شبنم فرضی زاده، شاعره جوان، ضمن بزرگداشت یاد و خاطره سالروز شهادت شهید آوینی و روز هنر انقلاب اسلامی به خبرنگار خبرگزاری شبستان در اردبیل، گفت: ادبیات و شعر در یک کلام یعنی فهمیدن و درک درست فهمیدن است و در یک کلام درک معنا از درون است.
وی، با اشاره به اینکه به لحاظ سنی درک لحظه لحظه های انقلاب برای ما سخت است اما اینکه هنر ایران دستخوش تغییر بود بر هیچکس پوشیده نیست، تصریح کرد: حماسه و حماسه آفرینی در هنر بلکه در واقعیت به عینه دیده می شود و مردم فداکارانه برای دستاوردهای خود تلاش می کنند و امروز می بینیم که هنر و ادبیات نیز هم راستای این تلاش حرکت می کند.
فرضی زاده، با بیان این مطلب که دوران دفاع مقدس اوج افتخار هنر انقلاب اسلامی است که تا به امروز نیز ادامه دارد و طبق فرمایش مقام معظم رهبری نیز تا ابد باید ماندگار باشد، خاطر نشان کرد: جو حاکم بر روحیات مردم در دوران دفاع مقدس بر پا فشاری مردم بر آرمان های خود افزود و قطع یقین تغییرات فرهنگی در آثار ادبی دوران معاصر و قبل از انقلاب را درک می کنیم.
شاعره جوان، با اشاره به اینکه آثار ادبی جریان مردمی همیشه مقدم تر از نوشته های سفارشی بوده است، افزود: نوشته های ادبی خودجوش مردمی با تاسی از عشق و علاقه به اهل بیت (علیهم السلام) و انقلاب اسلامی بوده و چنین آثاری بدیع و ماندگار شده و تاکنون نیز در دگرگونی احوال عموم جامعه تاثیرات بسزایی داشته است.
وی، با اعلام اینکه در برخی از آثار نیز کوتاه بینی و درک سطحی از مسایل داشته ایم، ادامه داد: آثار ماندگار ادبی همیشه در تاریخ پایدار بوده و مسئولان نیز باید به این امر بها دهندن و آثار برتر ادبی را به مردم معرفی کنند تا از سطحی نگری جامعه نیز پرهیز شود.
فرضی زاده، در پایان سخنان خود، با بیان این مطلب که ادبیات و شعر بزرگترین تاثیر در سایر هنرها بوده است، یادآور شد : ادبیات هنری فراتر از سایر هنرها است زیرا تاثیرات حوزه ادب و شعر همیشه بر سایر رشته های هنری تاثیر داشته است.
اولین افتخار سال 94 شبنم فرضی زاده در ایام فاطمیه رقم خورد و در سوگواره ملی اشعار فاطمی (او ایستاد پای امام زمان خویش) بخش شعر کلاسیک از استان بوشهر برگزیده شد.
در ذیل یکی از اشعار ارسال به این سوگواره را می خوانید:
مهر آسمان
مضمونِ اولی که به تکرار می رسد / پای پلنگ و جاده ی ماهی که قرن هاست....
هی می دویم و بعد به بن بست می رسیم / در گیر و دار خلسه ی آهی که قرن هاست...
شب تابع ستاره ی رویش نشسته است / باران برای دلخوشی اش ساز می زند
دریا دوباره صاحب فرزند می شود / این دخترِ همیشه پناهی که که قرن هاست.....
نور از دل سیاهی چشم اش دمیده شد / برروی موی مشکی او بند شد جهان
تار سیاه روسری اش را گره زدند / بر پود روزگارِ سیاهی که قرن هاست.....
آرامِ فصل های زمین, مهرِ آسمان / انگشتری که دار ستم هایِ تیره گی ست
شب ناله ها که شیر بهای کمی نبود / شاهد سکوت مبهم ِ چاهی که قرن هاست...
متن سکانس بعدی و دنیای مادری / آبستن هزار غم ودرد بوده است
یک مکه بغض, هفت مدینه طنینِ آه / صد کوفه حرف های تباهی که قرن هاست...
مادر به پیش چشم پسر....کربلا شده / دندان به روی تاب جگر....کربلاشده
بانو مرا ببخش، مکلف نموده اند / بر رسم این رسالت و راهی که قرن هاست....
رویش همیشه زرد و پر از گرد ِحسرت است / از شرم شعله شعله سرازیر میشود
خاکسترش همیشه خجالت کشیده است / آتش نشسته پای گناهی که قرن هاست....
گاهی خدا به فکر فرو می رود هنوز / گاهی به چشم های شما خیره می شود
بانو چه راز و رمز عجیبیست بینتان؟ / بغضی شکسته ترشده گاهیکه ...قرن هاست
با اینکه قلب تک تک ما خانه ی شماست / ما قبر بی نشان شما را ندیده ایم
بانو چرا به داد دل ما نمی رسی؟ / تلخ است حالِ چشم به راهی که قرن هاست...
آقا سکانس آخر این عشق نام توست / دستِ زمین به دامن تو چنگ می زند
بی شک کنار مادرِ خوبت نشسته ای / شرمنده ایم از تو,سپاهی که قرن هاست....
پایان پیام/
نظر شما