حجت الاسلام «سیدمهدی واعظ موسوی» در گفت وگو با خبرنگار دین و اندیشه خبرگزاری شبستان در ارتباط با فضیلت و اهمیت ماه رجب اظهار کرد: بین ماه های رجب، شعبان و رمضان پیوندی است که اهل دل و افرادی که اهل مراقبات و مستحبات هستند به این پیوند توجه دارند و ماه رجب را ماه «پیرایش»، ماه شعبان را ماه «آرایش» و ماه مبارک رمضان را ماه «ضیافت» می دانند. شما وقتی به یک مهمانی مهم و بزرگ دعوت هستید از قبل کلی آمادگی کسب می کنید به عنوان مثال نخست پیرایش می کنید بعد از آراستگی و وزین بودن ظاهر خود مطمئن می شوید سپس در مهمانی حضور پیدا می کنید. در ماه رجب هم ما با استغفار کردن، ابتدا خود را پیرایش می کنیم.
وی در تعریف و تشریح این مفهوم گفت: منظور از این پیرایش به نوعی گندزدایی از گناهان و معطر کردن خود است. چون بوی بد گناه، انسان را رسوا می کند. انسان در این ماه با استغفار خود را پیرایش می کند، در ماه شعبان با خلعت های زیبای این ماه از جمله مناجات شعبانیه خود را می آراید و لباس زیبا به تن می کند و آماده مهمانی می شود. هرچند برخی اینگونه نیستند و یک باره می بینند شب اول رمضان رسیده و وارد ماه مبارک رمضان شده اند.
حجت الاسلام واعظ موسوی با بیان این که همه این آمادگی ها برای درک شب قدر است گفت: مشهور است که لیله القدر در دهه آخر ماه رمضان است و نقل است که پیامبر خدا صلی الله علیه وآله در دهه آخر رمضان الکریم، رختخواب خود را جمع می کردند. گویا آن شاهد دلربا در حال دور شدن است یا شاید هم در دهه آخر رمضان در حال نزدیک شدن است. به هرحال رسول خدا صلوات الله علیه وآله در دهه پایانی این ماه خواب آنچنانی نداشتند. مانند مادری مهربان که منتظر آمدن فرزندش از سفری دور است و شب ها به انتظار او بیدار می ماند.
ماه رجب مقدمه ای برای تقویت اراده
وی ادامه داد: اگر لیله القدر را در دهه آخر ماه مبارک رمضان بدانیم با محاسبه ماه رجب و شعبان و ۲۰ روز ابتدای ماه مبارک، در مجموع ۸۰ روز فرصت داریم. به عبارت دیگر می شود دو اربعین. اهل معرفت برای وصال لیله القدر که مهمتر از تمام عمر است این دو چله را می گذرانند. اینکه می گویم شب قدر مهم تر از تمام عمر انسان است دلیل دارد. عبارت «لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ» یعنی هزاران سال!! این عبارت برای مفهوم کثرت بکار رفته و کثرت را نشان می دهد که بیانگر اهمیت این شب است. تمام عمر انسان به اندازه هزاران سال نیست اما یک شب قدر می تواند از هزاران سال مفیدتر باشد.
این کارشناس دینی گفت: ارزش دارد که انسان این دو چله را بگذراند تا بتواند شب قدر را درک کند اما ما باز توجه نداریم و ناگهان متوجه می شویم بدون آمادگی وارد ضیافت الهی شده ایم نه پیرایشی، نه آرایشی. برای همین است که شب قدر برای ما یک شبی است مانند طی کردن یک مراسم. یعنی مرسوم است که اینگونه طی شود پس ما هم اینگونه طی می کنیم. چون فلان اعمال در شب قدر مرسوم است و انجام می شود پس ما هم انجام می دهیم اما درک درستی از آن نداریم.
