آیت‌الله سید مختار میرعظیمی، استاد برجسته حوزه علمیه قم در گفت و گو با خبرنگار اندیشه خبرگزاری شبستان به مناسبت سالروز شهادت امیرالمومنین امام علی(ع) ضمن بیان اینکه موارد بسیار زیادی در تاریخ وجود دارد که جایگاه خاص و ویژه امام علی (ع) را نشان می‌دهد، گفت: اینکه امیرالمومنین امام علی(ع) از کودکی در خانه پیامبر(ص) رشد یافت و تحت تعلیمات مستقیم ایشان قرار گرفت و اولین کسی بود که مسلمان شد و در سنین پایین به دعوت پیامبر(ص) لبیک گفت، مهم‌ترین دلیل برای بلوغ فکری ایشان است تا جایی که عمر بن عبدالعزیز می‌گوید: «اگر می‌خواهید موقعیت علی(ع) را نزد پیامبر(ص) بدانید، موقعیت خانه او را نسبت به آن حضرت(ص) نگاه کنید»؛ چرا که پیامبر(ص) هنگام ازدواج حضرت امیر(ع) از ایشان خواستند که منزلشان در مجاورت منزل حضرت رسول (ص) باشد.
وی ادامه داد: زیرا در احادیث و روایات اشاره صریح به اخوت و برادری آن دو بزرگوار شده که در عقد اخوت، پیامبر (ص)، علی (ع) را به برادری برگزید و از هر فرصتی برای ذکر فضایل و ویژگی‌های ایشان استفاده می‌کرد؛ در زمان خشم پيامبر (ص)، فقط علی (ع) بود که می‌توانست با ایشان صحبت کند، که در همین رابطه امام المتقین(ع) می‌فرماید: «من و پیامبر(ص) مانند دو شاخه‌ایم از یک درخت رسته و چون آرنج به بازو بسته».
آیت الله میرعظیمی با اشاره به ماجرای برائت تصریح کرد: در سال نهم هجرت رسول خدا(ص) ابتدا ابوبکر را برای خواندن سوره برائت و اعلام بیزاری خدا و رسولش از مشرکان، به مکه فرستاد؛ اما وقتی به نیمه‌های راه رسید، جبرئیل نازل شد و به پیامبر(ص) دستور داد که این سوره را باید خودت و یا کسی که از خود شما است، بخواند، حضرت رسول(ص) پیام را به امیرالمومنین امام علی (ع) دادند تا در روز حج اکبر بخوانند.
استاد حوزه علمیه قم با اشاره به تعابیر خطبه قاصِعه که طولانی‌ترین خطبه نهج‌البلاغه است و محتوایی اخلاقی و اجتماعی دارد، گفت: امام در خطبه قاصعه خود را چنین معرفی می‌نمایند: «شما نمی‌دانید مرا در نزد رسول خدا(ص) چه رتبه‌ای است و خویشاوندی‌ام با او در چه نسبت است، وقتی کودک بودم مرا در کنار خود می‌نهاد و در سینه خویش جایم می‌داد و مرا در بستر خود می‌خوابانید و چنان تنم را به تن خویش می‌سود که بوی خوش خود را به من می بویانید. گاهی چیزی می‌جوید و در دهان من می‌گذاشت، از من دروغی در گفتار ندید و خطایی در کردار نشنید، هر سال در غار حرا خلوت می‌گزید، من او را می‌دیدم و جز من کسی ایشان را نمی‌دید؛ آن هنگام جز خانه‌ای که رسول خدا(ص) و حضرت خدیجه(س) در آن بودند، در هیچ خانه‌ای مسلمانی راه نیافته بود و من سومین آنها بودم که روشنایی وحی و پیامبر(ص) را می‌دیدم و بوی نبوت را استشمام می‌کردم».
آیت الله میرعظیمی تاکید کرد: همچنین حضرت امیر(ع) در ادامه این خطبه فرمودند: «خداوند هیچ آیه‌ای را فرو نفرستاد مگر آن که من آگاهم که درباره چه و در کجا نازل شده است».
وی در ادامه این مطلب بیان کرد: ابن عباس می‌گوید: «خداوند سوره‌ای را نفرستاد جز آن که علی(ع) امیر و شریف آن بود و خداوند درباره علی چیزی جز نیکی نمی‌گوید تا جایی که پيامبر (ص) می‌فرمایند: «فإنّ علیّأ منّی و أنا منه و هو ولیّ کلّ مؤمن» و در جایی احمد بن حنبل می‌گوید: مگر رسول خدا(ص) درباره علی(ع) نفرموده: «مگر جایگاه مؤمن بهشت و جایگاه منافق جهنم نیست؟ پس این گونه است که علی قسیم بهشت و جهنم است».
این استاد حوزه علمیه قم در پایان با بیان این که دنیا پرستی مردم آن زمان را واداشت که مشغول خود باشند و از امام خود غافل شوند، خاطرنشان کرد: اعترافاتی چون بهترین، عالم‌ترین، فقیه‌ترین، عابدترین، زاهدترین، جنگ‌آورترین، دلیرترین، خدا ترس ترین، صبورترین و بسیاری دیگر از صفات نیکو در مورد امام(ع) بسیار در تاریخ آمده است امّا چه شد که مردم آن زمان امام خود را ارج ننهادند و مظلومترین، در زمان خود شد و آن گونه در محراب مسجد به شهادت رسید را باید از زبان تاریخ شنید ولی آن چه مسلم است، این که قطعاً مردم سفارش پیامبر(ص) را فراموش نکرده بودند، ولی دنیاپرستی آنها را واداشت که مشغول خود باشند و از امام خود غافل شده و چنان شد که نباید می‌شد، اکنون ما در این زمان باید از خودمان بپرسیم آیا ما از امام زمان خود غافل نیستیم؟ مهدی فاطمه(ع) از ما چه انتظاری دارد؟ غفلت موجب شده دنیا چنین باشد که الکنون است.
نظر شما