به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، «هوشنگ جاوید» امروز در نشست موسیقی سنتی در چهار دهه انقلاب که در سالن سلمان هراتی حوزه هنری برگزار شد، گفت: هر چیزی برای خود تعریفی دارد. ما عادت کردیم احساسات خود را بر خردورزی قالب کنیم. جامعه شناسان از موسیقی دهه 40 و 50 به عنوان دوره موسیقی کیش عیش نام می برند. در این دو دهه یک رفاه نسبی در جامعه ایجاد شده بود و جامعه کارگری، کارمندی و همچنین طبقه مرفه شکل گرفت، حتی کارگران در باغ های تهران و پارک شهر گرام می گذاشتند و غذا می خوردند.
این پژوهشگر موسیقی ادامه داد: جوانانی قبل از انقلاب همچون آقای هادی منتظری به فکر حرکت نو در موسیقی افتادند. از سال 1317 به بعد توسط توسط صبا و مرحوم وزیری تحولاتی در موسیقی رخ داد و گفتمانی شکل گرفت که تا سه دهه وجود داشت و از آن به عنوان موسیقی گلها نام می بریم. این موسیقی، موسیقی ترکیبی رایج دهه 30 تا 50 بود که من آن را شب ناله می بینم.
وی با بیان اینکه در قبل از انقلاب بیشتر موسیقی عرصه گریه و ناله بود، عنوان کرد: این موسیقی حرف مردم را در بر نداشت و تلنگری در حد افسوس داشت، چیزی نداشت که مردم را تحریک کند و به میدان بکشد؛ اوج کارهای مردم گرای آن زمان مگه نه شجریان بود. برخی افراد مثل هوشنگ ابتهاج در خط دهی هنر از گرایش های سیاسی خود نیز استفاده کردند؛ حتی نیر سینا وقتی مسئول شعر و موسیقی رادیو شد نمی توانست گرایش های خود به کسی که به او سفارش کار می دهد، منتقل نکند.
جاوید خاطرنشان کرد: در دهه 50 موسیقی های نویی مثل پاپ به کار گرفته می شود که در برخی از آنها اعتراض را می بینیم؛ آی آدم های خسته فروغی اوج کار اعتراض آن دوره بود. وقتی انقلاب پدید آمد حکایت عوض شد، مردم خود شروع کردند به آهنگ های اجتماعی و آهنگ های اجتماعی بر هنر و جامعه تاثیر گذاشت، مردم شعارهایی ساختند که اکثرا ریتمیک بود، این آهنگ ها تاثیرگذار می شود بر روی هنرمندانی که آمادگی ساخت این گونه آثار را داشتند.
نظر شما