خبرگزاری شبستان: "با قبول راه حلی که اکثریت کمیسیون (ویژه بررسی مسئله فلسطین) پیشنهاد کرده است، شما دو دولت جدید به وجود خواهید آورد که حتما هیچ یک قابل زندگی نبوده و شاید هر دو مولود مرده خواهند بود. با اقدام به این امر شما اجاق ملی برای یهودیان درست نخواهید کرد، بلکه اجاقی به وجود خواهید آورد که زیر خاکستر آن همیشه آتشی که نه تنها خاورمیانه، بلکه صلح عالم را نیز تهدید می کند، روشن خواهد بود."
این سخنان نماینده وقت ایران در سازمان ملل و یکی از نویسندگان قانون مدنی ایران است. مردی به نام "منصور السلطنه عدل "که امروز در حال پیدا کردن مصداق است.
پس از اعلام گزارش دوپهلوی بانک جهانی و صندوق بین المللی پول در آوریل که اذعان داشت دولت فلسطینی ظرفیت تمام عیار یک دولت را دارد، "ابومازن" رئیس حکومت خودگردان فلسطینی یادداشتی را در نیویورک تایمز در ماه "می" نوشت که در آن عنوان کرد، فلسطین می‌خواهد درخواست عضویت در سازمان ملل به پایتختی بیت المقدس شرقی و بر اساس مرزهای 1967 در اجلاس مجمع عمومی ارائه بکند.
که در نهایت این طرح را مطرح شد و محمود عباس رهبر تشکیلات خودگردان فلسطین در شصت و شمشمین مجمع عمومی سازمان ملل طرح شناسایی دولت مستقل فلسطینی را مطرح کرد.
اما با توجه به اینکه در عرصه روابط بین الملل هیچ پدیده ای به طور خلق الساعه به وجود نمی آید، بررسی ریشه‌های این رویداد کمک شایانی به درک این موضوع می کند.
سرانجام پس از مدت ها بحث و جدل بر سر تشکیل کشور مستقل فلسطینی که با واکنش های بسیار زیاد داخلی و بین المللی مواجه بود، محمود عباس این مساله را در مجمع عمومی سازمان ملل متحد مطرح کرد و مورد استقبال بسیاری از کشورهای عضو به جز ایالات متحده امریکا و اسراییل واقع شد.اما عملا در شورای امنیت این طرح با واکنش منفی رورو شد و تا سال 2013 به تعویق افتاد.
البته تهدید های آمریکا در رابطه با کمک‌های مالی که به فلسطین، که چیزی حدود 470 میلیون دلار در سال است هم موضوعی بود که توانست فشاری را بر دوش جناح مقابل محمود عباس وارد سازد که به این طرح پاسخ منفی بدهند.
اما در مقابل داخل تشکیلات خودگردان نیز دو دسته موضع گیری دیده می‌شود. یک دسته که خود محمود عباس و طرفداران هستند که تا الان به شدت به دنبال شناسایی کامل هستند. جناح دیگر که معتدل تر هستند از کسانی چون صاحب عریقات که مسئول گفتگوهای فلسطینی- اسرائیلی است و ریاض المالکی وزیر خارجه تشکیلات خودگردان تشکیل شده که آنها به نحوی طرح فرانسه را پیگیری می‌کنند. فرانسوی‌ها معتقدند که شاید راه حل وسط بتواند این مناقشه شناسایی را حل کند عضویت ناظر است. یعنی |"دولت فلسطینی" و نه سازمان آزادی بخش فلسطین به عنوان عضو ناظر مورد شناسایی قرار گیرد. اعتقاد آنها این است که شرایط برای این که شناسایی به طور کامل صورت گیرد هنوز فراهم نشده است. هرچند آنها در پایان اضافه می‌کنند که هرچه که محمود عباس و مجموعه مرکزی فتح پیگیر آن باشد آنها نیز به دنبال آن خواهند بود.
چنانچه می‌دانیم در حال حاضردر فلسطین دو نوع حاکمیت وجود دارد: کرانه باختری تحت حاکمیت تشکیلات خودگردان است و نوار غزه در اختیار حماس است. در ابتدای آغاز این بحث نوعی خوش بینی در مواضع حماس دیده می‌شد و تحلیل‌ها هم حاکی از این بود که حماس طرح شناسایی حمایت خواهد کرد. اما به تدریج مواضع رسمی‌آنها تغییر کرد و در بیانیه ای که اعلام کردند رسما اعلام مخالفت کردند.
حماس معتقد است که محمود عباس دو شرط را گذاشته بود. این که یا اسرائیلی‌ها شهرک سازی را متوقف کنند و پای میز مذاکره مباحث را حل کنند یا این که طرح شناسایی در سازمان ملل ارائه شود. چون اسرائیلی‌ها حاضر به توقف شهرک سازی نشدند بنابراین طرح شناسایی مطرح شد. حماس معتقد است در هر دو صورت این موضوع به ضرر فلسطین است. یعنی چه در صورت مذاکره چون برگه ای در اختیار ندارد مجبور هستند امتیاز بدهند و به ضرر فلسطین ختم خواهد شد. در مورد مسئله شناسایی نیز معتقدند در نهایت به ضرر فلسطین خواهد بود. حماس در این زمینه دو دلیل مطرح می‌کند. یکی از این دلایل این است که آنها معتقدند با شناسایی رسمی سرزمین موجود دیگر هیچ فلسطینی نمی تواند بر مرزهای سال 1948 و فلسطین تاریخی ادعایی داشته باشد و برای همیشه ادعا بر سرزمین‌های 1948 به پایان می‌رسد.