واعظ موسوی دلیل این عدم درک درست شب قدر را عدم آمادگی عنوان کرد و گفت: اگر لیله القدر را درک نمی کینم برای این است که آمادگی کسب نکردیم. چون این مراحل مانند یک پلکان است باید پله های اول را طی کرد تا به پله بعدی رسید. باید از ماه رجب شروع کرد. مرحوم شهید مطهری می فرمود: «ماه رجب که می رسید پدرم سه ماه روزه می گرفت. این نبود که فقط ماه مبارک رمضان اینگونه باشد.»
وی تصریح کرد: شاید دلیل اینکه قدیمی ها، قدرت اراده قوی تری داشتند این بود که از روزه این سه ماه غافل نمی شدند. روزه اراده انسان را قوی می کند. لذا در رجب و شعبان روزه وارد شده است. اگر تمام طول ماه را هم نمی توانیم حداقل یک روز را روزه بگیریم. امروز جوانانی به من مراجعه می کنند و از ضعف اراده شان شکایت دارند. به صراحت می گویم که اگر روزه بگیرید اراده تان قوی می شود.
واعظ موسوی در بخش دیگری از سخنان خود به موضوع دعا و اهمیت آن به خصوص در ماه مبارک رجب اشاره و خاطرنشان کرد: دعا نشانگر توحید و نگاه توحیدی فرد است. وقتی انسان مخاطبی به نام « الله » را در نظر می گیرد و روی سجاده می نشیند و با او حرف می زند یعنی توحید دارد. کسی که حال دعا ندارد چون توحیدش ضعیف است یعنی مخاطبی نمی بیند. شما با خودتان که حرف نمی زنید. منظور از مخاطب، آن معشوق حقیقی انسان است انسان تا معشوق را نبیند سخن نمی گوید دعا نمی کند. ما چون مقابل خودمان مخاطبی نمی بینیم بعد از دوبار «سبحان الله» گفتن از سجده خسته می شویم. اما امام سجاد علیه السلام وقتی سر به سجده می گذاشت از سجده برنمی خاست. چون در مقابل خود، مخاطبی می بیند و از گفتگو با او لذت می برد.
دعا، قرآن و نماز برای سرگرمی نیست
این کارشناس دینی یکی از علل به وجود آمدن افرادی مانند خوارج را همین مطلب دانست و افزود: افرادی مانند خوارج شاید بسیار بیشتر از ما اهل نماز و دعا و قرآن بودند ولی هیچ گاه در این نماز و قرآن و دعا حضور مخاطب را ندیدند یا این کارها را برای آن مخاطب اصلی انجام ندادند. فقط انبانی(کیسه) را برداشته بودند و به قصد ثواب پر می کردند. گمان نکنیم اگر کسی مدام پای سجاده بود آدم حسابی است. بعضی ها را مدام در حال نماز و ذکر و سجاده و...می بینی اما چه ذکری؟ ذکر ساهی و لاهی!! یعنی «ذکر عن سهو» و «ذکر عن الهو» ذکر از روی سهو و از روی لهو؛ ذکر پوچ. یعنی کسی را به عنوان مخاطب نمی بینند فقط به زبان چیزی را می گوید.
وی در همین رابطه با نقل روایتی از امام صادق علیه السلام گفت: «روزی محضر حضرت عرض کردند چرا دعاهای ما مستجاب نمی شود؟ حضرت فرمودند: «کسی را صدا می زنید که نمی شناسید! با کسی حرف می زنید که هیچ معرفتی نسبت به او ندارید!» یعنی دعای هوشیارانه داشته باشید، نه دعای سرگرم کننده، قرآن یا نماز سرگرم کننده به درد نمی خورد. آن دعا و نمازی خوب است که سهوی و لهوی نباشد. بلکه با هدف، آگاهی و معرفت همراه باشد. یعنی من موقع دعا، خدا را به عنوان مخاطب این گفتگو ببینم. یا لااقل باور کنم که او مرا می بیند. به قول فرمایش آقای شاه آبادی بزرگ استاد عرفان حضرت امام (ره) این می شود «درک محضر»! اگر هم باورم بالاتر و قوی تر باشد که هم من ببینم هم یقین داشته باشم که او هم مرا می بیند می شود « درک حضور.»
نظر شما