به گزارش خبرگزاری شبستان: قرآن کریم می فرماید: «وَ إِذِ ابْتَلي إِبْراهيمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمينَ؛ و به خاطر بیاور هنگامی که پروردگار ابراهیم، او را با حوداث گوناگونی آزمایش کرد و او به خوبی از عهده آزمایش برآمد. خداوند فرمود: «من تو را امام و رهبر مردم قرار دادم.» ابراهیم گفت: از فرزندان من نیز{امامانی قرار ده}، خداوند فرمود: «پیمان من به ستمکاران نمی رسد { و تنها آن دسته از فرزندان تو که پاک و معصوم باشند، شایسته این مقام اند.}» (1)
حضرت ابراهیم علیه السلام مقام امامت را برای نسل خود نیز درخواست کرد. پاسخ آمد که «این مقام عهدی است الهی که به هر کس لایق باشد عطا می شود و در میان نسل تو نیز کسانی که شایستگی داشته باشند، به این مقام خواهند رسید.» چنان که پیامبر اسلام صل الله علیه وآله از نسل ابراهیم(ع) است و به این مقام رسید؛ ولی کسانی که مرتکب کوچک ترین گناه و ستمی شده باشند لیاقت این مقام را ندارند.
این آیه از آیاتی است که پشتوانه فکری و اعتقادی شیعه است. شیعه بر اساس این آیه معتقد است که امام باید معصوم باشد و کسی که لقب ظالم بر او صدق کند، به مقام امامت نخواهد رسید.
منشأ امامت، وراثت نیست بلکه لیاقت است و آن با پیروزی در امتحانات الهی ثابت می گردد. همچنین امامت عهد الهی میان خدا و مردم است؛ امامت انتصابی است نه انتخابی. امام باید حتما از طرف خداوند منصوب شود؛ «إنی جاعلک» زیرا امام باید دارای شرایط و ویژگی هایی باشد که جز خدا کسی واقف به آن ها نیست.
امام باید تمام قوانین حاکم بر انسان و هستی را بداند. امام باید از نتیجه حتمی راهی که انتخاب می کند، آگاه باشد.
1. سوره بقره آیه 124
برگرفته از «پرتوی از آیات مهدوی» نوشته محسن قرائتی
نظر شما