به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از روابط عمومی نشریه، بخش «درباره زندگی» این شماره هفت روایت دارد. در اولین روایت با عنوان «سنگک و کارتر» دیوید برنت عکاس معروف آمریکایی، خاطره‌ا‌‌ی را از دی‌ماه سال 1357 بازگو می‌کند؛ زمانی که برای ثبت تصویری وقایع انقلاب به ایران آمده بوده. روایت دوم با نام «غیرمنتظره» روایت مسعود فروتن است از سفری در سال‌های جوانی‌اش با عظیم جوان‌روح، فیلم‌بردار معتبر و تازه درگذشته‌ی سینمای ایران. مطلب بعدی «منور خانم مغز سرش درد می‌کرد» روایت هارون یشایایی از ملاقات با یکی از شخصیت‌های گمنام و اثرگذار در زندگی‌اش است. در روایت «گیتی‌افروز و سینما» گیتی‌افروز همایون‌فر از حال و هوای دوران نوجوانی‌اش در دهه بیست می‌گوید. زمانی که مثل خیلی از هم‌سن و سال‌هایش شیفته‌ی سینما بوده‌است. در روایت «آرنج» بیلی کریستال، بازیگر و کمدین معروف آمریکایی، تجربه‌ی خودش را از موقعیت‌های معذب‌کننده‌ی تماشای فیلم در سینما روایت کرده‌است. در روایت «سینماگردِ تنها» جاناتان لتم، نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکایی از سینما رفتن و تجربه‌ی غرق شدن در جریان سیال خیال حین تماشای فیلم می‌گوید. آخرین روایت «وقتی همه زکام بودیم»، روایتِ معماوار شرلی جکسون است از دل یک شب سرد زمستانی.
بخش «داستان» شماره‌ی دی‌ماه شش داستان دارد. داستان‌های ایرانیِ «وازریک مرده‌است» نوشته‌ی احمد آرام، «کوچه بن‌بست» نوشته‌ی مژده الفت، «شاعر» نوشته‌ی محمدرضا عبدالهی و داستان‌های خارجیِ «بعد همه چیز اتفاق افتاد» نوشته‌ی ترومن کاپوتی، «برف می‌بارد و ناپدید می‌شود» نوشته‌ی سایمن ون‌بوی و «داستان پشه» نوشته‌ی لی‌لی هوانگ.
«روایت‌های داستانی» این شماره با سه مطلب به سراغ موضوع «نمایش» رفته؛ «خیلی تماشا داشت» اوصاف نمایش‌های فرنگ در سفرنامه‌های ناصری، «امر، امر همایونی‌است» برشی از نمایش‌نامه‌های جیجک علی‌شاه و «من تبعان ملی‌یس» چند قاب از عکس‌های بدیع صنیع‌السلطنه‌ی عکاس و فیلم‌ساز.
آغازگر «روایت‌های مستند» این شماره «همه‌اش خوبا می‌رن» گفت‌وگوهای مستندی از مراسم تشییع پیکر مرتضی احمدی است. دومین مطلب با عنوان «سیاه و سفید» چند قاب از روزهای انقلاب در زمستان 57 از نگاه رعنا جوادی عکاس و هنرمند پرسابقه‌ی کشورمان است. آخرین مطلب این بخش هم با عنوان «به اطلاع می‌رساند» گزیده‌ای از آگهی‌های زمستان 57 است.
بخش «درباره داستان» این شماره پنج مطلب دارد. دو مطلب اول خرده‌پرونده‌ی است درباره‌ی قصه‌های پریان و قصه‌های عامیانه که به عنوان یک فرم ادبی کهن، کماکان پیشنهادهایی برای ادبیات امروز دارند. جستار اول «فرم و قصه پریان» به ویژگی‌های اصلی فرم روایی آنها پرداخته و در جستار دوم با عنوان «جادوی شگفت‌انگیز، جادوی عادی» دو الگو برای ورود جادو به این داستان‌ها ارائه شده است. مطلب سوم «خواب دیدن در بیداری» گفت‌وگوی اختصاصی ماهنامه داستان با سایمن ون‌بوی در خصوص داستان «برف می‌بارد و ناپدید می‌شود» است که در همین شماره منتشر شده‌است. مطلب بعدی این بخش «گزارشی از یک جنایت واقعی» گفت‌وگوی جرج پلیمپتون با ترومن کاپوتی درباره‌ی «داستان مستند» است و آخرین مطلب این بخش، «توصیه‌ی طلایی پردردسر» قسمت آخر از سرفصل آموزشی دنباله‌داری با عنوان کارگاه رمان است که محمدحسن شهسواری در آن تجربیات خود را از نوشتن رمان و تدریس آن در کارگاه‌های متعدد با مخاطبان علاقمند به نویسندگی در میان می‌گذارد.
در بخش «پایان خوش» علاوه بر داستان‌های دیدنی کامبیز درم‌بخش و مسابقه داستان یک‌خطی سه مطلب دنباله‌دار هستند که اولین قسمت‌شان در شماره‌ی تیرماه چاپ شده بودند. «به خانه برمی‌گردیم» قسمت آخر چهارپایه، نوشته‌ی زهرا درمان، «از سر تقصیرات من بگذرید» از ارما بومبکِ طنزپرداز و «در جنگ هیچ امیدی نیست» گزیده‌ای است از نامه‌های کورت وُنه‌گات نویسنده که بیش از شصت سال پیش نوشته شده‌اند و از دریچه‌ی نثر و نگاه طنازانه‌ی او، دوره‌ها و جنبه‌های مختلف زندگی‌اش را مرور می‌کنند.
در انتهای مطالب این شماره و در بخش ویژه مخاطبان، گزارش تصویری اختتامیه اولین دوره «جایزه داستان تهران» برای مخاطبان تنظیم شده‌است.
پایان پیام/
نظر شما