به گزارش خبرگزاری شبستان، مریم عبدالکریم، مسلمان مقیم فنلاند دیگر به توهین ها،متلک هاو بد و بیراههای مردم کوچه و خیابان عادت کرده و می داند که چگونه در قبال آنها حداقل در ظاهر ابراز بی توجهی کند.
همین چند روز پیش بود که مریم 31 ساله از کنار یک مرد شصت ساله گذشت و این جملات تحقیر آمیز را شنید: سومالیایی متعفن همه شماها مجرمید!
مریم که با دوست و دو فرزندش در خیابان راه می رفت با شنیدن ان حرف ها در جا ایستاد اما هیچ کس به یاری آنها نیامد و مرد هتاک با غرور خاصی از کنار آنها رد شد.
عبدالکریم از 24 سال پیش یک شهروند فنلاندی است و تنها جمله ای که درباره این کشور به ذهنش می رسد این است: فنلاند یک کشور بسیار نژادپرست است و همواره همینطور بوده.
سفید پوستان فنلاندی چون از دایره تبعیض نژادی خارج هستند هرگز این جمله را تائید نمی کنند.
اما مریم به عنوان یک مبارزه و کارشناس چند ملیتی این حقیقت را می داند و این قیاس را همچون افرادی که از نظر فیزیکی مشکل دارند با کسانی که سالم هستند، انجام می دهد: اگر شما دو پا داشته باشید هرگز نمی توانید افراد معلول را درک کنید...
باید روحیه ای هشیار در قبال چیزهایی داشته باشید که دور و بر شما رخ می دهد. برخی می گویند این ها انسانهای وحشتناکی هستند و این ها همانهایی هستند که تبعیض نژادی را نمی شناسند برخی دیگر نژاد پرستی را انکار می کنند چرا که بی اندازه در تبعیض نژادی حبس شده اند و بخشی از همین جامعه نژاد پرست هستند و از همین رو آن را نمی بینند.
توهین ها نشانه هستند و مهاجران نیز قربانی چرا که آنها فنلاندی نیستند اگر آنها هم سفید، مسیحی و به فنلاندی مسلط بودند جزو گروه مطرحی از جامعه به حساب می آمدند.
اگر در خیابان یک نفر به خود اجازه توهین به نژاد دیگری را می دهد تنها باورهای خود را زیر سئوال نبرده است بلکه فرهنگ او و جامعه اش نیز پشت این توهین است.
مجموع توهین افراد به سایر نژاد ها موضوع تبعیض نژادی را در یک جامعه خلق می کند.
به گفته مریم، تبعیض نژادی یک پدیده معاصر نیست و همواره جوامع غربی خود را نسبت به سایر نژادها برتر می دانند.
مریم ادامه می دهد: سایر نژادها نباید از حقوقشان دراین کشورها سخن به میان بیاورند، جامعه به آنها اهمیتی نمی دهد و همواره فرهنگ آنها را مورد تمسخر قرار می دهد.
مریم اشاره کرد که ما باید سه برابر بیشتر از بقیه کار کنیم و هیچ یک نباید موجودیت خود را ابراز کنیم.
مریم به خاطر می آورد که وقتی به مدرسه می رفت عادت داشت در کتابخانه «لنتاوانیمی» در «تامپر» به مطالعه بپردازد و رفت و آمد هروز او باعث شد تا همه او را بشناسند اما وقتی زمان قرض گرفتن کتاب می رسید مسئول کتابخانه با لبخندی سرد به او جواب منفی می داد.
مریم در یافتن شغل نیز همواره دچار دردسر بوده است و مسئولان باور نداشتند که وی بتواند از پس زبان رایج این کشور بر بیاید و به او پیشنهاد می کردند کارهایی چون پرستاری که در آن کمتر صحبت به میان می آید را انتخاب کند.
مریم همواره در جستجوی افرادی از نژادهای خارجی بوده است و بیشتر عمر خود را وقف انجام کارهای داوطلبانه در صلیب سرخ کرده است.
این زن مسلمان یادآور شد که زنان مهاجر باید در جامعه شغل های دستی و کارگری را انتخاب کنند چون چیز دیگری عایدشان نمی شود.
مریم هشدار داد که بسیاری از مهاجران مورد خشونت های جدی قرار می گیرند و از همین رو باید متحمل دردهای جسمی و روحی شوند.
مریم عبدالکریک عضو یک سازمان مبارزه با نژادپرستی است که فعالیت هایی در جهت آگاه سازی افکار عمومی ارائه کرده است.
پایان پیام/
نظر شما