگاه بدعتی آید، سنتی می‌رود و یکی از وظایف انبیا و علما، بدعت‌زدایی وجلوگیری از تحریف‌هاست.
در روایت آمده است : توبه صاحب بدعت پذیرفته نمی‌شود. خداوند، هیچ عملی را از بدعت‌گذار قبول نمی‌کند.
کسی که به بدعت‌گذار احترام گذارد یا از روی رضایت لبخندی بزند در فروپاشی دین گام برداشته است.
رسول خدا (ص) فرمود: هر گاه در میان امّتم اختلاف شد، هر کس طبق سنت و گفته من عمل کند و سراغ راه و روش دیگران نرود، پاداش صد شهید خواهد داشت.
در قرآن بارها از یهود به خاطر تحریف‌هایی که علمایشان در دین پدید آوردند، انتقاد شده است. درباره حضرت موسی (ع) هم می‌خوانیم: وقتی از کوه طور برگشت و انحراف و گوساله‌پرستی قوم خود را دید از فرط ناراحتی الواح تورات را بر زمین افکند و ریش برادرش که جانشین او بود، گرفت و گفت: چرا امتم منحرف شدند؟
هارون در پاسخ گفت: ترسیدم اگر برای جلوگیری از انحراف‌شان شدت عمل به خرج دهم، مردم متفرق شوند و بگویی چرا مردم فرقه فرقه شدند (تفرقه‌ای که با بازگشت تو هم قابل اصلاح نباشد)
این آیات و روایات، مسئولیت سنگین دین‌شناسان را در حفظ اصالت مکتب و مقابله با انحرافات فکری در عین حفظ وحدت اجتماعی امت بیان می‌کند.
منبع: کتاب دقایقی با قرآن
پایان پیام/