خبرگزاری شبستان: پیوند مسجد و مدرسه امری است که تحقق آن نیازمند همتی مضاعف از جانب مسئولین هر دو نهاد است. هم مسجد و هم مدرسه از آنجا که تلاش می کنند تا آدمی را به سوی تکامل و تعالی خویش راهنمایی کنند، مقدس و در کانون توجه هستند. در این میان، نقش روحانی مسجد به دلیل مسئولیت ویژه و اصیل در مسجد، بسیار مهم و برجسته است و لازم است تا اولین گام ها برای ایجاد ارتباطی موثر و ودوستانه با مدرسه از جانب او صورت بگیرد.
سر زدن به مدرسه، مشارکت جدی در فعالیت های علمی و فرهنگی مدارس، پشتیبانی از امکانات مدارس می تواند ساده ترین اقدامات در ایجاد این ارتباط مهم باشد. یکی از افرادی که توانسته در این عرصه به موفقیت ملموس برسد،
مسجد جایگاه رفیعی در اسلام دارد. تمام حرکات مهم پیامبر در صدر اسلام از مسجد آغاز می شد و در مسجد بود. حدیث هم داریم که کسی که با مسجد در ارتباط باشد، ده تا برکت برایش دارد. دوست خوب پیدا می کند، حکمت می آموزد و…. به لطف خدا من از دوران نوجوانی با مسجد مانوس شدم. فعالیت های جدیدم را نیز مدیون مسجد هستم. این فعالیت ها از مکبری آغاز شد و بعد همین طور با بچه های مسجد آشنا شدم مثل سیاه پوش کردن و تزئین نمودن مسجد برای مناسبت های مختلف، همراهی در اردوها و ….
قدیم طلبه ها در مساجد درس هایشان را می خواندند
با چهارصفحه نوشتن از نماز جماعت در کتب درسی، راه به جایی برده نمی شود. اگر آموزش و پرورش خواهان کار عمیق است باید نسبت به این امر همت کند، می تواند همایش برگزار کند و از مساجد بازدید داشته باشند. یعنی دانش آموزان حضور پیدا کنند در مساجد نزدیک مدرسه، تا حدی که در مسجد کلاس درس بگذارند تا دانش آموز با آن فضا آشنا بشود. کلاس درس نیز با نماز جماعت ختم شود. قدیم طلبه ها در مسجد درس هایشان را می خواندند.
مسجد با نمازخانه فرق دارد
مسجد با نمازخانه فرق می کند. مسجد یعنی محل سجده و عبادت؛ محرابی دارد، امام جماعتی دارد که ولایت مداری را رشد می دهد، اما در نمازخانه فقط دانش آموزان مدرسه هستند. وارد مسجد که می شویم فضا، فضایی است که طیف های گوناگون مردم از کودک تا پیر را می بینیم، با قیافه های مختلف از سطوح اجتماعی مختلف، همه در یک صف می ایستند و دانش آموز اتحاد را می بیند. خیلی پیام دارد مسجد. نمازخانه مدرسه با مسجد قابل مقایسه نیست.
ما رفتیم نه اینکه مدرسه بیاید سمت ما
اینجانب مدتی امام جماعت مسجد علی بن الحسین(ع) بودم، مسجدی کوچک در کوچه مسجد رانندگان. چند مدرسه در آن نزدیکی وجود دارد؛ راهنمایی نمونه دولتی ابرار، هنرستان باهنر و دبستان شهید فارسی. به عنوان روحانی آنجا با مدرسه راهنمایی ابرار و هنرستانی که در همان کوچه بود ارتباط برقرار کردم. در جلساتی برای بچه ها صحبت می کردم. در مورد مسجد می گفتم. فضای مسجد را طوری درست کرده بودیم که کتابخانه داشت.
طبق وصفی که حضرت علی(ع) در رابطه با پیامبر فرموده اند: “طبیب دوار بطبه”. من هم احساس وظیفه کردم و رفتم مدرسه ابرار که جزء مدارس خیلی خوب مشهد هم هست و با مسئولین و دانش آموزان مرتبط شدم. به آنها اعلام کردیم که این مسجدی که کنار مدرسه است، کتابخانه هم دارد. دانش آموزان گاهی می آمدند و به منظور گرفتن کتاب و سوال کردن با کارهای فرهنگی مسجد مرتبط می شدند. نکته این است که ما رفتیم، نه اینکه مدرسه و آموزش و پرورش بیاید سمت ما. البته اگر آنها بیشتر زمینه سازی می کردند، بچه ها را سوق می دادند و تشویق می کردند اثرش بیشتر بود.
در مسجد را باز گذاشتیم
ارتباط گیری ما با دانش آموزان خوب بود. الحمدلله هر وقت می خواستیم در مدرسه به روی ما باز بود، یادم می آید جلسه ای را هم در مسجد ما برگزار کردند. ما گفته بودیم این مسجد در اختیار شماست، اگر خواستید کلاس و جلسه برگزار کنید. در مسجد را باز می گذاشتیم برای آنها. یعنی هم باید ائمه جماعات و هیات امنا روی باز نشان بدهند برای کار و هم مدارس. اگر یک همکاری بین مدیر مدرسه و آموزش و پرورش انجام بشود کار زیبایی خواهد بود.
پیوند مسجد، مدرسه و منزل باید ماندگار بشود
شاید پنج سال پیش بود، زمانی که ما در مسجد فعالیت داشتیم، بعضی دوستان نیز در بلوار وکیل آباد جلسه ای داشتند که در آن طرح “سه میم” اجرا می شد. خیلی جالب بود، سه تا نهاد اصلی را شناسایی کردند: منزل، مسجد و مدرسه. وجه تسمیه اش نیز به خاطر حرف میمی بود که اول این سه تا نهاد قرار داشت. دغدغه شان این بود که این سه ارگان را به هم نزدیک کنند تا با هم مرتبط باشند، پدر خانواده با امام جماعت مرتبط باشد، امام جماعت هم با مدیر مدرسه و همینطور پدر خانواده با مدیر مدرسه: به همین صورت این ها با هم ارتباط صمیمی و نزدیک داشته باشند. اگر یک چنین اتفاقی صورت بگیرد عالی می شود..
نویسنده: حجت الاسلام مجید عظیمی، امام جماعت مدرسه موقوفه عبدالله رضوی
نظر شما