به گزارش خبرگزاری شبستان تصمیم حکومت های پادشاهی خلیج فارس برای مداخله مالی یا نظامی در سرتاسر خاورمیانه، شانس انتقال صلح آمیز از استبداد به دموکراسی مبتنی بر اجماع را کاهش می دهد. درگیری هایی که سابقا داخلی بودند اکنون تبدیل به منازعات بین المللی شده اند. در لیبی، سوریه و سرتاسر منطقه، گلوله و آتش سنگین مناقشات را حل و فصل می کند. نفوذ منابع مالی خارجی و اسلحه نه تنها از خلیج فارس، بلکه از سوی دیگر قدرت های خارجی، اختلافات موجود و قدرت افراط گرایان را تشدید کرده است.
این کمک های خارجی ثبات را به مناطق آشوب زده باز نمی گرداند بلکه دیگر کشورها را نیز در معرض تجزیه قرار می دهد . هم اکنون خطر مناقشات سیاسی که در نهایت منجر به جنگ داخلی و فروپاشی حکومت می شوند، لیبی و سوریه را تهدید می کند.
بسیاری از رهبران جنبش های عربی دریافته اند تجزیه و نابودی نظام های حکومتی قدیمی بسیار آسان تر از تشکیل حکومت های جدید است. مثلا در لیبی شورش سبب سرنگونی حکومت قدرتمند و طولانی معمر قذافی شد اما روند حساس تعادل میان مناطق مختلف این کشور را بر هم زد. هنگامی که دوران قذافی به سر آمد، مردم لیبی نتوانستند فورا حکومت وی را با دولتی متشکل از تمام قبایل منطقه جایگزین کنند. حکومت های بیگانه حاشیه خلیج فارس با ارسال پول و سلاح به گروه های مورد علاقه خود را تقویت می کردند و با افزایش چشمگیر قدرت نظامی این گروه ها شانس امکان حل مسالمت آمیز مناقشات کاهش می یافت.
در لیبی به جای ایجاد اتحاد در منطقه، گروه های مذهبی با تعدادی از قبایل منطقه ای متحد شده و سکولار ها با بازماندگان رژیم سابق ارتباط برقرار کرده اند.
بیکاری، فساد و حاکمیت نا مناسب منشا اصلی نارضایتی ها و اعترضات علیه قذافی در سرتاسر لیبی بود. اما جنگ سالاران کمتر به این دغدغه ها پرداخته و به جای آن بیشتر بر تصرف قلمرو رقبای خود تمرکز می کنند. هر چقدر درگیری ها بیشتر ادامه یابد، کمتر احتمال آن می رود که لیبی دوباره تبدیل به یک کشور متحد شود. خطر تجزیه منطقه ای و فروپاشی دولت، لیبی را تهدید می کند.
اما در یمن، بحرین و سوریه خطر سیاست های فرقه گرایانه برجسته تر است. به عنوان مثل در یمن شکاف میان شیعه و سنی یک نیروی مهم سیاسی بوده و به همین سبب قدرت جنبش شیعه حوثی در صنعا تا حد زیادی افزایش یافته است. با این حال سوریه روشن ترین مثال خطر ناشی از اختلافات فرقه ای را نشان می دهد. قلمرو امروزی سوریه مدت های طولانی موطن گروه های مختلف مذهبی از جمله اعراب سنی با اکثریت جمعیت ، مسیحیان ، دروزی ها و علویان بوده است. دولت فعلی بشار اسد عمدتا از شیعیان طرفداری می کند، درحالی که قبل از انقلاب حامی تمام فرقه های اصلی دینی بود.
انتهای پیام /
نظر شما