قدم هایی که نذر ظهور می شود؛ برای آنان که اربعین را قدر می شمارند

خبرگزاری شبستان - البرز

معنای سفینه نجات را درک نخواهی کرد، اگر به ضیافت اربعین نرسی. حال آن که هزاران مانع وجود خواهد داشت برای رسیدن که کلید تمام آن ها چیزی جز حبّ و علاقه به مولای آزادگان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام نیست.

ماه صفر که فرا می رسد، آهنگ موزون کاروانیان اسراء کربلا باردیگر طنین انداز می شود و در این میان تنها اگر مرام دلدادگان را باور داشته باشی، تو هم در این کاروان قرار می گیری.

ارادت به مقام عالی حضرت زینب سلام الله علیها است که قلب و روح آزادگان عالم را با اربعین پیوند داده است یا جریان خون سالار شهیدان عالم  که در حیات زمین جاری شده است، کدام یک؟! نمی دانی.

تنها همین بس که هوای اربعین دل های عالمیان را برداشته است، جاذبه مغناطیسی که جان را به بهاء بوی سیب خریدار مقام و منزل خویش ساخته است.

منزلی که باید رفت، این جمله را بارها با خود نجوا می کنی، کربلا صدایت می کند، اربعین نزدیک است و تو نمی خواهی جا مانده از قافله عشق باشی.

می خواهی در مسیر جاده نجف تا کربلا، قدم به قدم، ستون به ستون، حرکت کنی. می خواهی با تمام وجودت با کاروان عشق، اربعین را قدر بشماری.

تاریخ در دشت کرب و بلا همچنان باقی مانده است، کافی است تا در این خاک قدم نهی، کافی است به عشق بین الحرمین همت سفر کنی. دست هایت را خواهند گرفت، همان فرشتگان مقرّبی که روز و شب مهمان این صحن و سرا هستند.

و اینک؛ آمده ام مولا و سرور آزادگان عالم. دست بیعت به سوی ضریح مطهرت بلند می کنم، اذن آمدن در این مکان به یمن دایره محبت بی حدّ و حصر شما است.

زائران به زبان ها و قومیت های مختلف، چون رود خروشانی از طلای ارادت و خلوص قدم به قدم به سمت منزل عشق در حرکت اند. جریانی سیّال، پر انرژی، پر رمز و راز به حرکت درآمده است. همه جا سخن از نام حسین علیه اسلام است.

این راه پیر، جوان، کودک و ناتوان نمی شناسد، آن گونه که مشایعت کائنات عالم را از خورشید و ماه گرفته تا تمام عرشیان عالم را در این بیعت اربعینی احساس می کنی.

می دانی شاید به حرم نرسی، آن گونه که خیل جمعیت زائران اربعینی گواه این مهم است، از این رو با مرغ خیال خویش در هر منزل، یاد می کنی مقام حضرت عباس علیه السلام را. منزلی که باید زانوی ادب زنی و اذن حضور طلبی. این جا است که به یمن اذن میر و علمدار لشکر اباعبدالله الحسین علیه اسلام به صحن بین الحرمین می رسی.

وه که چه شکوهی دارد. بین الحرمین مسیر ادب است. ادب به آستان حضرت دوست. فرصتی برای آن که با خدا به دیدار امام شهیدان نائل شوی.

بین الحرمین، معنای تمام انسانیت، آزادگی، ادب و کمال است. زمان و مکانی که در بین الحرمین مانده است را می توان از نگاه برادری حضرت عباس علیه السلام و حضرت امام حسین علیه اسلام درک کرد. اضطرار و بی قراری، دلواپسی، عطش، کودکان لب تشنه در خیمه ها، همه و همه را در مسیر بین الحرمین می توان به گوش جان، حوالت کرد.

اینک این جا هستی، رو به روی ضریح مطهر حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام. گودال قتلگاه هم چنان خودنمایی می کند و تو خوب متوجه پشت سرت هستی. کمی آن سوتر. طلّ زینبیه. وای امان، امان از دل حضرت زینب سلام الله علیها. معنایی که با زیارت اربعین آمیخته است.

همه کربلا یک طرف، اینجا زیر قبّه ضریح مطهرت یک طرف. چه حلاوتی دارد، بوییدن عطر سیب. دلبسته ام به مهمانی شما در اربعین عشق. با این وصف در این وصال، فکر این هستم که چگونه باید فراق شما را تحمل کرد.

زیر قبّه ضریح عشق، اگر یاد دلدادگی حضرت زینب سلام الله علیها کنی، شاید بتوانی ذره ای فراق دور بودن از این مقام شریف را تاب بیاوری. جذبه محبت بی امتداد عشق به اباعبدالله الحسین علیه السلام وصف ناپذیر است؛ آن چنان که می خواهی زمان بایستد و تو همین جا زیر قبّه تا ابد منزل گزینی.

دلت را در جوار قبّه عشق جا می گذاری و بار دیگر ستون های مانده تا رسیدن به خانه دوست را برانداز می کنی و این هجرت تکراری است برای تو، که باور داری « تو را هم عاشورایی است و کربلایی، باشد که در فصل حسینی شدن، غافل نمانی».

*مهدیه دانایی