به گزارش خبرگزاری شبستان و به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران،در این مراسم،آرمین جوان نویسنده و کارگردان نمایش «قصر» علم را نکته فراموش‌شده تئاتر دانست و اظهار کرد:«دانشگاه می‌تواند مکان مناسبی باشد تا تئاتر ما از یک موقعیت به موقعیت تازه‌تری انتقال پیدا کند اما متاسفانه این اتفاق رخ نمی‌دهد.»
وی ادامه داد:«باید نگاه کلی نسبت به تئاتر دانشگاهی تغییر کند.تئاتر دانشگاهی بیش از هر چیز به حمایت از سوی اهالی تئاتر نیاز دارد. منظور از حمایت یک روند همه‌جانبه است که تنها به مسائل مالی باز نمی‌گردد.این حمایت می‌تواند با حضور اساتید دانشگاه و دیدن آثار آنان باشد. به این طریق فاصله ایجادشده از میان می‌رود و متوجه نقاط ضعف آثارمان می‌شویم،زیرا تجربه اجرارفتن در سالن حرفه‌ای می‌تواند راهگشا باشد. ما با حداکثر توانمان حرکت می‌کنیم،حتی اگر موتور حرکتمان موتور پیکان باشد.»
جوان در پاسخ به پرسشی در مورد تلاش او مبنی بر دست یافتن به نوع زبان جدیدی در اجرای تئاتر تشریح کرد:«از دو سال پیش سعی کردیم به زبانی اجرایی جدیدی در ارتباط با تماشاگران تئاتر دست یابیم. این نمایش خطابه ای ندارد بلکه می خواهد از سطوحی عبور کند. شاید رمان «قصر» با توجه به ویژگی‌هایش شروع خوبی باشد. ما قصد داشتیم کنش موجود در رمان تبدیل به چیزی برای دیدن کنیم.در «قصر» با ورود به کار، مایه‌ها،ژست‌ها،کنش درونی و بیرونی و رسیدن به تکه‌هایی، به روایت کامل می‌رسیم.»
این کارگردان تئاتر نمایش «قصر» با بیان اینکه تماشاگر به نسبت آگاهی‌اش ارتباط برقرار می کند یادآور شد:«در بخشی از این کنش‌ها لزومی ندارد تماشاگر آگاه باشد،آگاهی او به برقراری سطح ارتباطش با کار برمی گردد و می‌تواند به میزان این ارتباط کم و زیاد شود. برگرداندن قوه تخیل و مشارکت در ایجاد معناست.با بهره‌گیری از رمان و بنیان های نظری که انتخاب کردیم اجرا را شکل دادیم اما از ابتدا نمی خواستیم رمان را روایت کنیم،زیرا رمان برای خواندن است نه دیدن. پس تلاش کردیم به زبان دیگری اجرا کنیم.»
محمدرضا علی‌اکبری: می‌خواهیم نقد شویم تا بدانیم چقدر نمی‌دانیم
محمدرضا علی‌اکبری بازیگر نمایش «قصر» طی سخنانی خاطرنشان کرد: «ما پیش از آغاز دوره دانشجویی مان هم فعالیت های تئاتری داشتیم و زمانی وارد محیط دانشگاهی شدیم که به آن نیاز پیدا کردیم. در هر حرفه ای که مشغل باشید نمی توانید تنها با اتکا به موارد سنتی کار کنید. به عنوان هنرمند به دفتری برای نوشتن عقاید و نقدهایمان نیاز داریم. کتابی مانند «فضای خالی» پیتر بروک را به کار ببریم و ببینیم کدام یک از تئاترهای ما جزو این گونه‌های تئاتری قرار می گیرد و بعد آن را نقد کنیم. تئاتر دانشگاهی نیز دارای معیار است پس بایستی با توجه به ضرورت ها و ویژگی‌هایش حرف بزنیم. نمی خواهیم پول درآوریم. ما می خواهیم کارهایمان نقد بشود تا بدانیم چقدر نمی دانیم.»
داریوش رشادت: مخاطب تئاتر ما عموم مردمند
داریوش رشادت کارگردان نمایش «ناصر سعید طهرانی» نیز با اظهار قدردانی از مجموعه ایرانشهر به جهت فراهم آوردن شرایط اجرای عمومی در این مجموعه گفت:«از دکتر مجید سرسنگی به جهت ایجاد شرایط اجرایی بسیار ممنون هستم که به دانشجویان برای ورود به تئاتر حرفه‌ای اعتماد کردند. همانگونه که آرمین جوان اشاره کرد خواستار حضور اساتید دانشگاهی برای دیدن نمایش هایمان هستیم. در این مدت بودند کساینکه بدون داشتن شناختی از ما و کارهایمان به تماشای این نمایش ها نشستند و پس از آن حمایت شان را با نوشتن یادداشت و صحبت در رابطه با آن اعلام کردند. اما دوست داریم تا شاهد حضور اساتید بیشتری باشیم تا زمینه ای برای آگاهی بهتر نسبت به کارهایمان بدست آوریم. بی شک حضور این افراد مایه دلگرمی ماست.»
وی افزود:«امیدوارم شرایطی فراهم شود تا با ساخت سالن‌هایی مختص دانشجویان یا بازسازی مجموعه مولوی و ایجاد شرایط اجرای عمومی برای تعداد بیشتری از دانشجویان فراهم شود. مطمئنا اگر دانشجویان بتوانند کارهایشان را به صحنه ببرند بسیاری از مشکلاتی که با آنها روبه‌رو هستند، مانند مسائل اقتصادی برایشان کم‌رنگ‌تر می شود.»
رشادت رئالیسم را به آینه تشبیه کرد و گفت:«رئالیسم ترجمه واقع‌گرایی است؛ ژانری که نسبت به واقعیت آگاه است.این ژانر می تواند به این واسطه،آگاهی‌های لازم را در جامعه و نسبت به مباحثی که هیچگاه نمی‌توان آنها را عنوان کرد مانند آینه عمل کند.»
این کارگردان تئاتر تاکید کرد:«مخاطب تئاتری که ما برای آنها کار می‌کنیم مردم است. ما با اجرای آثار اجتماعی آینه‌ای را مقابل آنها قرار می دهیم تا خودشان را در آن ببینند.این آثار و مباحثی که در آن مطرح می شوند برگرفته از فرهنگی است که من به خوبی می شناسم و با آن بزرگ شده ام.»
احدی‌نیا: از فقر تئوریک در تئاتر رنج می‌بریم
محمود احدی‌نیا نویسنده نمایش «سعید ناصر طهرانی» با تاکید براینکه تئاتر به درست بودن ساختار اصلی آن بستگی دارد تصریح کرد:«این روزها در تنها به لایه های سطحی تئاتر توجه می‌شود. ما از فقر تئوریک رنج می بریم به همین دلیل است که دست به تجربه های عجیب و غریب یا به استفاده از بازیگران چهره در تئاتر رو می‌آوریم.این موضوعات نشات گرفته از مشکلات ساختاری است. می‌دانیم به عنوان کارهای دانشجویی نقاط ضعف بسیاری داریم اما این ضعف‌ها در آثار حرفه ای نیز مشاهده می شود.کاش منتقدان با دیدن این کارها بتوانند به این نکات اشاره کنند.»
پایان پیام/
نظر شما