خبرگزاری شبستان- رشت، با اعلام سوم دسامبر، به‌عنوان روز جهانی معلولان توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال 1992 میلادی، نه تنها توجه مسئولان به این قشر مظلوم جامعه بیشتر گردید بلکه بارقه امیدی در روح و روان آحاد این جامعه دمیده شد.
بارها واژه معلولیت را شنیده‌ایم و بیشتر تصورمان از این واژه ناتوانی جسمی است در حالیکه معلولیت به آسیب‌های ناشی از اختلال و ناتوانی گفته می شود که منجر به ایجاد محدودیت و جلوگیری از ایفای نقش طبیعی فرد در زندگی می‌شود و معلول کسی است که بخشی از توانایی‌های فیزیکی، جسمی، اجتماعی، حرفه ای، ذهنی و روانی خود را از دست داده و یا اصلا بدست نیاورده است.
در واقع فاصله ما با معلولیت تنها یک لحظه است و شاید بسیار دیده باشید افرادی را که ممکن است بر اثر تصادف، بیماری و یا سالمندی دچار معلولیت گشته و از دنیای عادی خود فاصله گرفته‌اند اما آیا جامعه درباره توانمندی معلولان توجیه است؟
46 هزار خانوار دارای معلولیت در سازمان بهزیستی گیلان تحت پوشش هستند که طبق آمار ارائه شده از این تعداد 35 درصد را بانوان و 65 درصد را آقایان تشکیل می‌دهند که بیشترین معلولیت ثبت شده در استان معلولیت جسمی با 39 درصد و سپس معلولیت ذهنی با 25 درصد است.
مدیرکل بهزیستی گیلان تعداد مستمری‌بگیران معلول این سازمان را 27 هزار نفر اعلام می‌کند که از 37 مرکز شبانه‌روزی، 33 مرکز روزانه، 18 مرکز ویزیت در منزل و پنج مرکز مبتنی بر خانواده خدمات لازم را دریافت می‌کنند.
حسین نحوی‌نژاد با اشاره به اینکه معلولان 2 درصد جمعیت گیلان را تشکیل می‌دهند می‌گوید: یک هزار و ۱۰۰ معلول ضایعه نخاعی تحت پوشش بهزیستی گیلان هستند که علاوه بر مستمری ماهانه، حق پرستاری و کمک هزینه وسایل بهداشتی نیز دریافت می‌کنند.
اما آنچه که معلولان را دچار تنگنا و انزوا کرده نه معلولیتشان بلکه عدم مناسب‌سازی اماکن جهت حضور این قشر در جامعه است، گویا در مناسب‌سازی شهر هیچ کس به فکر معلولان جامعه نیست و یا به رمپ‌های غیراصولی بسنده شده است.
نحوی نژاد با انتقاد از عدم مناسب‌سازی اماکن عمومی در گیلان، یکی از اصلی ترین حقوق افراد دارای معلولیت را وجود فضاهای مناسب برای تردد راحت و بدون دغدغه دانست که شرایط را برای فعالیت آنان فراهم می‌سازد.
وی می‌افزاید: مناسب‌سازی اماکن عمومی در گیلان به نسبت میانگین 30 درصدی کشوری، 24درصد است که با توجه به وجود 300 هزار سالمند و افزایش جمعیت سالمندی و به تبع آن معلولیت، نیازمند همت مسئولان در مناسب‌سازی به‌ویژه شهر رشت هستیم.
در واقع مسئولان باید به جای برگزاری همایش‌های کلیشه‌ای، به بررسی مشکلات معلولان پرداخته و بستر مناسب برای بهتر زیستن این قشر را فراهم کنند، قشری که با وجود تمام کاستی‌های حمایتی بارها ثابت کردند که معلولیت محدودیت نیست.
عارف سلیمی یکی از این افراد است که نابینایی‌اش را با توانمندیش دربند کرده و با تکیه به آیات الهی زندگی‌اش را ادامه می‌دهد.
وی که متولد سال 54 در روستای گلنگش رودبار است از بدو تولد دچار ضعف چشم بود، تا سوم راهنمایی در مدرسه همان روستا با وجود تمام مشکلات تحصیل کرد و به دلیل نبود امکانات برای افراد کم‌بینا ترک تحصیل کرده و خانه‌نشین شد. سپس تصمیم به حفظ قرآن گرفت و با تهیه یک نسخه قرآن با خط درشت و یاری خداوند متعال و کمک خانواده توانست جزء 30 قرآن را حفظ کند.
عارف که اکنون حافظ کل قرآن است، بینا‌یی‌اش در حد تشخیص نور بوده و به‌عنوان تلفنچی در مجتمع فرهنگی و هنری خاتم الانبیاء(صلی الله علیه و آله ) رشت مشغول به‌کار است. وی حضور در مجتمع نابینایان فیاض‌بخش و بهره‌گیری از اساتید روشندل این موسسه را عامل موفقیتش در حفظ کل قرآن در 25 سالگی‌اش(سال 79) می‌داند.
وی با تاکید بر اینکه معلولیت نباید موجب طرد شدن انسان از اجتماع شود خطاب به معلولان از آنان خواست تا از توانایی و استعدادهایشان بهره گرفته و خود را به کمال برسانند چراکه معتقد است معلولیت محدودیت نیست و افراد معلول بسیاری هستند که دارای توانائی‌های خاص بوده و همپای دیگر افراد جامعه تلاش می‌کنند. وی می‌افزاید: انس با قرآن موجب دوری از بسیاری از ناهنجاری‌ها و آسیب‌های اجتماعی می‌شود زیرا آیات قرآن روشنی‌بخش است و صبر و مقاومت را می‌توان از آیات قرآن گرفته و در برابر مشکلات صبور بود.
در واقع دیدن انسان‌های موفقی که با وجود معلولیت همچنان به کار و تلاش پرداخته و در جهت رسیدن به ارزش‌های والای انسانی تلاش می‌کنند، درس بزرگی است برای همه افرادی که قدر سلامت و نعمت‌های الهی را نمی‌دانند.
امیدرضا رحیمی روشندل دیگری است که از هفت سالگی به کمک والدینش شروع به حفظ قرآن کرده وهم‌اکنون حافظ کل است و در مسابقات متعدد قرآن و اذان استانی و کشوری موفق به کسب رتبه‌های برتر شده است.
وی که متولد سال 77 است به مدت 10 سال مشغول حفظ قرآن بوده و 15 رتبه برتر در مسابقات مختلف قرآنی را در کارنامه خود دارد.
امیدرضا با انتقاد از محدودیت بودجه قرآنی که موجب کاهش فعالیت‌های قرآنی می‌شود معتقد است بی‌توجهی به فعالیت‌های قرآنی ضربات جبران‌ناپذیری را به فرهنگ دینی وارد می‌کند در حالیکه می‌توان آسیب‌های اجتماعی را در جامعه با نهادینه کردن فرهنگ قرآنی کاهش داد.
پیگیری امور مرتبط به معلولان باید مورد توجه مسئولان جامعه قرار گیرد چراکه این قشر دارای توانمندی‌های بسیاری بوده و نیاز به حمایت‌های بیشتری دارند تا بتوانند به ایفای نقش خود در رشد و توسعه کشور بپردازند.
نظر شما