خبرگزاری شبستان: ما چند روز دیگر به ایام الله رمضان وارد می شویم، مکانی که در آن می توان ذهن و زندگی مان را دوباره جلا ببخشیم و در این میان چه کسی بهتر از امام العارفین حضرت سجاد (ع) که به ما آداب ورود به شهر الله را یادآور شود.
دوباره صدای پای ماه رمضان می آید. صدای پای آسمان، صدای تنزل الملائکه و الروح ، صدای نزول قرآن می آید. البته همه روزها و ماه ها و سال ها ایام الله هستند، ما بیرون از دایره حکمت و رحمت خداوندی نیستیم اما خداوند خود برخی ایام را برای تذکار و توجه بندگانش قرار داده است. ما به واقع نمی دانیم و ذهن مان از پرواز در افق معرفت این که چرا یک شب می تواند ارزشی بالاتر از هزار ماه داشته باشد عاجز است اما با این همه می توان از این خوان رحمت، دست ها و دامن ها را پر کرد. در این میان نجواهای عارفانه و عاشقانه حضرت زین العابدین در صحیفه سجادیه یکی از بهترین مدخل ها و روزنه ها برای آمادگی ورود به شهر الله رمضان است.
امام سجاد (ع) در دعای ورود به ماه مبارک رمضان پس از آن که بر محمد (ص) و آل محمد (ص) درود می فرستد اولین خواسته اش را در این باره از خداوند این گونه مطرح می کند: " اللَّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، وَ اَلْهِمْنا مَعْرِفَةَ فَضْلِهِ وَ اِجْلالَ حُرْمَتِهِ، وَ التَّحَفُّظَ مِمّا حَظَرْتَ فیه / بار الها بر محمد و آلش درود فرست، و معرفت برترى این ماه و بزرگداشت احترامش، و خوددارى از محرمات در آن را به ما الهام کن"
به واقع نخستین خواسته امام (ع) از باریتعالی برای ورود به ماه رمضان، معرفت است. امام از خداوند می خواهد معرفت برتری این ماه را بر سایر ماه ها بر قلبش الهام کند. در این جا می توان به دو نکته اشاره کرد. اول آن که به تعبیر مولانا پای استدلال و آزمون و خطا و تجربه در این میان چوبین است و جز با وابسته شدن به نور معرفت الهی نمی توان حقیقت این ماه و برتری اش را به ماه های دیگر درک کرد و دوم این که اصلا شرط اول و آخر ورود پاکبازانه و عارفانه به ماه مبارک رمضان، معرفت داشتن به این ماه است. فی المثل انسان تا زمانی که نداند شیئی که در دست اوست چه گوهر گرانسنگی است آیا ارزش و اعتباری برایش قایل می شود. آیا آن گوهر را از دستبردها و گزندها مصون نگه می دارد؟ یا نه ممکن است هر لحظه آن گوهر را در برابر یک غفلت از دست دهد و نه تنها در برابر آن فقدان بیتابی نکند بلکه شاید در برابر خسی که در برابر آن گوهر کسب کرده شادمان هم باشد.
اصلا رمز این که چرا بزرگان و اولیای دینی ما چنین خاضعانه بدون تظاهر از صمیم قلب در برابر خداوند زانو می زدند و از عمق جان شان در برابر آن بلندبالای عزیز اظهار فقر می کردند و دست به دامان او می شدند همین قصه بود. انسان هر لحظه آلوده به انواع غفلت ها و کجی هاست، معلوم است انسان خمار و خواب آلوده در معرض غفلت ها قرار دارد، از این رو همین انسان هم گوهرهایی که در قلب و جانش قرار دارد در بازار مکاره دنیا به خسی می فروشد. در این میان بزرگترین و کم یاب ترین گوهر، گوهر معرفت است که غبار ها را از قلب آدمی می تکاند و در بازار مکاره دنیا در هجوم خار و خس، نگهبان و دربان حقیقی قلب و ذهن آدمی است. از همین رو است که حضرت سجاد (ع) در دعای ورود به ماه مبارک رمضان، نخستین خواسته اش از خداوند کسب معرفت نسبت به ارزش این ماه است.
اگر این گام برداشته شود معلوم است که در ادامه " فَضْلِهِ وَ اِجْلالَ حُرْمَتِهِ، وَ التَّحَفُّظَ مِمّا حَظَرْتَ فیه/ بزرگداشت احترامش، و خوددارى از محرمات" هم می آید. اگر انسان بداند چه گوهری به دستش افتاده در آن صورت است که آن گوهر را بزرگ می دارد، به تعبیر امام سجاد (ع) "اجلال حرمته" و در گام بعدی از هر آنچه ممکن است آن گوهر را به خطر بیندازد و بشکند پرهیز می کند.
پایان پیام/
نظر شما