به گزارش خبرنگار شبستان، آیین تجلیل از آیتالله شیخ محمدحسین زاهد در قالب نشستهای بزرگداشت مفاخر ائمه جماعات تهران با عنوان «ستارگان محراب» برگزار شد.
در این مراسم، حجتالاسلام حاجعلیکبری، رئیس مرکز رسیدگی به امور مساجد و آیتالله استادی، امام جمعه موقت قم و عضو شورای عالی حوزه علمیه، آیت الله جاودان و قرهی هم حضور داشتند. با توجه این که مسجد امینالدوله که شیخ محمدحسین زاهد امام جماعت آن بوده، مسجدی کوچک است، بزرگداشت وی در مدرسه علمیه آیتالله حقشناس برگزار شد.
شیخ محمدحسین تا سن 40 سالگی به شغل نفتفروشی مشغول بود. یکی از این روزها که با چرخ خود کنار مسجد جامع تهران آمده بود، دقایقی پای درس آیتالله مفسر نشست. در آن مجلس جرقهای در دلش روشن شد وتصمیم گرفت به فراگیری علوم دینی بپردازد و به سلک روحانیت در آید. این روحانی خوشسیرت و خوشصدا در سال 1331 شمسی از دنیا رحلت کرد و پیکرش در قبرستان ابنبابویه شهرری خاکسپاری شد.
یکی از شاگردان مرحوم شیخ درباره روز خاکسپاری چنین نقل میکند:
بعد از وفات آقا یکی از مقبرههای ابن بابویه که مربوط به ارادتمندان ایشان بود برای دفن آماده شد. با جمعیت تا کنار مقبره آمدیم، در میان جمعیت چشمم به شیخ رجبعلی خیاط افتاد که بالا سر قبر آقا بلند بلند گریه میکرد.ولی بعد از چند دقیقه چیزی دیدم که خیلی تعجب کردم، دیگر شیخ رجبعلی خیاط گریه نمیکرد، بلکه لبخندی بر لب داشت.
روزی از خود ایشان علت را پرسیدم. جناب شیخ در جواب گفت: وقتی بالا سر قبر شیخ زاهد بودم؛ عالم برزخ به من مکاشفه شد، دیدم شیخ محمدحسین بالا سر قبرش ایستاده و مضطرب است و میترسد داخل قبر شود. ناگهان وجود مقدس و مبارک سیدالشهدا (ع) تشریف فرما شدند و به شیخ محمدحسین اشاره کردند و فرمودند: نترس من با تو هستم.
گریه برای ترس و اضطراب شیخ محمد حسین زاهد بود و لبخند برای تشریففرمایی امام حسین(ع).
پایان پیام/
نظر شما