خبرگزاری شبستان: بر اساس آیه «انّما یعمر مساجد الله من امن بالله و الیوم الاخر و اقام الصّلوه و اتی الزّکوه و لم یخش الاّ الله فعسی اولئک ان یکونوا من المهتدین». آنچه از دیدگاه قرآن مهم است عمران و آبادانی معنوی مساجد است. مسجد باید کانونی باشد برای حرکت‌ها و جنبش‌های سازنده اسلامی، برای آگاهی و بیداری مردم، برای پاک‌سازی محیط و آماده‌ساختن مسلمان در دفاع از میراث اسلام، از این رو مساجد خدا را فقط کسانی می‌توانند آباد می‌کنند که به خدا ایمان دارند.
جمله لم یخش الا الله در آیه نخست روشن می‌کند که عمران، آبادی و نگهداری مساجد ممکن نیست مگر به شرط خداباوری و ترس از خداوند متعال. آن هنگام این کانون‌های اسلامی به مرکزهای انسان‌سازی تبدیل می‌شوند که پاسدارانی دین‌باور داشته باشند؛ کسانی که از هیچ‌کس جز خدا نترسند، تحت تأثیر هیچ مقام و قدرتی قرار نگیرند و برنامه‌ای جز برنامه‌های الهی نداشته باشند.
اکنون می‌توان بر پایه این تحلیل قرآنی، یکی دیگر از کارکردهای اصلی مسجد را معرفی کرد یعنی پرورش دین‌داران، فعالیت‌های مساجد باید به دین‌باوری منجر شود و نتیجه برنامه‌های مسجد باید ترس از خداوند باشد؛ البته چنین هدفی فقط با وجود متولیان دین‌باور امکان دارد. در حقیقت این کارکرد اصلی فقط یک ضمانت اجرایی دارد و آن این است که متولی مسجد باید واجد شرایط مذکور در قرآن باشد؛ در غیر این صورت مسجدی جز مسجد ضرار برپا نمی شود.
در همین باره باید گفت که مراد از تعمیر مسجد فقط تعمیر ساختمانی نیست بلکه نمازگزار صالح نماد آبادانی مسجد است. آبادی مسجد با حضور مسلمانان میسر می‌شود وگرنه مسجدی که مردم در آن رفت‌و‌آمد ندارند خراب است، اگرچه به بهترین شکل هنری و معماری درست شده باشد.
در روایات و احادیث معصومان، تشویق‌های بسیاری برای ساخت و تعمیر مسجد وجود دارد اما این سفارش‌ها و تشویق‌ها به این معنا نیست که هر کسی حق ساختن مسجد را دارد بلکه مراد تشویق مؤمنان واجد شرایط است. اکنون با چنین نگاهی به این دو روایت توجه فرمایید:
الف. عن ابی عبدالله (علیه‌السلام) قالب: من بنی مسجدا بنی الله له بیتا فی الجنه، امام صادق (ع) فرمود: هر کس مسجدی بنا کند، خدا برای او در بهشت خانه‌ای بنا می‌کند.
ب. عن جعفر بن محمد (علیه‌السلام) عن آبائه قال: ان الله تبارک و تعالی اذا اراد ان یصیب اهل الارض به عذاب قال لو لا الذین یتحابون به جلالی و یعمرون مساجدی و یستغفرون بالاسحار لو لا هم لانزلت عذابی. امام صادق (ع) از پدران خود نقل می‌کند که فرمودند: وقتی خداوند بخواهد اهل زمین را عذابی برساند، می‌گوید: اگر نبود کسانی که برای من همدیگر را دوست دارند و مساجد را آباد می‌کنند و سحرگاهان استغفار می‌کنند، اگر آنها نبودند عذاب خود را نازل می‌کردم.
ادامه دارد....
نظر شما