به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از طلیعه: حسینعلی رمضانی، عضو هیئت علمی دانشگاه امام حسین(ع) در مورد حقیقت علم گفت: حقیقت علم الزاما از مسیر تعلیم عبور نمی کند؛ چرا که در مسیر تعلیمی گوش و یا چشم سر درگیر بوده و چشم و گوش دل باز نیست.
وی افزود: در سیر تعلیمی عمدتاً مفاهیم با قوه تصوری انسان در فرآیند تفکری شروع به فعالیت می کند و خروجی این سیر چیزی جز علم به معنای کسب قواعد این دنیایی نیست، اما در نگاه اسلام؛ مسیری دیگر را توصیه می کند که به آن تزکیه گفته می شود.
این محقق تصریح کرد: در مسیر تزکیه جان انسان قابل دریافت حقایق عالَم و عوالم خواهد شد و انسان تزکیه یافته با رعایت امانات کسب علم و اطلاعات؛ قوه خیال را ادب کرده و در نهایت قلب مؤدب شده و به مقام قلب سلیم رسیده و حکمت در آن جاری و ساری می شود، همچنان که «من اخلص لله اربعین صباح، جری الله ینابیع الحکمه من قلبه الی لسانه» اتفاق می افتد و علم به معنای «العلم نور یقذفه الله فی قلب من یشاء» هویت می یابد.
وی گفت: در تعلیم عموما عقل در حد مفهوم ساز و مفهوم یاب متوقف می شود در حالیکه در تزکیه عقل قابل درک معنا به ماهو معنا خواهد شد. دیگر معنا الزاما در قالب کلمه و مفهوم قرار نخواهد گرفت و هویتی ذومراتبی به خود می گیرد. همچنانکه در رجوع به آیات قرآن که از منبع نور«الله نورالسموات و الارض» ساطع بر قلب نازنین حضرت(ع) می شود و در تفسیر، تعبیر یا تأویل برای رسیدن به اول معنای مراد واضع کلام؛ همچون «راسخون فی العلم» در سیر تزکیه ای فکر حرکت کرده و به حقیقت علم نورانی نایل می شود و شاید ساده بیان نماییم که حقیقت علم در رویکرد تعلیمی انسان را به رابطه ای عرضی نسبت به حقایق برساند در حالی که در رویکرد تزکیه ای انسان را به رابطه طولی و تشکیکی از علم رهنمون می سازد.
استادیار دانشگاه امام حسین(ع) گفت: با این نگاه به علوم حاضر که با هویت Science به تجزیه پرداخته و نگاه پلورالیستی را تداعی می کند در رابطه با یک پدیده در رویکرد پدیدارشناسی به تکثرگرایی می رسد و هر کس از ظنّ خود به پدیده نگاه کرده و در نهایت به نسبیت گرایی در علم خواهد رسید. در این نگاه که عمدتا بر پایه مادی شکل می گیرد و «الهیکم التکاثر» را تداعی می کند انسان به یک جای متقن و قابل اعتماد نمی رسد.
وی اضافه کرد: دلیل آن هم بهره گیری از روش های علمی کمیت گرایانه است. در این روش ها انسان برای رسیدن به حقیقت یک پدیده به متغیرها و علت و معلول ها نگاه کرده و از معلول به علت می رسد. در حالی که در نگاه اسلام روش تزکیه ای انسان را به ثبات و به وحدت معنایی می رساند.
رمضانی در پایان سخنانش تاکید کرد: فردی که تزکیه می کند، پس از سیر و سلوک حقیقی به علت های اساسی پدیده ها رسیده و الزامی به رعایت روش های مرسوم که از معلول به علت رسیدن باشد را نمی بیند. او حکمت را در سینه خود حمل نموده و به عنوان حکیم مطرح می باشد و حکم را بر اساس احکام الهی می دهد. شخص قابل و لایق حقیقت نوری علم را دیده و چشیده و خود به وحدت بین علم و عوالم و در نهایت به مرتبه «انا اعطیناک الکوثر» خواهد رسید.
نظر شما