خبرگزاری شبستان، سرویس فرهنگی- محمد پورعلم : موسیقی پاپ ایرانی پس از انقلاب را باید از دهه هفتاد بررسی کرد؛ زمانی که جنگ تحمیلی به پایان رسید و کشور وارد دوران تازه ای شد. در این دوره شاهد جوانه زدن دوباره موسیقی پاپ با حضور افرادی چون «حمید غلامعلی» و «بیژن خاوری» هستیم. شکوفایی موسیقی پاپ پس از انقلاب را اما باید در سال های نیمه دوم دهه هفتاد پیگیری کرد. وقتی با فراهم تر شدن زمینه های فرهنگی، جوانان علاقمند به موسیقی بستری برای عرضه تولیدات خود در عرصه جامعه یافتند. حال و هوای این محصولات تازه موسیقی و استقبال عمومی از آثار منتشر شده در این دوره به شکل گیری جریان تازه موسیقی پاپ در ایران منجر شد که تاثیرات آن تاکنون نیز قابل بررسی است. یکی از جوان هایی که در آن سال ها به همراه نام هایی چون «خشایار اعتمادی» و «علیرضا عصار»، شناخته شد و توانایی خود را در زمینه های متنوع موسیقی پاپ به نمایش گذاشت، «بهنام صفاریان» است. آن چه در پی می آید بخش اول گفتگو با این آهنگساز و خواننده موسیقی پاپ درباره تحولات موسیقی پاپ ایران در سال های اخیر است:
امروز وقتی به تحولات موسیقی پاپ در سال های گذشته نگاه می کنم، در آن نوعی انحراف نسبت به جریانی می بینیم که از میانه دهه 70 آغاز شد و تا سال های نیاز مخاطبان جوان به این نوع موسیقی را برآورده می کرد. انگار دیگر خبری از آن روزها نیست. با این موضوع موافق هستید؟
بله. موسیقی پاپی که در دهه 70 شکل گرفت یک جریان بود اما امروز این جریان با چالش های فراوانی روبروست.
مثلا امروز شاهد موفقیت سینوسی خوانندگان پاپ این سال ها هستیم.
بله، در واقع خوانندگان موسیقی پاپ امروز با آلبوم نخست خود شناخته و مشهور می شوند اما در آن متوقف می شوند. این چهره ها که حالا صاحب شهرت شده اند، در ادامه به جای نوآوری، به تکرار می افتند و در آلبوم های بعدی انگار دارند ادای خود را درمی آورند.
گسترش روزافزون موسیقی پاپ ایرانی در خارج از کشور، معرفی چهره هایی تازه و شنیده شدن آهنگ های آن ها در داخل موضوعی دیگر است.
این نفوذ موسیقی پاپ ایرانی خارج از کشور در میان نوجوانان و جوانان محصول گسترش شبکه های اجتماعی و از میان رفتن مرزها و از سوی دیگر فعالیت بیشتر شبکه های تلویزیونی فارسی زبان خارج از کشور است.
با همه این تفاسیر، آینده موسیقی پاپ ایران را چگونه می بینید؟
من شخصا به آینده موسیقی پاپ در ایران خوشبین نیستم و به نظرم این جریان در حال حرکت به بی راهه است. و متاسفانه در این زمینه راهکاری هم نمی توان متصور بود.
ریشه این شرایط در کجاست و این عدم خوشبینی به خاطر چیست؟
یکی از عوامل تاثیرگذار در این زمینه پیشرفت تکنولوژی تولید موسیقی است به طوری که امروز ساخت آهنگ به طور گسترده برای همه امکان پذیر شده است. در این شرایط هرکه خود را واجد صلاحیت خوانندگی و تولید موزیک می داند با یک میکروفون و یک لپ تاپ یا حتی تبلت، از طریق برنامه های آهنگسازی وارد حوزه موسیقی می شود.
یعنی تولید موزیک دیگر با چالش و امکانات گران قیمت استودیویی روبرو نیست؟
به هیچ وجه. امروز یک کودک ده ساله با داشتن امکانات ساده ای که ذکر شد، تنها در طول یک روز می تواند متن مورد علاقه خود را روی آهنگی که می سازد، بخواند.
انتشار گسترده موزیک هم که از تولید آن ساده تر است.
دقیقا. با داشتن یک اکانت شبکه اجتماعی و یک کلیک می توان آهنگی که در طول یک روز ساخته شده را به گوش همگان رساند.
نظر شما