خبرگزاری شبستان - گروه قرآن و معارف: "این مسیر عشق و توحید است و بی جهت نیست که از زبان امام رضا علیه السلام آمده است که: "مَنْ زارَ قَبْرَ الْحُسَيْنِ عليه السلام بِشَطِّ الْفُراتِ، كانَ كَمَنْ زارَ اللهَ فَوْقَ عَرْشِهِ." بی جهت نیست کسی که قبر امام حسین (ع) را زیارت می کند انگار خداوند را در فوق عرش زیارت کرده است چون حسین (ع)، قهرمان توحید و خداپرستی است. حسین مظهر اسما و صفات الهی است." آنچه در ادامه می آید بخش اول گفتگوی خبرنگار گروه قرآن و معارف با حجت الاسلام و المسلمین امیر گلپور، مسئول کارگاه‌های آموزشی مرکز قرآن و حدیث حوزه‌های علمیه درباره زیارت اربعین است.
در ایام اربعین حسینی قرار داریم . شوری در قلب ها موج می زند و انسان ها را به سمت مولا و مقتدایشان می کشاند. این جمعیت برای چه به زیارت اربعین و سرزمین کربلا می روند؟ این موج از کجا می آید؟
آنچه در این ایام اصل ماجراست زیارت قبر حضرت اباعبدالله الحسین (ع) است. اربعین زیارت، لقا و دیار امام است. آیت الله بهجت فرمایشی داشتند درباره زیارت قبر معصومین. ایشان می فرمودند این که ما در زیارت معصوم از خدا می خواهیم توفیق بدهد که امام را "به حق معرفته" زیارت کنیم حق معرفت یعنی این که عمیقا متوجه باشیم که امام هم اکنون زنده است و او را حی و حاضر و ناظر و زنده بدانیم. طبق روایاتی که ما داریم همه اهل بیت (ع) به شهادت رسیدند. قرآن می فرماید: وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ / این یعنی شهدا زنده هستند. قرآن به ما می فرماید که به شهدا مرده نگویید آن ها زنده اند و عند ربهم هستند. از این زاویه امام ما هم اکنون زنده است چرا که شهید است.
نکه دوم درباره حرکتی است که به قصد زیارت قبر اباعبدالله (ع) صورت می گیرد. جایگاه و ثواب و فضیلت این زیارت فوق تصور ماست. در روایات برکات و آثار و فضایل بسیاری برای این زیارت شمرده شده است. امام رضا علیه السلام در باره زیارت اباعبدالله می فرماید: مَنْ زارَ قَبْرَ الْحُسَيْنِ عليه السلام بِشَطِّ الْفُراتِ، كانَ كَمَنْ زارَ اللهَ فَوْقَ عَرْشِهِ / کسی که قبر حضرت اباعبدالله را زیارت کند مثل این است که خداوند را در فوق عرشش زیارت کرده است. در واقع مطابق این روایت حرکت به سمت زیارت اباعبدالله (ع) حرکت به سمت الله و سفری الی الله است. ما برای چه به کربلا می رویم؟ ما برای زیارت امام حسین (ع) به کربلا می رویم. امام حسین کیست؟ امام حسین پرچمدار توحید است. در زیارت جامعه کبیره می خوانیم ارکان توحیده / این بزرگواران معصوم ارکان توحید هستند.
