خبرگزاری شبستان_ اهواز، معصومه صالحی: ام‌علی با چکمه های مردانه ای که به پایش هست آرام آرام از میان رودخانه آب و فاضلاب خود را می رساند به ما، تا در کنار همسرش از دردهایی بگوید که این بار مردانه نیست، از قالی هایی که با هزار آرزو عید فطر سال گذشته با اندک پس اندازشان خریده و اکنون زیر آب و لجن هستند، از وسایل برقی آشپزخانه کوچکش که سال هاست با جان و دل مراقبشان بوده و حالا اسیر آب و فاضلاب شده اند ... می گوید، اشک می ریزد، با گوشه شیله عربی اش اشک هایش را پاک می کند و باز هم می گوید از این درد که درمانی ندارد.
اینجا روستایی دور افتاده نیست، شهر است، همه چیز دارد، خاک حاصلخیز، آب، نفت و ثروت انسانی؛ اینجا کوت عبدالله است، مرکز شهرستانی که در زمستان 1391 از ادغام مناطق کوت عبدالله، استیشن، خزامی، درویشیه، شریعتی یک، کوت نواصر، کوی منتظری، گاومیش آباد، گندمکار و هادی آباد ایجاد شد.
حال و روز این روزهای کوت عبدالله حکایت از محرومیتی است که در کمتر شهری دیده می شود، محرومیت و عقب ماندگی که به اعتقاد مسئولان استانی وقت و نمایندگان مجلس جز با شهرستان شدن رفع نمی شد.
آن زمان که نمایندگان وقت اهواز در مجلس شورای اسلامی خبر از شهرستان شدن کوت عبدالله و تاسیس شهرستان کارون دادند، وعده توسعه و رفاه آنقدر زیاد بود که شاید کسی فکر نمی کرد پس از گذشت هشت سال ساکنان این منطقه همچنان شاهد تکرار روزهای بدش باشند.
این شهر تا قبل از سال 1389 جزء شهرداری منطقه 5 اهواز بود، اما امروز مرکز شهرستانی است که به رغم داشتن زیرساخت ها و پتانسیل های بسیار میان لوله های نفت و دود فولاد، همچنان از محرومیت رنج می برد.
مسئولان اعلام می کنند اعتبارات كوت عبدالله نسبت به قبل، چندین برابر رشد داشته؛ اما به اعتقاد شهروندان اوضاع اینجا از زماني كه تبديل به شهرستان شده تاكنون بهتر كه نه بدتر شده است.
نوای خوشی که نیست
کوت عبدالله که زیر چتر وعده های بی سرانجام مانده یکی از شاهرگ های ورودی کلانشهر اهواز به شمار می رود، جمعیت 180 هزار نفری را در دل خود جای داده و متشکل از 20 شهرک و روستای متصل و منفصل از هم است که در دو طرف مسیر جاده اهواز آبادان به صورت طولی امتداد یافته است.
اینجا نوای خوش توسعه و رفاه شنیده نمی شود، 165 هزار متر جوی روباز فاضلاب در این شهر وجود دارد که در خیابان ها و معابر عمومی کوت عبدالله فضای مناسبی را برای رشد انواع جوندگان، کرم ها و انگل ها فراهم کرده و بهداشت و سلامت شهروندان را تهدید می کند.
نابسامانی اش از بودن مدارس آن در میان فاضلاب و زباله مشخص است، اینجا هر کوی و برزن آن مردابی از آب لجن دیده می شود که منبع انتقال بسیاری از بیماری ها است.
برخی از مدارس این شهر در جوار قبرستان هستند و از سویی به گفته فرماندار این شهرستان دبیرستان برای ادامه تحصیل دختران در این شهر وجود ندارد و دانش آموزان برای ادامه تحصیل مجبورند به اهواز بروند.
خیابان‌هایی خاکی بدون آسفالت، مملو از فاضلاب های روان، بوی تعفن، مناظری ناخوشایند ناشی از جاری شدن فاضلاب در معابر عمومی و در نهایت شیوع بیماری های فراوان، این ها مشکلاتی است که مردم کوت عبدالله به دلیل نداشتن شبکه انتقال فاضلاب سال هاست که با آن دست و پنجه نرم می کنند.