دلیل دوم آنها هم این است که با تشکیل دولت مستقل فلسطینی در واقع بحث مربوط به بازگشت آوارگان سال 1948 هم به پایان می‌رسد و هیچ پناهنده و آواره 1948 هیچ گونه حقی برای بازگشت نخواهند داشت. به این دلایل آنها معتقدند که طرح شناسایی طرح خطرناکی برای آینده فلسطین خواهد بود.
اما درباره موضع جمهوری اسلامی درباره این درخواست که در شورای امنیت به رای گذاشته شد، دکتر احمدی ن‍ژاد به شبکه الجزیره گفت: " تشکیل ارگانی به نام دولت فلسطینی موضوع عجیبی نیست و حق ملت فلسطین است که دولت خود را داشته باشند و اعمال حاکمیت کنند، منتها ساختارهای جهانی و برخی قدرت‌ها این حق را از آنها سلب کرده اند."
همچنین رییس‌جمهور تصریح کرد: «ملت فلسطین مانند رودخانه ای جاری در همیشه تاریخ وجود داشته و پس از این نیز وجود خواهد داشت و سازمان ملل اگر آن را به رسمیت نشناسد در حقیقت از وظایف ذاتی خود فاصله گرفته است.»
وی در پاسخ به سوالی درباره مواضع جمهوری اسلامی ایران در خصوص گروه‌های مختلف فلسطینی اظهار داشت: «ایران از آرمان ملت فلسطین حمایت می‌کند و همیشه گروه‌های فلسطینی را به وحدت دعوت کرده است چرا که معتقدیم یک آرمان بزرگ بر پایه وحدت قابل تحقق است.
رییس‌جمهور افزود: «جمهوری اسلامی ایران فراتر از احزاب و گروه‌های سیاسی، به آرمان فلسطین اهمیت می‌دهد.»
اما به واقع این طرح با معایبی روبرو است که علاوه بر عدم اجرایی شدن تعهدات رژیم صهیونیستی، سرزمین‌های 1948 به اسرائیل واگذار می‌شود و با واگذاری این سرزمین، طبیعتا و ایراد دیگر آن است اگر طرحی می‌خواهد برای ملت فلسطین به سازمان ملل داده شود، باید قبل از آن به رای دیگر ملت ها برسد باید با رأی فلسطینی‌ها، مشخص شود زیرا این موضع ملت فلسطین است.
و محمود عباس نمی‌تواند ادعای نمایندگی مردم فلسطین را داشته باشد حتی باید گفت که دوره قانونی ریاست وی بر تشکیلات خود گردان فلسطین سه سال است که به انتها رسیده است و در طول سه سال گذشته قانونا نمی‌تواند از جانب فلسطینی‌ها حرف بزند.
اما آنچه مسلم است آن است که این روند به نتیجه نخواهد رسید؛ چراکه اسراییل عملا به فکر صلح در خاورمیانه و بازگشت فلسطینی ها به اراضی اشغالی نیست و این مساله در حد یک عوام فریبی بزرگ مطرح است.
و یقینا همان طور که مقام معظم رهبری در پنجمین کنفرانس بین المللی حمایت از انتفاضه فلسطین در تهران فرمودند: اول این که مدعاى ما آزادى فلسطین است، نه آزادىِ بخشى از فلسطین. هر طرحى که بخواهد فلسطین را تقسیم کند، یکسره مردود است. طرح دو دولت که لباس حق‌به‌جانبِ «پذیرش دولت فلسطین به عضویت سازمان ملل» را بر آن پوشانده‌اند، چیزى جز تن دادن به خواسته‌ى صهیونیستها، یعنى «پذیرش دولت صهیونیستى در سرزمین فلسطین» نیست. این به معناى پایمال کردن حق ملت فلسطین، نادیده گرفتن حق تاریخى آوارگان فلسطینى، و حتّى تهدید حق فلسطینیانِ ساکن سرزمینهاى 1948 است؛ به معناى باقى ماندن غده‌ى سرطانى و تهدید دائمى پیکره‌ى امت اسلامى، مخصوصاً ملتهاى منطقه است؛ به معناى تکرار رنجهاى ده‌ها ساله و پایمال کردن خون شهداست.
هر طرح عملیاتى باید بر مبناى اصلِ «همه‌ى فلسطین براى همه‌ى مردم فلسطین» باشد. فلسطین، فلسطینِ «از نهر تا بحر» است، نه حتّى یک وجب کمتر.
پایان پیام/
رضا باقرپور
نظر شما