خبرگزاری شبستان-آران و بیدگل/روح اله باقری؛
پیشرفتهای منطقهای با رویکرد تعادل و توازن منابع و امکانات، در صد ساله گذشته، همواره مورد اعتنای مدیریتهای کلان در سطح ملی و محلی بوده است.
با تغییر سبکهای مدیریتی و تحول در ساختارهای اجتماعی، الگوهای توسعهی شهری و منطقهای نیز متحول شد و شاخصهای علمی و آماری، مبنای جدیدی برای آمایش سرزمینی و آرایش مؤلفههای بهبود خدمات اجتماعی و فرهنگی و حتی ساختار سیاسی در سطوح محلی و منطقهای قرار گرفت.
این سنت شکنی البته هنوز در مناطق جغرافیایی با مقاومتهایی روبروست و تجربهپذیری آن با چالشهای بسیاری مواجه است که با فراز و فرودهایی روبروست و برغم ضرورت نگاه کلان و همهجانبه، ساختار توسعهی منطقهای بیشتر تحت تأثیر نهادهای غیر رسمی شکل میگیرد.
موضوعی که ظاهراً در نبود تشکلهای اجتماعی قانونی، توفیقاتی هم داشته اما در حقیقت گاهی مغایر با مصالح و منافع عمومی در سطح منطقهای عمل میکند.
تجربهی تلخ این نگرش، مداخلات مستقیم گروههای محلیمحور در تصمیمسازیهای کلان و گرهخوردن زلف اولویتها به منافع کوتاهمدت است.
روی دیگر این مسئله، کاربست نگاههای سیاسی به جای سیاستهای برنامهای است و مشخصا نحوهی مشارکت دادن این گروهها در روند برگزاری دورههای مختلف انتخابات، ضمن افزایش مثبت ضریب مشارکتها، شاید گاها متضمن خطاهایی در انتخاب اشخاص و کسانی است که علیرغم شایستگی، زیر تیغ مصالح قومی و گروهی قربانی میشوند و هیچ گاه مجال حضور در تصمیمسازیهای قانونی را پیدا نمیکنند.
در آستانهی انتخابات مجلس شورای اسلامی، بار دیگر شاهد تشکیل نشستهای محفلی و محلی خواهیم بود و باز هم بیم آن می رود تا تصمیمگیریهای مقطعی از سوی گروهی محدود برای طیف گستردهای از جامعه صورت پذیرد.
این گروهها که بعضاً زیر لوای نهادهای مورد اعتماد شکل میگیرد، گاهی سرنوشت منطقهای را برای سالیان سال با روندی مواجه میسازد که جامعیت لازم را در سطح کلان ندارد و هر آیینه مبنای ناپایداری پیشرفتهای دامنهداری میشود که باید در ابعاد اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی و .. در منطقه رعایت شود.
بدون تردید در آستانهی برگزاری انتخابات پیشرو، یک انتخاب شایسته، نیازمند مراقبت و حساسیتهای منطقی و عقلانی است و دور از انتظار است که این گروهها خود را نمایندهی همهی آحاد مردم دانسته و به جای آن ها و برای آن ها در معرفی یا حمایت از نامزدهای خاصی اقدام کنند.
نظر شما