به گزارش خبرگزاری شبستان، آیت الله جوادی آملی از مراجع عظام تقلید و مفسر قرآن کریم در کتاب «امام مهدی(عج)، موجود موعود» در رابطه با شاخصه های فرد منتظر می نویسد:
ادراک صحیح و روشن معنای انتظار اقتضا می کند که انسان ِمنتظر حرکتی دائمی و تلاشی پویا داشته باشد تا بر اثر آن خود و جامعه خویش را مهیای ظهور امام منتظَر سازد. فرمایش وجود مبارک امام صادق علیه السلام که «لَیَعُدَنَّ أَحَدُکُمْ لِخروجِ القائِم وَلَوْ سَهْمَاً؛ منتظر ظهور قائم(عج) حتی به اندازه یک تیر هم که باشد خود را آماده کند» چراغ روشنایی بخش این راه خجسته است.
لحظه میمون ظهور ناپیداست و این خود سبب می شود تا هر لحظه بی صبرانه در انتظار طلوع مبارکش باشیم. این انتظارعاقلانه در پرتو کلام نورانی صادق آل محمد صل الله علیه وآله ما را بر آن می دارد که خویش را با حرکت و تلاش در راه استعدادیابی و زمینه سازی ظهور حضرتش و فراخور خود، حتی به اندازه مهیا کردن تیری، آماده حضورش سازیم. آنچه هست این تیر، گاه تیر بیان و بنان است و گاه تیری درخور سایر عرصه های علمی و نظامی.
یا باید توانمند باشیم که معارف الهی را شرح و تفسیر کنیم و توسعه داده و نشر و ابلاغ کنیم و با تمیز عقل از حس و قیاس و وهم و استحسان و خیال و مغالطه در صیانت این چراغ نورانی بکوشیم؛ یا با تسلط به فن آوری های گوناگون در عرصه های مختلف به ویژه در زمینه دفاع نظامی مهیای رویارویی با آنانی باشیم که زعم خاموشی شعله فروزان وحی را در سر می پرورانند، گرچه داشتن هر دو سلاح، مطلوب تر است.
آنکه به انتظاری تهی از رزم آوری و مجاهده، دل خوش می دارد و گمان می کند بی آمادگی برای جهاد و شهادت می توان منتظر موعود موجود بود، خیالی باطل دارد و کار انتظارش به سامان نخواهد رسید.
شکی نیست که منتظران وجود مبارک ولی عصر علیه السلام که در مکتب انتظار صادقانه درس صلاح و اصلاح آموخته اند، می باید افزون بر دعای زبانی برای تعجیل در فرج وجود مبارک امام شان، با زبان حال و استعداد نیز چنان باشند. بر همین اساس، آنکه انتظارش حقیقی و ترقبش صادق باشد، می تواند از عمق جان خویش با زبان حال و قال فرج میمون و خجسته امام خویش را از خداوند سبحان مسئلت دارد.
برای نیل به چنین مرتبه ای انسان منتظر می بایست به دانش خود عمل کند و مجهولات را بپرسد؛ نیز خیرخواه همگان باشد و کینه کسی را در دل نپرورد، چرا که قلب کین آلوده شایسته بذرافشانی معرفت و محبت ولی عصر علیه السلام نیست.
منتظر حقیقی را بایسته است که به غیر خدا تکیه نکند و جز به او امید نبندد و مراقب سرزمین قلبش باشد و این کالای ثمین را به ثمن بخل، شهوت و غفلت نفروشد، زیرا ارائه دهنده چنین کالایی جز دشمن آشکار انسان نیست و ابلیس چون چنین معامله ای کند، ثمن و مثمن را با هم می برد و چیزی جز خسران و زیان بهره فروشنده نخواهد شد.
آنکه دین و اخلاقش را به شیطان بفروشد شیطان تمام هویت انسانی او را می ستاند و چون چنین کرد، همه را در مسیر تباهی خویش هزینه خواهد کرد و آن گاه چنین انسانی مصداق بارز (خسرالدنیا و الاخره) خواهد بود.
ترک تعلق به مظاهر دنیای مذموم، زمینه طهارت روح و پاکی ضمیر انسان منتظر را فراهم می آورد؛ آن گاه به لطف خدای سبحان صاحب شامه ای می شود که عطر دل انگیز حضور مولای خویش را استشمام می کند و مستانه می سراید: «سحر از بسترم بوی تو آیو» نه تنها با این شامه بوی خوش یار را در می یابد که رایحه عفن دنیازدگی، دنیاخواهی، نفاق و تفرقه افکنی را نیز تشخیص می دهد و از حریم هلاکتبار آن نیز دوری خواهد کرد.
نظر شما