منصور قربانی به خبرنگار خبرگزاری شبستان در استان چهارمحال‌وبختیاری گفت: در ابتدا باید بین شبیه‌خوانی و تعزیه تفاوت قائل شویم چرا که تعزیه ریشه در عزا دارد اما در شبیه‌خوانی می‌توان موضوعات کمدی را هم به اجرا گذاشت.
این پژوهشگر موسیقی آیینی و مذهبی ادامه داد: یکی از غنی‌ترین و مهمترین هنرهای آیینی که صاحب‌نظران داخلی و غربی هم نسبت به آن اذعان دارند، هنر شبیه‌خوانی است که دارای چندین رکن مهم از جمله موسیقی، شعر و ادبیات، هنرهای تجسمی و نمایشی است.
وی با تاکید بر اینکه شبیه‌خوانی یک هنر سنتی نیست بلکه پیشرو به شمار می‌آید، تصریح کرد: این در حالی است که برخی تصور می‌کنند با نوآوری در این هنر به آن خدمت می‌کنند درحالی‌که با این کار، این هنر اصیل را از اصل خود دور می‌کنند.
این پژوهشگر موسیقی آیینی و مذهبی تاکید کرد: آسیب‌هایی که به هنر شبیه‌خوانی وارد شده است ناشی از بی‌تدبیری و بی‌دانشی به اسم نوآوری بوده به این صورت که تصور می‌کنیم اگر در یک مجلس شبیه‌خوانی ملودی غربی به کار بردیم، نوعی نوآوری کرده‌ایم که برداشتی نادرست است.
دور افتادن از اصل هنر شبیه‌خوانی
قربانی با بیان اینکه در سال‌های اخیر از اصل هنر شبیه‌خوانی و تعزیه دور شده‌ایم، اظهار داشت: این موضوع به سبب آن است که مبانی علمی و تخصصی اندکی مرتبط با این رشته در اختیار داریم و علاقه‌مندان و فعالان این حوزه به جست‌وجو مبانی در اینترنت می‌پردازند و الگوهای نادرستی را برمی‌گزینند.
وی، دادزدن زیاد در تعزیه و تاخت و تازهای بی‌شمار را از جمله آسیب‌های این هنر آیینی عنوان کرد و گفت: نواختن موسیقی در تعزیه اندازه دارد و اینکه برخی تعزیه‌خوانان مدام داد می‌زنند، تصور نکنند هر چه بلندتر بخوانند بهتر است بلکه گاهی پایین خواندن، تأثیرگذاری بهتری خواهد داشت.
قربانی توصیه کرد که به منابع کهن و قدیمی در حوزه تعزیه و شبیه‌خوانی رجوع شود و با درک درست از موقعیت، از دست‌زدن به نوآوری در این هنر آیینی به‌ویژه در شعر و موسیقی خودداری کرد.
نظر شما