خبرگزاری شبستان: تازه ترین ساخته بهرام توکلی در سی و یکمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد اما انتظار غالب تماشاگران را برآورده نکرد؛ چرا که پس از اقتباس تحسین برانگیز توکلی از باغ وحش شیشه ای که به ساخت «این جا بدون من» در جشنواره بیست و نهم انجامید، مخاطبان انتظار داشتند با اثری به همان اندازه خوش ساخت و در عین حال روان و گویا روبرو شوند؛ اما کارنامه توکلی نشان می دهد که انتظاری چنین، از کارگردان آثاری چون پابرهنه در بهشت و پرسه در مه، معقول و منطقی نیست.
«آسمان زرد کم عمق» نشان داد که کارگردان جوان و توانمند سینمای ایران تا چه اندازه به فضای ذهنی خود وفادار است و اگر این جا بدون من را نیز، اثری خلاف عادت در میان آثار او به حساب نیاوریم، باز باید گفت واجد مولفه های مخاطب پسند بیشتری نسبت به غالب کارهای توکلی است.
توکلی با ساخت «آسمان زرد کم عمق» باردیگر به مسیر مورد علاقه فیلمسازی خود بازگشته، مسیری که از واگویه های ذهنی روحانی جوان(هومن سیدی) در پابرهنه در بهشت آغاز می شود، به موزیسین جوان(شهاب حسینی) پرسه در مه و پس از آن به کارگر جوان(صابر ابر) این جا بدون می رسد و اینک با عکاس جوان(صابر ابر) ادامه می یابد.
باید پذیرفت که سینمای توکلی، داستان ذهنیت های شخصیت های مورد علاقه اوست اما بازنمود این ذهنیت ها به سادگی اتفاق نمی افتد. همین بهره گیری از نریشن شخصیت اول فیلم که در حکم یک راوی، داستان را برای مخاطبان تعریف می کند و در تمامی آثار بلند سینمایی توکلی نیز حضور دارد، ابزاری است که کارگردان را در جهت بروز برونی درونیات کارکترهایش یاری می دهد.
اما «آسمان زرد کم عمق» توکلی از منظری دیگر نیز قابل تامل است و آن بلوغ تکنیکی یک سینماگر در کارگردانی و رسیدن به سبکی شخصی است. توکلی در «آسمان زرد کم عمق» و پس از اینجا بدون من به اوج فضاسازی خاص خود دست یافته است. از طراحی فوق العاده صحنه تا نوع فیلمبرداری و انتخاب قاب ها همه و همه خبر از تولد کارگردانی با سبک فیلمسازی خاص خود می دهد.
پایان پیام/
نظر شما