خبرگزاری شبستان/ یاسوج:
صفر صفری مردی است که سال های عمر خود را برای تعلیم و آموزش فرزندان این مرز و بوم صرف کرده و امروز دستان پرمهرش نوازش گر کودکان یتیم کمیته امداد کهگیلویه و بویراحمد شده است.
این حامی نیکوکار بازنشسته فرهنگی، که لیسانس فیزیک دارد و 40 سال از عمر خود را صرف تعیلم دانش آموزان و دانشجویان کرده، از سال 1385 به جرگه حامیان طرح اکرام پیوسته و هم اکنون 12 فرزند معنوی دارد.
وقتی حامی ایتام خطابش می‌کنی با تبسمی شیرین قرآن را می گشاید و چنین قرائت می‌کند«فمن یجدک یتیم فاوی» آیا یتیمی نبودی که من تو را پناه دادم؟
برای تفسیر این کلام آسمانی به زندگی نبی خدا پس از فوت پدر اشاره می کند و اینکه سرپرستی ایشان در نبود پدر گرامی شان به پدربزرگ و بعد از آن عموی بزرگوارش ابوطالب سپرده می شود. او می گوید: این در واقع ظاهر موضوع است و خداوند تأکید می کند که قیم واقعی من هستم و بندگانم فقط سبب و وسیله هستند.
وی ادامه می دهد: یعنی باید بحث حامی بودن را در سطحی بالاتر ببینیم من فکر نمی کنم یک حامی ام، در جایی که خالق هستی رزاق است و اوست که روزی می دهد. پس اگر فقیری برای رفع نیاز خود به من روی می آورد، باید شاکر خدایی باشم که من را لایق دانسته و وسیله ای برای رفع نیاز بنده اش قرار داده؛ چرا که سهم نیازمندان را در دارایی توانمندان قرار داده است.
وی می گوید: در قرآن آمده هر عمل خیری از سوی بندگان خداوند پاداش نیکی دارد که نتیجه آن هم در دنیا و هم در آخرت رهگشای راه مؤمن است، پس چه لذتی بالاتر از اینکه نتیجه عمل خالصانه ام را از خداوند دریافت کنم و با کمک به نیازمندی، دنیا و آخرت خود را تضمین کنم.
صفری ادامه می دهد: می خواهم تا می توانم در هر زمینه وسیله خیر باشم و بیشتر به فرزندان معنوی ام کمک کنم و چه لذتی از این بیشتر که بگویم خدایا نیتم، کلامم، کارم، قلمم و قدمم وسیله خیر باشد چون این خیر نزد تو می ماند و ده برابر آن را به من می دهی.
وی در خصوص مشارکت خانواده اش در امور خیر می گوید: همسرم در انجام کارهای خیرخواهانه در بسیاری از موارد از من پیش است و مهریه اش را به شرط شریک شدن در کار خیر به من بخشیده است.
این نیکوکار اعتقاد دارد جامعه و خیرین در کمک به نیازمندان کوتاهی نمی کنند و مصداق این موضوع را حضور پرشور مردم در برنامه هایی از جمله جشن نیکوکاری و عاطفه ها معرفی می کند و ادامه می دهد: خیرین این را ببینند که وسیله ای هستند که کار خیری به دست آنها انجام می شود و این عمل نیکو را توسعه دهند.
وی از کمیته امداد درخواست دارد که زمینه ملاقات با فرزندان معنوی را برای حامیان، بیشتر فراهم آورد و محدودیت ها برداشته شود و می گوید: این که ما برویم در خانه کسی و به او بگوییم برای کمک آمده ایم، کار درستی نیست و باعث رنجش خانواده می شود . باید شناسایی این افراد با مدیریت انجام شود و اکرام به معنای واقعی کلمه باشد، باید راهی پیدا کنیم که فرد تحقیر نشود بلکه بر عکس، من مدیون این باشم که اجازه داده‌اند به آنها کمک کنم.
صفری به تابلویی اشاره می کند که به دیوار پذیرایی منزلشان نصب شده و می گوید: این تابلو را از یک دانشجوی بی سرپرست که اتفاقاً لپ تاپی به او هدیه داده بودم دریافت کرده ام که شیرین ترین خاطره زندگی ام است، خاطره ای که هر روز جلوی چشمان من است و با هر بار دیدن آن، لبخندی شیرین بر روی لبانم می نشیند.
وی از آرزوهایش می گوید و اینکه امیدوار است روزی برسد که سطح پوشش های بیمه‌ای و بهداشتی به حدی برسد که نیروهای کمیته امداد به جای درگیرشدن با مسائل مادی و تبلیغاتی، به برنامه های معنوی و تعالی روحی- روانی جامعه هدف خود بپردازند.
این حامی نیکوکار می گوید: کمیته امداد باید اردوهایی مختلف برای دیدار ایتام از مناطق کشور برگزار کند تا زمینه رشد و پیشرفت آنها بیشتر فراهم شود یا اینکه فرصت حضور در نمایشگاه های کتاب و یا موزه را برای ایتام مهیا سازد تا سطح خدمات کمیته امداد بالاتر رود و فقط در حد تأمین نیازهای جزئی و مادی زندگی آنها نباشد.
به نظر این فرهیخته و حامی ایتام، کسانی که روزی به‌عنوان یتیم از حمایت های کمیته امداد استفاده کرده و امروز خودکفا و فرد مفیدی در جامعه شده اند، می توانند بهترین مشاوران کمیته امداد در امر کیفیت بخشی به خدمات این نهاد باشند.
نظر شما