خانه هایی غرق در فاضلاب
«كوت عبدالله رو شهر كردن بدون اینکه زیرساخت هاش رو بسازند» این را حاج احمد می گوید، با ناراحتی با بغضی در گلو به خانه تا نیمه در آب غرق شده اش اشاره می کند و ادامه می دهد: «این هم تبعات نبود زیر ساخت. این زندگی رو هوا مونده رو کی قراره جمع کنه کی قراره درست کنه؟! اصلا درست شدنی هست؟»
همسرش ایستاده است؛ نگاه می کند به خانه در آب با همان بغض و اشک هایی که روان است از دردهایش می گوید: «اینجا شهر نیست حتی مردم روستا هم زندگی بهتری از ما دارند، اینجا ما هر روز دردا و رنجامون تازه تر می شه هر روز این فاضلاب لعنتی بالا می زنه و ما هیچ کاری نمی تونیم بکنیم. بچه هامون مریض شدن کسی به دادمون نمی رسه».
صدای مرد جوانی از کمی دورتر توجهم را جلب می کند، صدای اعتراض است؛ نزدیک می شود می گوید: «بنویس ما صدقه نمی خواهیم نه نان و نه آب را! ما حق اولیه زندگی را می خواهیم، بیایند اینجا را درست کنند، این همه بودجه کجا خرج می شود، دردمان را به کی بگیم، بنویس ما اینجا از حق اولیه زندگی محرومیم».
شلوغ می شود، جمع می شوند زنان و مردان غمزده ، حرف می زنند، صدای فریادشان بلند است اما آیا این صدا شنیده می شود؟
چند روز از بارندگی 25 آذر گذشته، هنوز خانه های بسیاری غرق آبند، خیابان ها غرق لجن و راهی برای ورود به کوچه پس کوچه های آبگرفته نیست.
این آبگرفتگی، این لجن های فاضلاب و این کوه زباله هایی که در جای جای این شهر استوار نشسته اند، نشانه اند، نشانی از محرومیت از عقب ماندگی از بی توجهی به شهری که مملو از مشکل است.
به نظر می رسد اینجا خبری از حضور شهرداری نیست، نه برای آسفالت خیابان ها نه جمع آوری زباله! و کودکان معصوم و مظلومی که تنها فضای بازی مقابل درب منزلشان توسط زباله های متعفن و بد منظر، اشغال شده چاره ای جز لبخندهای تلخ بر لب ندارند.
اطراف پارک و فضای بازی کودکان که احتمالا با پیگیری های زیاد و پس از سال ها به صورت نیمه کاره راه اندازی شده مملو از فاضلاب، زباله و نخاله ساختمانی است که جز احتمال ایجاد حوادث جانی و انتقال عوامل بیماری زا سود دیگری برای کودکان این شهر ندارد.
ریگ و کلوخ خیابان ها اسباب بازی کودکان این منطقه است، حوصله شان هم که سر می رود، می دوند دنبال گاومیش هایی که خیابان های این شهر را پر کرده است.
شاید بتوان گفت اینجا بهترین سرگرمی بچه ها بازی با گاومیش هاست! گاومیش ها همه جا هستند؛ در کوچه ها، خیابان ها، و رودخانه. با مردم زندگی می کنند و با زندگی شهرنشینی خو گرفته اند.
اما آلودگی هایی که گاومیش ها تولید می کنند باعث شد مسئولان شهرستان و حتی خوزستان به فکر انتقال آغل گاومیش ها و خانه گاومیش دارها از این محله به جایی دورتر از شهر بیفتند که این موضوع اعتراض بسیاری از گاومیش داران را به دنبال داشت.
زندگی گاومیش ها با شهر هیچ سنخیتی ندارد اما آیا آن زمان که شهرستان شدن کوت عبدالله پس از کش مکش ها، اعتراضات و بحث و جدل های فراوان به نتیجه رسید آیا فکری برای گاومیش داران این منطقه نشد؟
کوت عبدالله است اینجا و کوهی از مشکلات که نمی دانی کدام در اولویت است، کدام مهم تر است؛ زباله ها، فاضلاب، فضای سبز، پارک، روشنایی و ... .
