خبرگزاری شبستان-استان فارس: فصل فصل کتاب زندگی سراسر درخشان امام کاظم(ع) درس سازندگی، عرفان، اخلاق، مبارزه، بندگی و ارزش های والای انسانی و الهی است.
موسی بن جعفر(ع)، آیینه و مظهر صفات جمال و جلال الهی است؛ آن امام بزرگوار در دوران اسارت، آزاد مردی در بند بود که امواج نیل صبر و مقاومتش چونان موسی کلیم الله، فرعون عباسی را به گرداب هلاکت و فلاکت افکند.
زندگی قهرمانانه امام کاظم(ع) در زندان نمایش حقیقت توحید و ارتباط خالص با خدای بزرگ است؛ او با صبر و مقاومتش به ستمگران تاریخ آموخت که با بند و زنجیر نمی توان چراغ آزادی و فضیلت را خاموش کرد.
امام هفتم شیعیان یک جهان مقاومت و ایستادگی در برابر جباران تاریخ بود؛ شکوهی وصف ناپذیر به بلندای خورشید و صاعقه ای بر خرمن هستی پلید طاغوتیان.
امام کاظم(ع)، شمشیر علی(ع) در دست و فریاد فاطمه(س) در حنجره داشت؛ خون حسین(ع) در رگهایش جاری بود؛ او وجود عینی قرآن بود، حرکت های پرصلابتش زورمندان و ظالمان را به زانو درمی آورد.
امام در زندان با خداوند این گونه نجوا می کرد: «خدایا تو بر حال من آگاهی که از درگاهت تقاضا داشتم مرا در خلوتگاه قرار دهی تا با فراغت بیشتر تو را عبادت کنم تقاضایم را برآوردی تو را شکر و سپاس می گویم.»
امام موسی کاظم(ع) به دلیل عبادت و سختکوشی به عبد صالح معروف و در سخاوت و بخشندگی مانند نیاکان بزرگوار خود بود.
کاظم یعنی نگهدارنده و فروخورنده خشم؛ امام کاظم(ع) در برابر کسانی که از سر نادانی یا به تحریک دشمنان کارهای زشت و دور از ادب در حق حضرت انجام می دادند خشم خود را فرو می خورد.
امام کاظم(ع) در برابر کسانی که از سر نادانی یا به تحریک دشمنان کارهای زشت و دور از ادب در حق حضرت انجام می دادند خشم خود را فرو می خورد.
حضرت کیسه های سیصد، چهارصد و دو هزار دیناری را میان ناتوانان و نیازمندان تقسیم می کرد؛ از آن حضرت روایت شده است که فرمود پدرم پیوسته مرا به سخاوت و کرم سفارش می کرد.
باب الحوائج امام موسی کاظم(ع) با وجود آن همه کرم و بزرگواری و بخشندگی، خود لباس خشن بر تن می کرد و این نشان از بلندی روح و صفای باطن و بی اعتنایی آن امام به زرق و برق های دنیا بود.
ایشان به تلاوت قرآن مجید انس زیادی داشت قرآن را با صدایی حزین و خوش تلاوت می کرد آنچنان که مردم در اطراف خانه آن حضرت گرد می آمدند و از سر شوق و رقت می گریستند.
محمد بن نعمان (ابوحنیفه) می گوید: موسی بن جعفر(ع) را دریایی بی پایان دیدم که می جوشید و می خروشید و بذرهای دانش به هر سو می پراکند.
امام عابدان و زاهدان موسی بن جعفر(ع) ثلث آخر شب را برمی خواست و به عبادت و نمازهای مستحبی مشغول می شد.
شناسنامه امام موسی کاظم(ع)
امام هفتم(ع) در هفتم ماه صفر سال ۱۲۸ هجری قمری دیده به جهان گشودند.
نام این امام همام، موسی(ع)، کنیه ابوالحسن، نام پدر صادق و مادر ایشان حمیده بوده است.
عبدصالح، کاظم، باب الحوائج، صابر، رجل، عالم، صالح، وفی و... القاب حضرت امام موسی بن جعفر(ع) است.
امام موسی کاظم(ع) در سال ۱۴۸ قمری و در سن ۲۰ سالگی به امامت رسیدند؛ مدت امامت ایشان ۳۵ سال بود و سرانجام در سال ۱۸۳ قمری در سن ۵۵ سالگی به مقام رفیع شهادت نائل آمد.
احادیثی گوهربار از امام هفتم
تَفَقَّهوا فی دینِ اللّهِ، فَإِنَّ الفِقهَ مِفتاحُ البَصیرَةِ.
در دین خدا، ژرفکاوی کنید؛ زیرا دین شناسی، کلید بصیرت است.
کَثرَةُ الهَمِّ یورِثُ الهَرَمِ.
فراوانی غصّه، موجب پیری است.
مَنْ صَدَقَ لِسانُهُ زَکی عَمَلُهُ.
هر که زبانش صادق باشد کردارش پاکیزه است.
مَنْ حَسُنَ بِرُّهُ بِإخْوانِهِ وَ أهْلِهِ مُدَّ فی عُمْرِهِ.
هر که به دوستان و خانواده اش نیکی و احسان کند، عمرش طولانی خواهد شد.
اَلْمَغْبُونُ مَنْ غَبِنَ عُمْرَهُ ساعَة.
خسارت دیده و ورشکسته کسی است که عُمْر خود را هر چند به مقدار یک ساعت هم که باشد بیهوده تلف کرده باشد.
إذا وَعَدتُمُ الصِّغارَ فأوفُوا لَهُم.
هرگاه به کودکان و عده ای دادید به آن عمل کنید.
زندگی توام با مشقت
یک کارشناس دینی با اشاره به شخصیت حضرت امام موسی کاظم(ع)، می گوید: نام مقدس این امام همام با رنج ها، سختی ها و زندان ها گره خورده است.
حجت الاسلام سجاد ابراهیمی ادامه می دهد: امام کاظم(ع) یکی از امامان مظلوم شیعه اند چرا که بعد از شهادت پدرشان امام صادق(ع) این امام همواره مورد سخت گیری خلفای عباسی واقع شدند.
قافله سالار نهضت پدر
وی با اشاره به اینکه امام کاظم(ع) در طول حیات درخشان خود نهضت علمی و فرهنگی پدر را در پیش گرفته بود، می گوید: آن حضرت شاگردان زیادی که گرد امام صادق(ع) جمع شده بودند را راهبری کرده و قافله سالار نهصت فرهنگی پدر می شود.
امام(ع) را باب الحوائج می نامند چرا که شیعه و سنی از آن حضرت حاجت گرفتند و آن قدر تجربه این حاجت تکرار شد که ایشان به باب الحوائج مشهور شدند.
زینت عابدان
حجت الاسلام ابراهیمی به عبادت های کم نظیر امام موسی کاظم(ع) نیز اشاره می کند و می گوید: ایشان از نظر عبادت یگانه عصر خود بودند؛ شب ها را به راز و نیاز با خالق خود سپری کرده و به زینت شب زنده داران معروف بودند.
وی عنوان می کند: امام(ع) را باب الحوائج می نامند چرا که شیعه و سنی از آن حضرت حاجت گرفتند و آن قدر تجربه این حاجت تکرار شد که ایشان به باب الحوائج مشهور شدند.
این کارشناس دینی می گوید: لطف الهی شامل ایرانیان شده که در جای جای کشور فرزندان موسی بن جعفر(ع) مدفون هستند و لذا باید نسبت به حضرت عرض ارادت ویژه ای داشته باشیم.
نظر شما