رضا مقصودی، فیلمنامه نویس و کارگردان فیلم سینمایی «خجالت نکش» درباره نگارش فیلمنامه‌ای کمدی به عنوان اولین کار سینمایی‌اش، به خبرنگار سینمایی شبستان گفت: ذائقه من اساساً، طنز است اما به این معنی نیست که بنشینم و اراداه کنم که کار کمدی از آب درآید. حتی اگر تصمیم بگیرم جدی بنویسم، کمی رگه های طنز خواهد داشت، بنابراین این ویژگی شخصی من است.
مخاطب؛ عامل اصلی موفقیت ژانرهای سینمایی
وی در مورد کم ژانر بودن سینمای ایران و پرداختن اکثر فیلمسازان به سینمای اجتماعی بیان کرد: در سینمای ما به ژانرهای مختلف توجهی نمی شود و فیلم ها اکثراً اجتماعی و کمدی هستند؛ حتی زمانی بود که ژانر کودک و نوجوان داشتیم اما الان خیلی پررونق نیست. این نقصان باید به گونه ای رفع شود و من فکر می کنم باید در ژانرهای مختلف، فیلم های درخور توجه داشته باشیم. برای مثال در ژانر پلیسی و ملودرام، فیلم های خوب داشته باشیم که مورد توجه مخاطب قرار بگیرد، سبب رونق گرفتن این ژانرها هم می شود. تمامی عوامل تاثیرگذار در موفقیت یک ژانر، وابسته به مخاطب و توجه مخاطب است و در غیر این صورت اگر مخاطب را در نظر نگیریم، هیچ ژانری پا نمی گیرد.
پاشنه آشیل سینمای ایران «تهیه کنندگان» هستند
مقصودی در پاسخ به اینکه آیا در عدم موفقیت ژانرهای سینمایی فیلمنامه‌نویسان مقصر هستند، چراکه پاشنه آشیل سینما فیلمنامه است؟، گفت: به نظر من پاشنه آشیل سینمای ایران، فیلمنامه نیست، بلکه تهیه کننده است و تهیه کننده می تواند فیلم خوب یا بد تهیه کند. اگر در سینما تهیه کننده خوش فکر، باشعور، باسواد و ... داشته باشیم، می تواند فیلمنامه خوب را انتخاب کند و انتخاب عوامل بعد از انتخاب فیلمنامه اتفاق می افتد. بنابراین مشکل سینمای ایران، تهیه‌کنندگان هستند چراکه اگر عواملی که یک تهیه کننده می خواهد کنار هم قرار دهد، به درستی انتخاب شوند، نتیجه مثبت خواهد بود.
وی در ادامه درباره «خجالت نکش» و مخاطبانی که جذب می کند، توضیح داد: مخاطب «خجالت نکش» اساساً همه مردم ایران (بزرگسالان) در هر سطحی هستند. این فیلم ملهم از مسائل موجود در جامعه است، مباحثی که در جامعه در مورد آنها بحث می شود و مردم در مورد آنها فکر می کنند، به همین دلیلی است که مردم نیز آن را پسندیدند. برخی نکات و مسائل اجتماعی را در «خجالت نکش» به صورت مستقیم و در مواقعی به صورت ایهام مطرح کردیم که عدم صراحت در مطرح کردن مسائل به بُعد زیبایی شناسی کار بر می گردد.
برای مخاطبان «خجالت نکش» مرزبندی قائل نشدم
این فیلمنامه نویس در پاسخ به اینکه آیا در زمان نگارش فیلمنامه «خجالت نکش» به مخاطب و زبان جهانی فکر می کردید یا خیر، به شبستان گفت: واقعاً به مخاطب جهانی فکر نمی کردم، ولی به نظرم می رسد که این فیلم می تواند مخاطب جهانی داشته باشد و مورد استقبال واقع شود. دغدغه من این بود که مخاطبی که فیلم را می بیند، با آن ارتباط برقرار کند، ممکن است مخاطب داخلی باشد یا خارجی، چون من مخاطب عام را در نظر گرفتم و درجه بندی کشوری و مرزی برای مخاطبان قائل نشدم.
نباید برای مخاطب خارجی فیلم بسازیم تا مورد توجه قرار گیرد
وی در پایان با بیان اینکه اگر به مخاطب جهانی فکر می کردم، تغییری در لوکیشن و طراحی لباس و دکور نمی دادم، تاکید کرد: من فکر می کنم فیلم هایی ایرانی که در جهان مورد توجه قرار می گیرد، دارای ویژگی بومی هستند و برای خارج کشور فیلم نمی سازیم، بنابراین بهتر است ما فیلم خودمان را بسازیم و کار خودمان را انجام دهیم که ممکن است برای مخاطبان خارجی هم جذاب باشد.
گفتگو: محمدصالح حجت الاسلامی
نظر شما