خبرگزاری شبستان_مهدی رحمانیان| زندگی گاهی شبیه یک میدان مسابقه است؛ پر از موانع، چالش‌ها و لحظاتی که ناامیدی مثل سایه‌ای سنگین روی دل آدم می‌افتد. اما در همین زندگی پرپیچ‌وخم، افرادی هستند که راهی به سوی نور پیدا می‌کنند؛ نور امید، اراده و ایمان. برای آن‌ها هیچ دیواری بلندتر از خواسته‌های قلبی‌شان نیست. داستان «سمیه حاجیان»، زنی از دیار جهرم، یکی از این قصه‌های ناب است؛ داستان زنی که محدودیت‌های حرکتی‌اش هرگز نتوانست قدم‌هایش را در راه عشق به قرآن متوقف کند.
سمیه، با وجود سختی‌ها و مسیری که شاید برای بسیاری غیرممکن به نظر برسد، موفق شد در کمتر از سه سال به یکی از بزرگ‌ترین آرزوهایش دست یابد؛ «حافظ کل قرآن شدن». او با وجود محدودیت‌های حرکتی، حافظ کل قرآن شد و ثابت کرد که هیچ مانعی بزرگ‌تر از ایمان و اراده نیست.
در دنیایی که گاهی ناامیدی بیش از امید خودنمایی می‌کند، داستان سمیه حاجیان مثل فانوسی روشن است؛ یادآوری می‌کند که با ایمان و تلاش، حتی سخت‌ترین مسیرها نیز می‌توانند به قله‌های امید و موفقیت ختم شوند. این حکایت، نگاهی متفاوت به قدرت اراده، ایمان و همراهی قرآن در زندگی است.
هر روز برایم یک امتحان جدید بود، اما باور داشتم که خداوند همراهم است. وقتی وارد کلاس می‌شدم و آیات را می‌خواندم، تمام خستگی‌هایم ناپدید می‌شد.
آغاز مسیری روشن در تابستانی داغ
تابستان ۱۳۹۳ بود که سمیه درِ مؤسسه قرآنی الهادی (علیه‌السلام) را برای نخستین بار کوبید. خودش می‌گوید: «وقتی وارد شدم، گویی قدم به دنیایی دیگر گذاشتم. فضایی پر از آرامش که مسیر زندگیم را عوض کرد. حفظم را با راهنمایی استاد عزیزم، خانم صدیقه زارعی، شروع کردم و در کمتر از سه سال این مسیر را به پایان رساندم.» اما این مسیر برای سمیه آسان نبود؛ او با محدودیت‌های حرکتی‌اش در هر قدم، معنای صبر و تلاش را دوباره نوشت.
سختی‌هایی که راه به بهانه ندادند
زندگی سمیه در طول مسیر حفظ قرآن شبیه یک کارزار بود؛ پیاده‌روی‌های طولانی برای رسیدن به کلاس، انتظارهای بی‌پایان برای تاکسی و تلاش‌های بی‌وقفه در گرما و سرما. اما او هرگز تسلیم نشد. با لبخندی پر از اطمینان می‌گوید: «هر روز یک امتحان جدید بود، اما باور داشتم که خداوند همراهم است. وقتی وارد کلاس می‌شدم و آیات را می‌خواندم، تمام خستگی‌هایم ناپدید می‌شد.»
قرآن برای سمیه سبک زندگی است. او می‌گوید: «قرآن برایم مثل آب برای تشنه است. حتی اگر یک روز تلاوت نکنم، احساس می‌کنم چیزی کم دارم. آیات قرآن مثل چراغ‌هایی هستند که مسیرم را روشن می‌کنند و هر بار که آن‌ها را می‌خوانم، آرامش عمیقی به زندگی‌ام می‌آورند.»
خانواده، همراهی در هر قدم
اگرچه مسیر سخت بود، اما سمیه تنها نبود. او از خانواده‌اش، به‌ویژه خواهرش، به‌عنوان ستون‌های محکمی یاد می‌کند که او را در هر قدم همراهی کردند. «خواهرم همیشه کنارم بود. هر وقت که ناامید می‌شدم، او با حرف‌هایش دوباره انگیزه‌ام را برمی‌گرداند. خانواده‌ام هم با صبوری و حمایت‌شان به من انرژی می‌دادند.»
قرآن برایم مثل آب برای تشنه است. حتی اگر یک روز تلاوت نکنم، احساس می‌کنم چیزی کم دارم.
دلنشین‌ترین آیه
آیه‌ای که سمیه را در زندگی همراهی می‌کند، آیه ۲۱۶ سوره بقره است: «وَ عَسی أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئاً وَ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ...» او با لبخند می‌گوید: «این آیه همیشه مرا به حکمت خداوند مطمئن کرده است. گاهی مشکلاتی پیش می‌آید که آن لحظه نمی‌فهمیم چرا، اما بعدها حکمتش را می‌بینیم. من همیشه این آیه را در دل دارم و با تمام وجود آن را در زندگی‌ام حس می‌کنم.»
پیامی برای آغازگران مسیر حفظ قرآن
سمیه برای کسانی که در ابتدای راه حفظ قرآن هستند، توصیه‌ای طلایی دارد: «هر کسی که بخواهد کاری را انجام دهد، راهش را پیدا می‌کند. مهم نیست چه محدودیت‌هایی دارید؛ اگر قرآن را با قلبتان بخواهید، خداوند راه را برایتان باز می‌کند. این مسیر سخت است، اما شیرینی رسیدن به مقصد، همه چیز را از یادتان می‌برد.»
رویایی که به واقعیت رسید
امروز، سمیه حاجیان حافظ کل قرآن است. او مربی قرآن شده و در کنار آن فعالیت‌های دیگری نیز دارد. می‌گوید: «هر چه دارم از برکت قرآن است. این کتاب زندگی‌ام را متحول کرد و من می‌خواهم دیگران هم این لذت را تجربه کنند.»
داستان زندگی سمیه، حکایتی است از ایمان، تلاش و غلبه بر سختی‌ها. او به ما یادآوری می‌کند که محدودیت‌ها تنها زمانی مانع می‌شوند که به آن‌ها اجازه دهیم. با قرآن، همه چیز ممکن است.
نظر شما