به گزارش خبرنگار اندیشه خبرگزاری شبستان، در کانال تلگرامی بی نهایت (@bayenatt110) براساس بیانات و کتب مرحوم استاد علی صفایی حائری آمده است :
مقدار و اندازه انفاق وابسته به مقدار شناخت و ديد و عشقى است كه زيربناى آن است. هر چه شناخت ها و عشق ها گسترده تر شوند، انفاق وسيع تر خواهد شد و مسئوليت عظيم تر خواهد گرديد تا حدّى كه اگر در نَجْد يا يمامه گرسنه اى باشد، امیرالمومنین امام على (ع) نتواند آرام بگيرد و نتواند سير بخوابد و نتواند بى تفاوت بماند.
در قرآن براى انفاق و مواساة و ايثار شكلى معين نشده است:
1- گاهى انفاق ها همان انفاق هاى واجب هستند.
2- گاهى انفاق، انفاق عفو، انفاق بيش از احتياج است: «يَسْئَلُونَكَ ماذا يُنْفِقُون»؛ از تو مى پرسند كه چقدر انفاق كنند و چه چيزى را بدهند؟ «قُلِ الْعَفْو»؛ بگو زيادى و اضافى را.
3- گاهى انفاق، انفاق رزق است، نه انفاق زيادى و اضافى. از همان كه سهم اوست و رزق اوست،
انفاق مى كند: «انْفِقُوا مِمّا رَزَقْناكُمْ[3]»، «وَ مِمّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ[4]». و اين مرحله مربوط به متّقين است.
4- و گاهى انفاق، انفاق در تنگدستى است. در ندارى است. در سختى ها است.
بعضى خيال مى كنند كه انفاق در هنگام دارايى مطرح مى شود، در حالى كه انفاق در ندارى ها و سختى ها عنوان شده است؛ كه:
«يُنفِقُونَ فِى السَّراءِ وَ الضَّرّاءِ»، «وَ مَنْ قُدِرَ عَليْهِ رِزْقُهُ فَلْيُنْفِقْ مِمّا آتاهُ اللّهُ»؛ هر كس كه تنگدست است از آنچه كه خدا به او داده انفاق كند. حتى اگر رزق او برايش تنگ است، از همان هم انفاق كند؛ كه خدا پس از اين سختى ها، گشايش ها خواهد داد.
5- گاهى انفاق، انفاق ايثار است. فداكارى و توجه به ديگران است. و زيربناى اين انفاق، همان عشق وسيع و ملاك آن، همان ملاك احتياج زيادتر و يا ظرفيت كمتر است.
امیرالمومنین امام على (ع) مى بيند گرچه خودش سه شب غذا نخورده، اما هنوز طاقت دارد و اين فقير شايد از ضعف بميرد و يا اين كه در برابر فقر از پاى در آيد و به فسادها و خودفروشى ها و رذالت ها گرفتار شود و بر اثر ظرفيت و گنجايش كم، به بى دينى ها و جاسوس گرى ها روى بياورد و يا اين كه خودكشى كند. در اينجاست كه ايثار مى كنند و ديگران را جلو مى اندازند و مقدم مى دارند، هر چند خود تنگدست و قحطى زده و گرفتار باشند:
«يُؤْثِرُونَ عَلى انْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ»
برگرفته از کتاب فقر و انفاق، ص65
نظر شما