خبرگزاری شبستان: ماه رمضان یکی از بهترین فرصت ها برای خانه تکانی قلب از کینه ها و عداوت ها و رذایل اخلاقی است. اگرچه تظاهرات و نمود بیرونی و عینی ماه رمضان و روزه داری، پرهیز از آشامیدن و خوردن است و به ظاهر روزه داری با تشنگی و گرسنگی گره می خورد اما نمود و تجلی باطنی روزه داری در غبارروبی قلب از رذایل اخلاقی است، همچنان که در گفتار معصومین (ع) وارد شده است ما با توجه به مراتب ایمان با چند دسته روزه داری از روزه داری شکم تا زبان و قلب مواجهیم و در این میان بالاترین و برترین شکل روزه داری از آن روزه قلب و خانه تکانی قلب هاست.
قلب آدمی بزرگترین سرمایه اش در زندگی است. کسی که قلبش را می بازد شجاعتش را هم با او می بازد، چرا که کانون شجاعت قلب آدمی است. کسی که قلبش را می بازد مهربانی و نوع دوستی را هم می بازد. قلب ات را ببازی نمی توانی ایمانت را حفظ کنی. اگر قلب در جایگاه خویش نباشد و عقب نشینی کند کانون های شرک یکی پس از دیگری در اندرون انسان خانه می کنند و آن گاه باطن آدمی غار خفاشان می شود و تاریکی بر در و دیوار این خانه می تند.
اما چه راه هایی در ماه مبارک رمضان پیش پای ما قرار دارد که قلب هایمان را از سمت تیرگی ها و تاریکی ها به سمت آفتاب هدایت کنیم. اگر نخواهیم موضوع را صرفا در نسخه های نظری بپیچیم و به زبان عینی و عملی سخن بگوییم راهکارهایی در این باره از زبان امام سجاد (ع) در صحیفه سجادیه آمده است که می تواند گره گشا باشد.
امام سجاد در بخش دهم از نیایش چهل و چهارم صحیفه سجادیه خطاب به پروردگار می فرمایند: "وَ وَفِّقْنا فیهِ لِاَنْ نَصِلَ اَرْحامَنا بِالْبِرِّ وَالصِّلَةِ، وَاَنْ نَتَعاهَدَ جیرانَنا بِالْاِفْضالِ وَ الْعَطِیَّةِ، وَ اَنْ نُخَلِّصَ - اَمْوالَنا مِنَ التَّبِعاتِ، وَ اَنْ نُطَهِّرَها بِاِخْراجِ الزَّکَواتِ، وَ اَنْ نُراجِعَ مَنْ هاجَرَنا، وَ اَنْ نُنْصِفَ مَنْ ظَلَمَنا، وَ اَنْ نُسالِمَ مَنْ عادانا، حاشى مَنْ عُودِىَ فیکَ وَ لَکَ، فَاِنَّهُ الْعَدُوُّ الَّذى لانُوالیهِ، وَ الْحِزْبُ الَّذى لانُصافیهِ/ و در این ماه به ما توفیق ده که به خویشاوندان خویش با نیکی و هدیه بپیوندیم و با همسایگان با نکویی کردن و بخشش سراغ گیریم و دارایی هایمان را از حقوق دیگران بپالاییم و آن را با بیرون کردن زکات پاک گردانیم و به آن کس که از ما دوری گزیده بازگردیم و با آن که به ما ستم کرده انصاف ورزیم و با آن کس که با ما دشمنی ورزیده با مسالمت برخورد کنیم، مگر کسی که در راه تو یا برای تو با وی دشمنی کرده باشیم که او دشمنی است که با او دوستی نمی کنیم و از دسته ای است که با وی خلوص نمی ورزیم."
داروی اول؛ صله رحم با بستگان و نیکی با همسایه ها
انسان نمی تواند بدون غمخواری دیگران و تیمار دردهای همنوعان از بستگان و خویشاوندان گرفته تا همسایگان به مراتب بالای اخلاقی و انسانی برسد و قلبش را از نیکی ها انباشته کند. در واقع مهم ترین ستون های تعادل ذهنی و معرفتی در انسان، تیماری و رسیدگی به وضع و احوال دیگران است و رمز و راز این که انبیا و اولیا با همه دشواری هایی که پیش پای شان بوده هیچ گاه از هدایت و تیمار انسان ها دست برنداشته اند در همین جاست. همه ما هم به نوعی این تجربه را در زندگی مان مرور کرده ایم که وقتی به دیگران کمکی هرچند مختصر می کنیم یا رفتاری شایسته با آن ها داریم ناخودآگاه حال درونی مان هم بهتر می شود.
داروی دوم؛ پاک کردن دارایی ها و دادن زکات
بخش بزرگی از محرومیت ها و شکاف های طبقاتی در هر جامعه ای از جمله جامعه ما در این است که حرص ها بر قلب ها چنگ می اندازد و انسان ها دارایی هایشان را با خمس و زکات و مالیات پاک نمی کنند. معلوم است این تدابیر اقتصادی و اجتماعی که در اسلام پیش بینی شده به خاطر این است که قله های ثروت در کنار دره های فقر و نداری شکل نگیرد. زمانی که انسان نخواهد مال و دارایی هایش ر ا پاک کند اسیر حرص و ولع های تمام ناشدنی و سراب داشتن های بیشتر و بیشتر می شود و دنیا را قرارگاه می داند، نه مسافرخانه. معلوم است قلبی که دنیا را قرارگاه بداند رو به ویرانی رفته است.
داروی سوم؛ آشتی و برخورد منصفانه و مسالمت آمیز با دیگران
اگر قلب کانون کینه باشد مثل پرنده ای می ماند که بال هایش را بسته اند و می خواهند در آسمان پرواز کند. سرنوشتی جز سقوط در انتظار چنین پرنده ای نخواهد بود. مکتب امام سجاد (ع) که داروخانه بزرگی برای شفای قلب های ماست این دارو را برای ما تجویز می کند که اگر حتی کسی ستمی هم به ما کرده و پیوندی را گسسته راه این نیست که عداوت و کینه آن فرد را در قلب مان نگه داریم، راه اینجا برخورد منصفانه و مسالمت آمیز است. مگر آن که این گسست و عداوت بر سر خدا باشد. به این معنا که ممکن است ریشه کینه و دشمنی کسی با ما به خاطر این باشد که ما در سبیل خداوند سلوک می کنیم و او در بیراهه شیطان. معلوم است که این فصل عین اتصال به راه حضرت رحمان است.
پایان پیام/
نظر شما