خبرگزاری شبستان؛ مرتضی خواجوند سریوی: امام خمینی (ره) از سال 1330 درس خارج خود را در حوزه علمیه قم آغاز کردند با این وجود در درس خارج آیت الله بروجردی نیز شرکت می کردند؛ علت را که پرسیدند، فرمودند: من با مشاهده آقای بروجردی، یاد شیخ طوسی می افتم؛ و این حضور به تنهایی موید احترام وافر امام به زعیم عالیقدر جهان تشیع بود. در ادامه خاطراتی پیرامون نحوه این ارتباط از زبان آیت الله حیدرعلی جلالی خمینی، شاگرد و صحابی امام و تولیت مدرسه جلالی خمینی تهران داشتم که تقدیم می شود.
وی با تاکید بر اینکه امام خمینی (ره) احترام و ارادت بسیاری به آیت الله بروجردی (ره) داشتند، خاطرنشان کرد: این ارادت تا آخر عمر امام ادامه داشت هرچند با بروز واقعه دستگیری و شهادت نواب صفوی و برخی از اعضای فداییان اسلام، کدورتی پیش آمد.
تولیت مدرسه جلالی خمینی اضافه کرد: در دهه 30 فداییان اسلام به رهبری شهید نواب صفوی به افشاگری درباره ماهیت رژیم طاغوت می پرداختند و این فعالیت خود را در اقصی نقاط کشور انجام می دادند. وقتی آنها در قم حضور یافتند و به مبارزات علیه نظام طاغوت ادامه دادند برخی از منتسبین و نزدیکان آیت الله بروجردی به ایشان گفتند: فداییان قصد برهم زدن نظم حوزه علمیه قم را دارند و آنقدر این حرف را تکرار کردند تا اینکه سرانجام آیت الله بروجردی چنین موضع گیری کردند: نمی دانم آنها چه می خواهند؟ آیا آنها می خواهند نظم حوزه علمیه قم را آشفته کنند؟
وی با بیان اینکه شهید نواب صفوی همواره در مدرسه فیضیه و سایر مدارس حوزه علمیه قم به مبارزه علنی علیه محمدرضا شاه و افکار پدرش می پرداخت، تصریح کرد: به دنبال موضع گیری آیت الله بروجردی درباره فداییان اسلام تعدادی از طلاب بروجرد چوب ها را به دست گرفتند و اعضای فداییان اسلام را مورد ضرب و شتم قرار دادند. به خاطر دارم روز بعد از این اتفاق، نواب صفوی دستها را به کمر زده و قدم زنان از حرم حضرت معصومه (س) به سمت مدرسه فیضیه می آمد. شهید مطهری، نواب را که دید با پای برهنه به سمت ایشان دوید، مرحوم نواب را بغل کرد، او را به حجره خود برد و پذیرایی کرد.
آیت الله جلالی خمینی با اشاره به اینکه پس از این اتفاقات، فداییان اسلام مورد غضب قرار گرفتند، گفت: در ایام دستگیری نواب و اعضای فداییان اسلام، امام خمینی (ره) از آیت الله بروجردی خواستند که وساطت کرده تا آنها آزاد شده و به شهادت نرسند اما ظاهرا این درخواست امام، مقبول نیفتاد. این واقعه و برخی حوادث دیگر موجب شد که امام خمینی که ارادات و علاقه بسیاری به آیت الله بروجردی داشت (و با وجود اینکه خود درس خارج می گفتند در درس آن زعیم عالیقدر تشیع شرکت می کردند) ارتباط خود را با آن مرجع تقلید بزرگوار، کم کنند.
تولیت مدرسه جلالی خمینی با بیان اینکه درس امام بعد از آیت الله بروجردی بهترین درس در حوزه علمیه قم بود و 500-600 نفر در درس ایشان در مسجد سلماسی شرکت می کردند، اظهار داشت: بعد از رحلت آیت الله بروجردی، امام دست از فعالیت برداشتند. در این دوران برخی روزنامه ها مانند کیهان و اطلاعات درخواست مصاحبه دادند اما امام هیچ یک از آنها را نپذیرفت. این وضعیت ما را ناراحت می کرد اما گذر زمان نشان داد که امام منتظر واکنش محمدرضا بعد از رحلت آیت الله بروجردی (ره) بودند و سرانجام محمدرضا چنین موضع گیری کرد: تاکنون فرد غیرمسئولی اجازه فعالیت و ادامه راه پدرم را نمی داد اما از این به بعد راه ایشان را ادامه خواهد داد. وی به تهران رفت و تغییرات وسیعی که عمدتا شامل مواضع و اقداماتی علیه اسلام بود، انجام داد؛ در این زمان امام قیام کرد و مراجع را به دفاع از اسلام و مملکت دعوت کرد.
وی با اشاره به اینکه امام تاکید داشتند از این به بعد به جای مخاطب قرار دادن نخست وزیران و مسئولان دسته دومی نظام طاغوت باید خود شاه را مخاطب قرار دهیم زیرا او سرچشمه همه مشکلات است، خاطرنشان کرد: الحمدالله برخی از مراجع مانند آیت الله گلپایگانی و آیت الله مرعشی نجفی با امام همراه شدند؛ هرچند برخی از مراجع سکوت کردند و برخی نیز در میانه راه نهضت را رها کردند.
پایان پیام/
نظر شما