محمدرضا عبدالمکیان، شاعر معاصر با تاکید بر ضرورتی که امروز برای تعامل در دنیای هنر وجود دارد به خبرنگار شبستان گفت: هنر به معنای اخص و اعم نیاز به مخاطب دارد، هرچه دامنه این مخاطب وسیع‌تر باشد امکان رشد و بالندگی بیشتر است، یعنی اگر فقط به مرزهای جغرافیایی ایران بیندیشیم خودمان باید برای خودمان شعر بگوییم و خودمان بخوانیم.
او که در حاشیه دومین همایش شاعران ایران و جهان با شبستان گفت‌وگو می‌کرد با اشاره به اینکه شعر و ادبیات ایران با با سرعت مناسبی پیش نرفته اظهار کرد: زمینه آشنایی و ارتباط‌ها هرچه‌قدر بیشتر فراهم شود در رشد و بالندگی شعر و ادبیات ایران می‌تواند موثر باشد و در معرفی شعر امروز ایران به دنیا و آنچه در دنیا اتفاق می‌افتد شاعران اطلاع بیشتری از آن پیدا کنند.
سراینده اشعار کتاب «پل خواب» با بیان اینکه حتی تعامل هنرها بر یکدیگر موجب ارتقای یکدیگر می‌شون تاکید کرد: یک اتفاق‌هایی دارد در شعر دنیا می‌افتد که اگر ما از آنها بی‌نصیب باشیم و خبر نداشته باشیم، به رشد مطلوب شعر و ادبیات کشورمان نخواهیم رسید.
او معتقد است هرچقدر این ارتباط بیشتر باشد امکان رشد شعر و ادبیات کشورمان بهتر و بیشتر فراهم می‌شود، اما باید این افزایش ارتباط با حفظ هویت و فرهنگ‌مان صورت گیرد.
عبدالملکیان در ادامه به آنچه در ترجمه اشعار رخ می‌دهد اشاره کرد و گفت: بخشی از زیبایی شعر به هر حال در ترجمه از دست می‌رود، ولی عناصری مانند تصویر، اندیشه و... می‌ماند.
شاعر شعر «با هر چه عشق نام تو را می‌توان نوشت» در پاسخ به این سوال که شعر معاصر و شعر کلاسیک هر کدام چه سهمی از ترجمه دارند توضیح داد: قابلیت شعرهای نیما و بعد از نیما چون بیشتر اندیشه‌مدار هستند و زیاد در قید قافیه و شعر سپید در قید وزن نیست، به طور طبیعی شاید در ترجمه بتوانند سهم بیشتری از هویت خود را حفظ کنند، ولی در اشعار کلاسیک مانند شعر حافظ که بخش عمده‌ای از زیبایی آنها به خاطر صنایع شعری است که در آنها به کار رفته اینها در ترجمه از دست می‌رود.
عبدالملکیان همچنین خاطرنشان کرد: قابلیت ترجمه برای همه اشعار نسبی است، اما اگر حتی کمی از شعر در ترجمه منتقل شود، به همین اندازه در تعامل با ادبیات و شعر دنیا سهیم بوده‌ایم.
پایان پیام/
نظر شما