«ای، وای، های»؛ مینیاتور در حرکت

خبرگزاری شبستان: به تازگی نمایش سایه عروسکی «ای، وای، های» در تالار انتظامی به نمایش درآمده است.

«ای، وای، های» که برنده جایزه بهترین کارگردانی، نویسندگی و طراحی صحنه و نامزد بهترین موسیقی دوازدهمین جشنواره نمایش عروسکس تهران مبارک(یونیما) سال 1387 شده، کاری به نویسندگی و کارگردانی ستاره امینیان است.

نمایش، داستان پسر خیاطی است که عاشق دختر طلسم شده پادشاه می شود تا برای شکستن این طلسم با یک جن آشنا شود.

سبک اجرایی "سایه عروسکی" نمایش، ساختار تازه ای را برای به تصویرکشیدن داستان های عرفانی و امثال و حکم پیشنهاد می کند، شیوه ای که با بیان مثالی و خیال انگیز داستان های ایرانی تناسب دارد.

در دوره ای که نمایش صحنه ای داستان های ایرانی دیگر جذابیت کافی را برای مخاطب ندارد، بهره گیری از این شیوه می تواند به آشتی دوباره مخاطبان با نمایش های ایرانی کمک کند.

از سوی دیگر، همراهی این نوع نمایش عروسکی با موسیقی، فضایی فانتزی و موزیکال به خصوص برای گروه سنی کودکان می سازد تا علاوه بر جذابیت های کودکانه، به ارتقاء سلیقه بصری و موسیقایی این سنین بیانجامد؛ موفقیتی که پیش از این نیز در مجموعه هایی چون انیمیشن "شکرستان" خود را نشان داد و با استقبال خوب بینندگان و همچنین جشنواره های بین المللی روبرو شد.

اما ویژگی منحصر به فرد گونه نمایشی که "ای وای های" از آن بهره می برد، ظرفیت فوق العاده آن در انتقال روحیه فضایی حاکم بر معماری گذشته است؛ به طوری که بهره گیری از ساختار فضایی ایزومتریک، "ای وای های" را به مینیاتوری در حرکت بدل می کند.

همان گونه که می دانیم، بیان تصویری فضاهای معمارانه در گذشته از طریق مینیاتور صورت می گرفته که در این گونه از نقاشی، بدون استفاده از قواعد پرسپکتیو، واقعیت سه بعدی فضا به صورتی تجریدی نمود یافته است.

تأکید بر نور و سایه در نمایش "ای وای های" به عنوان رکن اساسی معماری ایرانی نیز، - برخلاف روند رایج- احجام را در قالب فضای منفی(تاریک) و تهی را در قالب فضای مثبت(روشن) تعریف می کند که این، ارتباطی عمیق با روند طراحی معماری ایرانی دارد.

"ای وای های" همچنین، شعر و موسیقی سنتی را با تصاویر مینیاتوری در حرکت تلفیق می کند تا بیننده نمایش دو بعدی به مخاطبی حاضر در فضای سه بعدی نزدیک شود.

سرعت عمل در تغییر صحنه های نمایش "ای وای های" موضوع دیگری است که به علاوه بر تنوع و تعدد صحنه ها، امکان نمایش دو یا چند پرده به طور همزمان را فراهم می کند.

در دوره ای که گروه های تئاتری جوان به نمایش داستان های عرفانی و امثال و حکم در قالب های نو و جذاب علاقه نشان می دهند و نمایش های خلاقانه ای چون "ای وای های" و "سر به دار هستی" به روی صحنه می روند، باید امیدوار بود که در آینده کارهایی پخته تر و پرمخاطب تری راشاهد باشیم که این، جز با حمایت های معنوی و مادی نهادهای تئاتری و پذیرش این نمایش ها به عنوان نمایش هایی بااهمیت و تأثیرگذار امکان پذیر نیست.

محمد پورعلم

پایان پیام/