پس می توان گفت که راز این همه جذبه در وجود اباعبدالله این است که امام حسین در حقیقت نمایش و تجسم توحید به خالص ترین وجه خود است؟
بله، توحید یعنی فقط الله را دیدن، فقط خواست خدا را دیدن، فقط امر ولی را دیدن و دنبال امر مولا بودن. توحید یعنی بریدن از همه چیز و پیوستن به خدا، همه چیز از مال و خانه و فرزند و همه تعلقات را فدای دوست کردن، از این نظر امام حسین (ع) پرچمدار توحید است. شما نگاه کنید. ما به حضرت ابراهیم می گوییم قهرمان توحید. چرا؟ به خاطر این که حاضر شد اسماعیل را در راه خدا ذبح و قربانی کند. حاضر شد اسماعیل فرزند عزیزش را به قربانگاه بیاورد. این قهرمان توحید این بت شکن تاریخ فقط یک قربانی که فرزندش بود را به قربانگاه آورد تازه آن را هم خداوند برایش بخشید و اسماعیل قربانی نشد و از سوی خدا قوچی به قربانگاه آمد و ابراهیم آن قوچ را قربانی کرد. اما نگاه کنید که امام حسین (ع) در کربلا چه امتحانات سختی می دهد که فوق تصور همه ماست. همه یاران، اصحاب و فرزندان حضرت پیش چشم او قربانی می شوند. تا آنجا که طفل شیرخواره حضرت هم ذبح می شود. بعضی بزرگان در این باره تعبیر لطیفی دارند. اهل معنا گفته اند انگار که خداوند در آن لحظه خطاب به حسین (ع) گفت حسین جان وقتی علی اکبر در دست تو پرپر شد چیزی نگفتی وقتی یارانت از دست رفت چیزی نگفتی حسین جان چیزی بگو. چقدر تو صبور و بردبار هستی. در آن لحظه اباعبدالله (ع) یک جمله گفت. این جمله در مقتل لهوف امده است. حضرت گفت هون علی انه بعین الله / بر من این مصیبت آسان است چون می دانم که این همه در منظر خداوند است. این مصیبت کمرشکنی است اما چون می دانم خداوند می بیند بر من آسان است. این شخصیتی است که توحید را به نمایش گذاشته است. پس ما در زیارت اربعین حقیقتا به سمت الله می رویم. در زیارت اربعین به سمت شخصیتی می رویم که تمام حرکات، افعال و سخنان او نشانگر این است که این شخصیت فانی و ذوب در الله است.
راوی می گوید من در واپسین لحظات عمر حضرت وقتی اباعبدالله (ع) در خون خود دست و پا می زد و غوطه ور در خون خود بود آمدم نگاه کنم ببینم اباعبدالله (ع) در آن لحظات از خدا چه می خواهد . چه گله ای دارد چه خواست هایی دارد. دیدم در همین حال با خدا نجوا می کند که "إلهِى رِضًى بِقَضائِکَ تَسلِیمًا لأمْرِکَ لا مَعبودَ سِواکَ یا غِیاثَ المُستَغیثینَ. دیدم آنجا هم حضرت، حمد و سپاس پروردگار را به جا می آورد. ما با چنین کسی روبرو هستیم که در خداوند به فنا رسیده است. حرکت ما به سمت قبر اباعبدالله (ع) حرکت به سمت توحید است.
گاهی همین انسان های به ظاهر معمولی در زیارت اربعین نمایش معرفت عمیق نسبت به اباعبدالله (ع)هستند. شاید به اندازه چندین کتاب در نگاه این زایران حرف موج می زند. شما چه تجربه ای در این باره دارید؟
همین طور است. اخیرا کلیپ زیبایی از یک پیرمرد قامت خمیده دیدم که به سمت کربلا و به قصد زیارت اربعین به راه افتاده بود. گزارشگر با دوربین سراغ این پیرمرد رفته بود. از پیرمرد پرسید به کجا می روی؟ پیرمرد گفت: الی کربلا / به سوی کربلا. گزارشگر پرسید شما خیلی پیر شده ای چه شده است با این حال به زیارت آمده ای. پیرمرد برگشت گفت من حسین را در خواب دیدم. گفت تعال / زود باش بیا. چرا نیامده ای؟ گزارشگر از او پرسید: کجا دارید می روید؟ پیرمرد پاسخ داد الی الحبیب، الی العزیز، الی الحسین، الی الله.
این مسیر عشق و توحید است و بی جهت نیست که از زبان امام رضا علیه السلام آمده است که: "مَنْ زارَ قَبْرَ الْحُسَيْنِ عليه السلام بِشَطِّ الْفُراتِ، كانَ كَمَنْ زارَ اللهَ فَوْقَ عَرْشِهِ." بی جهت نیست کسی که قبر امام حسین (ع) را زیارت می کند انگار خداوند را در فوق عرش زیارت کرده است چون حسین (ع)، قهرمان توحید و خداپرستی است. حسین مظهر اسما و صفات الهی است، چون در همان حال صف آرایی، آن جا لشکر دشمن را به توبه و خوبی و بازگشت به خدا دعوت می کند. در شب عاشورا حضرت عباس (ع) را می فرستد که از آن ها مهلت بگیرد. اباعبدالله به ابوالفضل العباس می گوید برو یک شب را مهلت بگیر من نماز و راز و نیاز با الله را دوست دارم. مهلت بگیر امشب را با خدا خلوت کنم. نماز بخوانم و استغفار کنم و قرآن تلاوت کنم، چون حسین (ع) مظهر قرآن و راز و نیاز با خداست. در روایتی امام باقر علیه السلام فرمود کسی که به زیارت حسین می رود روزی او زیاد، عمرش طولانی و بلا و بدی ها از او دفع می شود.
نظر شما