«زین العابدین درگاهی»، امروز (25 اردیبهشت) همزمان با روز پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت حکیم ابولقاسم فردوسی در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار خبرگزاری شبستان در ساری گفت: زبان یکی از عناصر و ارکان مهم و اساسی هویت و فرهنگ هر جامعه ای است بنابراین توجه به زبان به معنای توجه به هویت جامعه محسوب می شود.
پژوهشگر و مولف مازنی اظهار کرد: هویت یک جامعه، دوام و بقای مردم است و توجه به زبان، یک اصل به شمار می آید.
درگاهی بیان کرد: در جامعه ما، زبان فارسی به عنوان عناصر اصلی ثبات اقوام مختلف در ایران بسیار قابل توجه و حائز اهمیت است.
وی ابراز کرد: میزان توجه به زبان فارسی با توجه به تلاطم مسائل سیاسی و اجتماعی در سیر اصلی خود، قرار ندارد و نامگذاری روزهای مختلف و در مناسبت های متنوع به معنای توجه و تلنگر به آن، گذرا است و زبان نیز به همینگونه نگاه می شود.
درگاهی گفت: نامگذاری پاسداشت زبان فارسی فقط به چند روز و یک هفته، خلاصه و به بحث در خصوص آن، پرداخته می شود و این امر به نتیجه مورد قبولی نمی رسد و تا سال آینده نیز آنطور شاید و باید در جامعه به زبان فارسی، توجه نمی شود.
وی با اشاره به اینکه در جامعه خاص اندیشمندان و متفکران زبان فارسی فقط به پاسداشت زبان فارسی توجه می شود، اظهار کرد: این امر جای تاسف دارد که در طی قرن ها به پاسداشت و حفظ زبان فارسی، اهتمام می شد اما اکنون چندان مورد عنایت، قرار نمی گیرد.
درگاهی بیان کرد: افکار و صاحبان زبان فارسی، این زبان را حفظ کردند و مطالب مذهبی و فکری را در قالب این زبان، متجلی نمودند.
وی ابراز کرد: زبان فارسی یک ابزار و وسیله برای بیان اندیشه مذهبی به ویژه شیعیان شده و در حیطه جغرافیایی وسیعی، گسترش یافته است.
درگاهی گفت: زبان فارسی، بیان حرکتی و کلامی در تاریخ، شده است که فارسی زبانان به آن می بالند و خود در گسترش آن، سهیم هستند و اندیشه های متعالی را با این زبان، متجلی می کنند.
وی اظهار کرد: خردمندان این سرزمین، توجه ویژه به زبان فارسی داشتند بدون اینکه پاسداشت زبان فارسی و چنین نامگذاری باشد.
درگاهی بیان کرد: پاسداشت زبان فارسی برای عموم مردم است و فقط به خواص و عده ای، محدود نمی شود بلکه با توجه به اهمیت زبان فارسی باید مورد عنایت بسیار، قرار گیرد.
تشخیص زمان خویش، اولین مورد ماندگاری فردوسی
وی درباره ماندگاری حکیم ابوالقاسم فردوسی در طول تاریخ و اهمیت بزرگداشت او ابراز کرد: فردوسی به عنوان یک اندیشمند و شاعر در یک موقعیت از زمان، توجه به موضوعی کرده که آن موضوع، هویت ایرانی و ایرانیان و قوام دهنده این هویت است و تشخیص زمان خویش، اولین مورد ماندگاری فردوسی به شمار می آید.
درگاهی گفت: فردوسی به این نتیجه رسید که افکار ایرانیان را در قالب داستان های حماسی و اسطوره ای باید به زبان روزگار خود، برگردانَد و در قالب مثنوی، ارائه دهد در نتیجه در قالب های اسطوره ای و حماسه ای، فشرده شده و به نسل خود و آینده، منتقل کرد.
فردوسی، زبان فارسی را برای انتقال افکار از گذشته به آینده انتخاب کرد
وی اظهار کرد: قالب و ابزاری را فردوسی، انتخاب نمود که زبان فارسی بود و زبان قوم و فرهنگی که قوام و دوام بسیار یافت و در طول قرن ها و بر اساس تجربه گذشتگان و انتقال دهنده علوم به نسل های آینده شد بنابراین زبان فارسی را برای انتقال افکار، انتخاب کرد.
فردوسی با انتخاب زبان منظوم و شعر آنچه که در ذهن خویش بود را ارائه کرد
درگاهی بیان کرد: انتخاب زبان منظوم و شعر از سوی فردوسی، آهنگ و موزون است و بر دل ها، نشست و می نشیند و او، در قالب بسیار زیبا آنچه که در ذهن خویش بود را ارائه کرد.
وی ابراز کرد: فردوسی، افکار انسانی را با زبان شعر و فارسی از هزار سال قبل به ما رسانده است و اگر او نبود، داشته های این سرزمین مشخص نبود که در کجا قرار می گرفت.
درگاهی گفت: پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت این روز در تلاطم مسائل فرهنگی و اجتماعی، قرار گرفت و مسئولان فرهنگی نیز چندان که باید به این مهم، عنایت ندارند.
نظر شما