به گزارش خبرنگار تلویزیون شبستان، پنجاه و دومین برنامه «کام شیرین» در حالی مثل همیشه بر روی آنتن شبکه دوم سیما رفت که این بار هم دکتر هومن نامور کارشناس برنامه، موضوع مشکلات تحصیلی نوجوانان را به چالش کشید.
در ابتدا کارشناس برنامه با تاکید بر لزوم بخشندگی اظهار داشت: هر آنچه را که محکم در نزد خود نگه داری، به راحتی از دست می‌دهی و هر چیزی را که در جهان منتشر کنی، روز به روز به تو بر می‌گردد.
در ادامه بخش نمایشی این برنامه با موضوع کنکور (تحصیل) و کار برای نوجوانان در جامعه امروز پخش شد.
اما در ادامه برنامه، چند تن از حاضران به بیان مشکلات زندگی خانوادگی خود پرداختند. خانواده‌هایی که هر یک به دلایلی از هم پاشیده بود و این جدایی زن و شوهر، موجب مشکلات روحی و روانی و تحصیلی برای فرزندان شده بود.
اما در این میان، صحبت‌های نوجوانی که اصرار و فشار خانواده برای کسب نمرات عالی و ۲۰ او را کلافه و خسته کرده بود ، باعث شد نامور به اصلی ترین موضوع برنامه برسد.
کارشناس برنامه کام شیرین اظهار داشت: ورود به دنیای آمار و کمیت گرایی آدمها را ضعیف می‌کند. ملاک آماری و کمی برای دوست داشتن، دنیای آدمها را ضعیف و محدود می‌کند. علم ضعیف ترین مسیر رسیدن به آگاهی است. آگاهی بسیار وسیع تر از علم است. علم یعنی هر نامحسوسی را محسوس کردن. هر آنچه در حیطه محسوسات ماست علمی است. اما، مفاهیمی مثل عشق نامحسوس و غیر قابل اندازه‌گیری است.
دکتر نامور بیان کرد: کیفیت از هر چیزی بالاتر است. علم می‌خواهد آدمها را حدود کند. فقط گذر زمان، میزان و کیفیت شکوفایی استعدادهای فرزندان ما را مشخص می‌کند. انگیزه و حمایت خانواده هم آنها را به سمت یک آینده روشن سوق می‌دهد.
دکتر نامور در ادامه تاکید کرد: برای پیشرفت آینده تحصیلی بچه ها، هوش به درد نمی خورد. هوش عامل بزرگی برای پیشرفت نیست. 80 درصد دلیل پیشرفت ما نه مربوط به هوش تحصیلی و آموزشی که به موارد دیگری مثل هوش هیجانی ربط دارد. بدانیم که محدود شدن به اعداد، محدودیت هیجان و استعدادهای ما را دنبال دارد. استعداد ها را با کیفیت اعمال بروز دهیم.
مرد حق را در مقام بندگی باید شناخت
دوستان را موقع درماندگی باید شناخت
روی خوش هرگز نمی باشد نشان خوشدلی
دوستان را موقع درماندگی باید شناخت
وی در پایان گفت: اینکه من و شما فرزندانی را پرورش بدهیم که مدارک و مدارج بالای علمی را گذراندند اما از زندگی و راه و رسم ون نمی دانند ، کارایی اجتماعی ندارند و ... اصلا دلیل خوبی برای توانمندی فرزندان ما نیست. کیفیت اعمال آدمی بسیار مهمتر از کمیت آنهاست.
نظر شما