لیبی در هاله ای از ابهام

هنگامی که در 23 اکتبر سال قبل، مردم لیبی کشور را از وجود دیکتاتور بی رحم خود یعنی معمر قذافی پاک ساختند، شادی سراسر وجود لیبیایی ها را فرا گرفته بود. نبرد میان مخالفان و موافقان قذافی، کسی که خود را شاه شاهان آفریقا و امیر المؤمنین می نامید! به طول انجامید. در این نبرد هزاران نفر کشته، مجروح و بی خانمان شدند.
با وجود نبود فضای سیاسی و مدنی آزاد در لیبی تحت کنترل قذافی، اما این کشور در بسیاری از جنبه های اقنصادی، آموزشی و نظامی از درجه اعتبار بالایی برخوردار بود. با شروع اعتراضات در این کشور نفت خیز شمال آفریقا، کشورهای اروپایی مانند فرانسه، انگلیس، آلمان، ایتالیا و ایالات متحده با تلاش بی وقفه در شورای امنیت، مجوز حمله هوایی به این کشور را دریافت کرده و در طول چند هفته، تمامی توان نیروهای نظامی رژیم قذافی را در هم کوبیدند.
تقریباً تمامی گروه های قومی و اجتماعی معترض در لیبی، در یک صف واحد، علیه قذافی اعلان جنگ داده و تا کشته شدن وی با او جنگیدند. اما پس از فروگش کردن شادی ناشی از فروپاشی رژیم در لیبی، نگاه ها به سوی آینده سیاسی و امنیتی این کشور دوخته شد. در این راستا، بسیاری از تحلیلگران امور امنیتی و سیاسی، درباره آینده سیاسی مثبت در لیبی ابراز تردید و نگرانی نمودند.
درست پس از فتح طرابلس، ابراز نگرانی وزرای خارجه کشورهای غربی درباره اوضاع امنیتی آغاز شد. آن چه که بحران سیاسی در لیبی را از همان آغاز کار دشوار ساخته بود، عدم اطمینان از به دست گیری قدرت توسط نیروهای بود که به انقلاب پایبند باشند. اسلام گرایان معتدل و تندرو، القاعده، لیبرال ها، طرفداران قذافی، لائیک ها، بربرها و مواردی از این دست، اردوگاه مدعیان حاکمیت جدید را تشکیل می دهند.
وجود منابع طبیعی نفت و گاز نیز در دامن زدن به پیچیدگی اوضاع آتی دامن زده است. بسیاری از کشورهای اروپای جنوبی، با رژیم قذافی قراردادهای نفتی امضا کرده بودند. اما پس از کشته شدن وی در جریان درگیری ها، به سرعت خواهان تجدید قرارداد اقتصادی با دولت موقت این کشور شدند. رقابت بر سر به دست گیری یکی از نزدیکترین منابع نفتی به خاک اروپا، موجب شده است تا دولت این کشور با چالش انتخاب میان مشتریان نفت مواجه شود.
اخطارهای پی در پی گروه های بنیادگرا به دولت موقت، درگیری میان لیبرال ها و اسلام گرایان، اختلاف میان فعالین حقوق زنان و مردان مستقر در پارلمان، دخالت قدرت های خارجی، درگیری با نیروهای طرفدار قذافی، وابستگی کشور به واردات نیازهای اولیه اقتصادی، مسلح بودن مردم و از منترل خارج شدن اوضاع کشور از دست نیروهای نظامی و انتظامی و مواردی از این دست، موجب شده است تا آینده سیاسی مثبت در این کشور مورد ابهام و تردید واقع شود. اما آن چه که در این وضعیت مشهود است، نبود یک دورنامای مثبت برای مردم و دولت انقلابی لیبی است.