فرمانداری مستاصل
«معصومه خنفری» نخستین فرماندار زن استان خوزستان است؛ زنی كه از دی ماه 95 تا حالا سكان اداره شهرستان كارون را به دست گرفته و در این سه سال كم با فاضلاب سروكله نزده است.
فرماندار کارون مستاصل از وضعیت پیش آمده برای مناطق شهر می گوید: «كوت عبدالله كلا شبكه فاضلاب ندارد! خروجی آب هایش از طریق جوهای روباز است كه در مناطق اطراف آن سرریز می شود و با افزایش ساخت و سازها در منطقه این جوهای روباز دیگر گنجایش حجم فاضلاب را ندارد».
وی می گوید: «به دنبال این معضل ما فقط توانستیم با مكنده ها فاضلاب را تخلیه كنیم، البته با یك لوله گذاری هم فاضلاب این منطقه را به سپتیک (محل خروجی فاضلاب) گاومیش آباد وصل كردیم، اما این سپتیک جوابگوی كل منطقه نیست، چون این منطقه خیلی وسیع است».
به گفته خنفری فاضلاب مشكل امروز و دیروز نیست؛ همیشه این مشکل به صورت مقطعی حل شده، اما حالا چون سیل به آن دامن زده مشكل بیشتر شده به طوری که در هر بارندگی یک هفته درگیر جمع آوری آب های سطحی بودیم و الان این زمان بیشتر شده و همینطور خیلی از خانه ها هم اخیرا ترک برداشته اند.
شورایی بدون قدرت
«صالح بن عبود» هم وضعیت کوت عبدالله را بحرانی می داند و می گوید: آب ها انباشته شده و به خانه های مردم رفته است، به صورتی که در خیابان اصلی شهر موسوم به خیابان مدرسه امام رضا بعد از بارش های اخیر بیش از 100 خانه غرق آب شدند.
رئیس شورای شهر کوت عبدالله با اشاره به پیگیری های شورا در این خصوص می افزاید: مکاتباتی که در 2 سال اخیر به عنوان رئیس شورای شهر کوت عبدالله انجام داده‌ایم نیز بی فایده بوده و نمایندگانی که از طرف مسئولان برای بررسی شرایط می آیند نگاه می کنند و می روند، هیچ اقدامی هم انجام نمی دهند.
به گفته بن عبود برای این شهر با جمعیت بیش از 120 هزار نفر کاری انجام نشده و شرایط بهداشتی به صورتی است که در هر خانه حداقل یک بیمار کلیوی، قلبی یا تنفسی وجود دارد.
و صدای وعده ها
«همایون یوسفی» هم می گوید: مشكل فاضلاب اهواز و كارون و باوی و حمیدیه، یك مشكل قدیمی است كه ده ها سال است وجود دارد؛ طی سه سال اخیر 84 پروژه فاضلاب در این مناطق اجرا و 2 تصفیه خانه فاضلاب شرق اهواز هم افتتاح شده است.
نماینده مردم اهواز، باوی، حمیدیه و کارون در مجلس شورای اسلامی وعده می دهد: با اجرای چند پروژه دیگر هم فاضلاب از سطح محلات جمع شود، هم كار تصفیه فاضلاب انجام خواهد شد.
وضعیت بغرنج کوت عبدالله پای رئیس دادگستری خوزستان را هم به منطقه باز کرد؛ او در بازدید میدانی و تماس با سخنگوی قوه قضاییه قول پیگیری موضوع و رفع مشکلات منطقه را داد.
«علی شمخانی» دبیر شورای عالی امنیت ملی کشور هم در بازدید از منطقه کوت عبدالله پیگیری برای رفع مشکلات این منطقه را به اهالی وعده داد.
این وعده ها در حالی فعلا دردی از درد اهالی کوت عبدالله دوا نکرده که شورای شهر اهواز آمادگی الحاق دوباره این منطقه به اهواز را داده است.
نظر شما