خبرگزاری شبستان: بارها برایمان پیش آمده که از روزمرگی ها و دغدغه های دنیا به ستوه آمده ایم و به دنبال سایه آسایشی گشته ایم؛ آرامشی معنوی و الهی، آرامشی روحانی که احتیاج روحمان است. در آن لحظه، اغلب به یاد همسایه صمیمی و قدیمی مان می افتیم، به یاد مسجد، خانه روشن خدا و عبادتگاه مؤمنان.
همان خانه باصفایی که با روی خوش، میزبانمان می شود و به قلب های مان روشنی و آرامش می بخشد. در حدیث قدسی است که پروردگار فرمود: «همانا خانه های من در زمین مساجدند که برای اهل آسمان، همان گونه می درخشند که ستارگان برای اهل زمین! خوشا به حال بنده ای که در خانه اش وضو بگیرد و سپس مرا در خانه ام زیارت کند».(وسائل الشیعه، ج1، ص268)
تا به حال به واژه مسجد فکر کرده اید؟ مسجد یعنی محل سجده و سجده یعنی زیباترین و نزدیک ترین حالت بنده به خداوند. روح سجده، ذکرگفتن با خالق هستی است، با پروردگاری که گویا از همیشه به او نزدیک تری! چه خوب می شود که همیشه خالص و بی ریا به میهمانی مسجد بروی؛ همان طور که صاحب خانه می پسندد! «توجه شما در هر مسجدی به او باشد و او را بخوانید در حالی که دین خود را برای او خالص می گردانید».(اعراف: 29)
حتماً شنیده اید که مسجد سنگر است؛ سنگر دفاع از حریم قدسی دین، سنگری که اتحاد و همبستگی را در صف های به هم فشرده جماعت، به نمایش می گذارد. اما مسجد، سنگر روح ما نیز هست؛ سنگری که ما را از مشکلات و غل و زنجیرهای دنیا حفظ می کند و در پناه خود می کشد. این حدیث امام صادق(ع) بسیار شنیدنی است که فرمود: «هر کس به سوی مسجدی حرکت کند، بر هیچ تر و خشکی گام نمی نهد مگر اینکه از این زمین تا زمین هفتم راه ها بر روی او گشوده می شود».(شیخ طوسی، تهذیب، ج3، ص255)
مسجد، خانه خدا و مجلس پیامبران بزرگ[1] و خانه همه پارسایان است. گنبد و گلدسته هایش عابدی را مجسم می کند که عرقچین بر سر گذاشته و دو دست خود را برای تسبیح و عبادت به سوی آسمان افراشته است. سروش اذان که فریادگر توحید و رسالت و ولایت است، از گلدسته های مسجد طنین می افکند تا همه روز جان و دل خداپرستان را صفایی نو ببخشد و عطر دل انگیز معنویت را در فضای جامعه بپراکند.
در فرهنگ دینی، نام مسجد، یادآور بندگی و کرنش در پیشگاه خداوند متعال است. بنابراین در قرآن کریم بر جنبه های عبادی مسجد بیش از هر بعد دیگر تکیه شده است.
مساجد، جایگاه عبادت و پرستش خالصانه خداوند است.
«وَ أَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا؛ و اینکه مساجد از آن خداست، پس هیچ کس را با خدا نخوانید».[2]
مساجد، جایگاه زمزمه و نجوای صادقانه با معبود است.
«وَ مَسَاجِدُ یُذْکَرُ فِیهَا اسْمُ اللَّهِ کَثِیراً».[3]
مساجد، پایگاه عروج انسان از خاک به افلاک است.
«سُبْحَانَ الَّذِی أَسْرَی بِعَبْدِهِ لَیْلاً مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَی الْمَسْجِدِ الاَقْصَی...».[4]
مسجد، زیارتگاه خاص خداوند است چنان که رسول خدا(ص) فرمود: «محبوب ترین مکان ها نزد خداوند مساجد است».[5]
مسجد، سرچشمه تمدن اسلامی است؛ به گونه ای که مهم ترین بنا در شهرهای اسلامی، مسجد جامع است که گاه از دو یا چهار سو به بازار راه دارد که هدف از پیوند میان بازار و مسجد، همان هدف قرآن یعنی تربیت مردانی است که «هیچ تجارت و داد و ستدی آنان را از یاد خدا و اقامه نماز بازندارد» [6]
نیز مسجد، محل عرضه هنر متعهد معماری، مهندسی، نقاشی، خطاطی و جلوه های ایمانی هنرمندان اسلامی است. مسجد، کانون اتحاد و هم بستگی و انس و الفت مسلمانان است. نقش مساجد برای گردآوردن مردم یک محله در هر روز و مسجد جامع و جمعه برای مأنوس ساختن مردم یک شهر در هر هفته و سرانجام، مسجدالحرام و مسجدالنبی برای اتحاد و یگانگی مسلمانان جهان، بر کسی پوشیده نیست. «ما رسل بوازار»، اسلام شناس سوئیسی درباره نقش نیرومند مسجد می نویسد: «مسجد، عامل نیرومندی در همبستگی و اتحاد مسلمانان جهان است... مخصوصاً در روزگار معاصر که مسلمانان شور و حرارت صدر اسلام را دگربار از خود نشان می دهند، مساجد به صورت مراکز تربیت روحانی و پایگاه جنبش مسلمانان در برابر ستمگران و سلطه جویان درآمده است».[7]
پی نوشت:
[1] . پیامبر اکرم(ص): «مساجد محل جلوس پیامبران است». مستدرک الوسائل، ج3، ص363.
[2] . جن: 18.
[3] . حج:40.
[4] . اسراء: .1
[5] . کنزالعمال، ج7، ص648.
[6] . نور: 37.
[7] . مارسل بوازار، اسلام در جهان امروز، صص 101 و 102.
پایان پیام/
نظر شما