محمدامین سواری در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری شبستان در اهواز با بیان اینکه خدمت به زوار اباعبدالله الحسین(ع) به شکل طبیعی در عراق بوده است گفت: باتوجه به اینکه حضرت آقا فرمودند که خوزستان دروازه ورود تشیع به ایران بوده، ما در خوزستان حلقه وصل فرهنگی یا فرهنگ شیعی و آیین ها و آداب هایی که در شیعه وجود دارد را به شکل برجسته می‌توانیم مشاهده کنیم و الان این دروازه بودن خوزستان خیلی تشدید شده است.
فارغ التحصیل دانشگاه تهران در رشته مطالعات غرب آسیا و شمال آفریقا- گرایش عراق افزود: خوزستان در جایگاهی است که مردم عرب این استان امکان ارتباط و توجه به فرهنگ‌های هم عراقی و هم در ایران را دارند لذا همیشه می‌توانیم ببینیم که مناسبات و آداب مثبت را پذیرفتند و به آن عمل نمودند و سعی کردند آن را منتقل کنند یعنی این برجستگی خوزستان هم مورد توجه کشور خودمان و هم خارج مرزی قرار دارد.
سواری عنوان کرد: بحث موکب‌داری و خدمت به زوار امام حسین علیه السلام وابستگی حادی به اصل زیارت دارد، از سال ۲۰۰۳ و سقوط نظام بعث و صدام زیارت به شکل قانونی رونق گرفت و آنها توانستند بحث زیارت را ترویج دهند به طبع آن مردم از کشور خودمان هم زیارت رفتند و به شکلی با آداب خاص آنجا انس پیدا کردند و سعی کردند متناسب با فرهنگ و بوم خودمان آن را داشته باشند زیرا که زیرساخت‌های لازم را خودشان دارند یعنی اعتقاد به سیدالشهدا و زیارت ایشان در این خطه و میان مردم وجود دارد.
این کارشناس دینی مهمان نوازی مردم خوزستان را یک امر مهم زیرساختی دانست و گفت: از حیث جغرافیایی در مسیر سیدالشهدا بودن خوزستان باعث شده که یک وظیفه‌ای برای ما بیاورد که بتوانند در قالب موکب و خدمت به زائران و در قالب احترام به زائر باشند که خدمت به زائر را احترام به سیدالشهدا می دانند و این اعتقاد و باورها باعث شده است که مواکب رونق بگیرند لذا بیشتر مواکب بعد از سال ۲۰۰۳ رشد چشمگیری داشتند.
سواری با اشاره به سختی زیارت در دوره صدام تصریح کرد: چون مردم خوزستان آسیب دیده از جنگی بودند که ۸ سال طول کشید و همین خاطرات بد و آسیبی که تحمیل شد این نیاز و عطش به زیارت یک فضایی ایجاد کرد که بعد از سال ۲۰۰۳ و بعد از نظام بعث بتوانند زیارت را رونق ببخشند و خیلی از مردم در زمانی که عراق توسط آمریکا اشغال شد به شکلی با پای پیاده سعی کردند خودشان را به کربلا برسانند و در خاطرات خود عنوان می‌کردند که آمریکا به چه شکلی سیطره داشت و ناامنی بود و کسی که می‌خواست به زیارت امام حسین(ع) نائل شود طلب حلالیت می‌کرد می‌گفت من یک مسیری می‌روم ممکن است برگشتی در آن نباشد و اگر حقی حق الناسی دارد سعی می‌کند آنها را حل و فصل کند و بعد به زیارت مشرف شود و در مقابل زائری هم که برمی‌گشت یک فضایی شبیه فضای حجاج بازگشته از خانه خدا ایجاد می شد و در یک فضای خاص و با آداب خاص از او استقبال می شد.
نظر شما