به گزارش خبرگزاری شبستان: «محسن هادی طحان زواره» در گفت‌وگویی با اشاره به این که گنبد سبز زواره، محل دفن ابونصر احمد علی ازواری از عرفای اوایل قرن ششم و بانی مسجد جامع زواره(اولین مسجد چهار ایوانی ایران) بوده است، گفت: اگرچه عده‌ای معتقدند که کسی در این محل دفن نیست، اما به هرحال بانی، این بنا را پس از ساخت مسجد جامع زواره به عنوان مقبره خویش ساخته است.
این فعال میراث فرهنگی افزود: علت نامگذاری این بنا به گنبد سبز این است که کتیبه بیرونی و دور گنبد در گذشته دارای آجرهایی با لعاب سبز بوده که به مرور زمان بعلت فرسایش کم کم از بنا جدا و از آنها در تزیین گنبد قدیمی امامزاده یحیی (ع) استفاده شده بود.
این فعال میراث فرهنگی تصریح کرد: به گفته آقای موذنی خادم مسجد تاریخی جامع زواره یکی از ویژگی های خاص این بنا این است که دقیقا در راستای گنبد مسجد جامع احداث شده است، بطوری که از داخل، بافت تاریخی این دو گنبد روبروی همدیگر قرار دارد.
به گفته وی، بنای آجری سلجوقی گنبد سبز زواره که مقبره بانی اولین مسجد چهارایوانی کشور است، جز میراث ملی کشور به ثبت رسیده است و خوشبختانه در دهه اخیر مرمت شد.
هادی طحان ادامه داد: متاسفانه بازدید از این بنای هزار ساله در برنامه گردشگران نیست و تاکنون برای این بنا برنامه بازدیدی وجود نداشته و حتی محوطه سازی و نیز مسیر بازدیدی هم ایجاد نشده است و درب این گنبد تاریخی کشور همچنان بسته بوده و در سکوتی تاریخی فرو رفته است.
این فعال میراث فرهنگی افزود: مطلب مهمتر از آن این است که در گذشته ای نه چندان دور رو بروی گنبد سبز، مصلی زواره بود و این مکان محل برگزاری نماز عید فطر و قربان بوده است.
وی خاطرنشان کرد: به یاد دارم که روز عید فطر مردم از روبروی قبرستان زواره و حتی جلوتر کفش‌ها و گیوه ها رو در می‌آوردند و با پای برهنه به سمت مصلی می‌رفتند و به این کار افتخار می‌کردند، چرا که نهایت خضوع و خشوع در عبادت پروردگار بود.
هادی طحان ادامه داد: ضرب المثلی در زواره رایج بود که اگر کسی جایی دیگر هم پا برهنه بود، به شوخی می‌گفتند "مصلی می‌روی؟". در این مصلی نه خبری از سجاده و فرش زیرانداز بود و نه بلندگو و وسایل خنک کننده، چرا که زیرانداز خاک، سجدگاه خاک و منبر هم از خاک بود.
به گفته وی، منبری با خشت و گل از قدیم بجا مانده بود که امام جماعت بر روی آن می نشست و خطبه‌های نماز عید را می‌خواند. روبروی گنبد در گذشته دور چاه آبی، جهت وضو گرفتن و شرب بود و باغچه و چند درخت نیز مجموعه مصلی را تشکیل می‌دادند که تا چندسال پیش هنوز شیر آب و باغچه و درخت ها وجود داشت.
این فعال میراث فرهنگی تصریح کرد: این اواخر برای رفاه مردم قسمت مصلی را ماسه بادی(بادآور) ریخته بودند و به مرور مصلی نماز عید به آسفالت کنار ورزشگاه (خیابان) منتقل و مصلی قدیمی زواره به فراموشی سپرده شد.
وی اظهار امیدواری کرد با همکاری میراث فرهنگی و شهرداری زواره و با بهسازی و ایجاد محوطه در اطراف این بنای با ارزش کشور، محلی برای بازدید توریست ایجاد شده و یکی از مقاصد گردشگری و تاریخی منطقه اردستان(گنبد سبز زواره) احیاء شود.
منبع: ایسنا
نظر شما