به گزارش خبرگزاری شبستان از اول باید گفت که هیچ اهمیتی ندارد بشار اسد بود که دستور استفاده از سلاح های شیمیایی علیه غیرنظامیان را صادر کرد یا اینکه برادرش ماهر بدون »دستور از مرکز» این کار را کرد.همینطور مهم نیست مخالفان اسد به این سلاح ها به عنوان کار تحریک آمیز ابتدایی ولی مؤثر متوسل شده اند یا خیر. البته دست داشتن مخالفان در این عملیات تحریک آمیز بیشتر مقرون به حقیقت به نظر می آید.
بالاخره سرویس های ویژه ترکیه در خاک خود شبه نظامیان »جبهه النصره» را که ظرف حاوی »سارین» را از عراق به سوریه می بردند، دستگیر کردند. این حادثه گذشته نه چندان دور است.بدیهی است که همه اعضای این گروه را که این مواد سمی را می بردند، دستگیر نکردند.
این هم روشن است که احتمال استفاده اسد از سلاح های شیمیایی در پایتخت خود و در نزدیکی اماکن استقرار واحدهای ارتش دولتی، آن هم همزمان با حضور بازرسان سازمان ملل در صورتی که هدف آنها تشخیص حقیقیت از دروغ در شایعات متعدد درباره کاربرد سلاح های شیمیایی بود، برابر صفر است.
ولی برای مخالفان زمان مناسبی رسیده است که به جهانیان »شواهد وحشی گری رژیم» را ارائه دهند تا بدین وسیله از حضور بازرسان بین المللی استفاده کنند. این عملیات لغایت ناشیانه است و هیچ ظرافتی ندارد ولی با این وجود کار خود را خواهد کرد زیرا تصمیم بر وارد کردن ضربه به اسد بدون توجه به آنچه که باراک اوباما به مطبوعات می گوید، اتخاذ شده است. از واکنش ترکیه، فرانسه و بریتانیا معلوم می شود که آنها بی میل نیستند نقش رهبری این عملیات را به آمریکا واگذار کنند تا خودشان بعداً به عملیات آمریکایی ملحق گردند. یادآوری می شود که سارکوزی در رابطه با لیبی نمی خواست صبر کند. البته، اولاند با سارکوزی فرق می کند.
ضربه به سوریه بدون عملیات زمینی (که به خطر تلفات سنگین نیروهای اشغالگر آبستن است)، امکان ویرانی پایگاه های نظامی و فرودگاه هایی را خواهد داد که شبه نظامیان مخالف رژیم تا کنون از عهده تصرف آنها بر نیامده اند. این اقدام زمینه ساز عملی شدن سناریوی لیبی خواهد شد که شامل ایجاد منطقه پرواز ممنوع، ایجاد منطقه امنیتی مرزی جهت ذخیره سازی سلاح ها برای‌حمله شبه نظامیان به پایتخت و فناوری های سیاسی و جنگی دیگری است که ضمن سرنگونی قذافی به کار گرفته شد.
قطر و عربستان سعودی تا کنون موفق نشده‌اند از جنگ داخلی در لیبی که خودشان تنظیم کرده و برنده آن شدند، کپی برداری کنند. مشارکت مستقیم ترکیه در امور سوریه به وسیله حمایت ایران و شیعیان جهان اسلام از رژیم سوریه خنثی شده است. با وجود فعال شدن امیر بندر بن سلطان از عربستان سعودی، خاندان حاکم بر قطر و رجب اردوغان نخست وزیر ترکیه در زمینه جنگ داخلی سوریه، سرمایه گذاری های ایران و پادشاهی های حاشیه خلیج فارس تقریباً برابر بوده و معادل 17 میلیارد دلار از هر یک از طرفین می باشد.
مخالفان برای پیروزی نیروهای کافی ندارند. به همین علت ضرورت ارسال مزدوران از یمن و طالبان افغانی برای کمک به »اخوان المسلمین»، اعضای ارتش آزاد سوریه (فراریان از ارتش دولتی سوریه) و جهادیون از »جبهه النصره» ایجاد شد. این امر نشان می دهد که عربستان سعودی و قطر از امکانات وسیعی در زمینه بسیج نیروهای تندرو جهان اسلام برخوردارند ولی همین امر جنگ سوریه را به سطح رویارویی جهانی سنی ها و شیعیان ارتقا می دهد.
می توان جنگ سوریه را چیزی شبیه به جنگ داخلی اسپانیا دانست که پیروزی یکی از طرفین ناگزیر مقدم بر درگیری بزرگ منطقه ای بر سر برتری در جهان اسلام خواهد شد. ائتلاف پادشاهی های محافظه کار خلیج فارس و آنکارا از حمایت غرب برخوردار است. ایران بر موضع گیری شدید سیاسی چین و روسیه (از جمله در شورای امنیت سازمان ملل متحد) متکی می شود که به فروپاشی نظام کنترل و توازن خاور نزدیک و میانه علاقه مند نیستند.
در شرایطی که قطعنامه‌ای درباره ضربه به سوریه از تصویب شورای امنیت سازمان ملل متحد نخواهد گذشت، ضربه آمریکایی بدون تأیید این سازمان وارد خواهد شد. عواقب آن از حد انتظار طرفین مناقشه به مراتب بدتر شده و تنها به ویرانی سوریه به عنوان دولت مستقل، قتل عام مسیحیان و شیعیان (قبل از همه علویان)، سیلاب پناهجویان و موج تروریسم در کشورهایی که جهادیون پیروزمند به آنجا باز خواهند گشت – چنانچه بتوانند اسد را سرنگون کنند - (از جمله اروپا و ایالات متحده) ختم نخواهد شد.
پیروزی بر اسد – چنانچه به وقوع بپیوندد – برای پادشاهی های خلیج فارس و از جمله حکام سالخورده عربستان سعودی به پیروزی مقرون به شکست تبدیل شده و بر ترکیه و اردن اثر جدی خواهد گذاشت. رشد سطح نفوذ اسلام سیاسی زمامداری خاندان هاشمی در اردن را که اسلام گرایان مخالفان اصلی آن هستند، در معرض خطر می گذارد. بعد از الحاق کردستان سوریه به کردستان عراق که در واقع مستقل شده است، فعال شدن جدایی طلبی کردهای ترکیه می تواند ترکیه را از بین ببرد.
نظر شما