خبرگزاری شبستان - مهدی رحمانیان| در شلوغی خیابان احمدی شیراز، آنجا که میان دو بارگاه نورانی حضرت احمد بن موسی(ع) و حضرت سیدعلاءالدین حسین(ع)، مسیر بینالحرمین کشیده شده، بنایی قدیمی آرام گرفته؛ آنقدر بیصدا که شاید بارها از کنارش عبور کرده باشی و ندانسته باشی که چه رازی در دلش نهفته است.
مسجد قدس (سر دزک)، مسجدی که دیوارهایش فقط به تاریخ صفوی و قاجار تکیه نزدهاند؛ بلکه بر شانههای انتظار و تشرّف هم استوارند.
اینجا همانجاییست که حاج مؤمن شیرازی (ره)، به روایت بسیاری، به محضر امام عصر (عج) شرفیاب شد. مسجدی که از دیرباز به عنوان قدمگاه حضرت مهدی (عج) شناخته میشده و حالا دوباره صدای احیایش در شهر طنین انداخته است.
این مسجد که به دورهی صفویه تا قاجار بازمیگردد، در سال ۱۳۸۰ به شماره ثبت ۴۷۲۷ به فهرست آثار ملی ایران افزوده شد، اما آنچه بر اهمیت آن میافزاید راز نهفته در دل تاریخ آن است: تشرف حاج مؤمن به محضر حضرت ولیعصر(عج) در همین مکان.
مسجد قدس که در خیابان احمدی، جنب شاهچراغ(ع) و ابتدای بینالحرمین واقع شده، سالها در سایهی مهجوریت بهسر میبرد، تا آنکه، تولیت آستان مقدس حضرت احمد بن موسی(ع)، اهمیت احیای آن را در کنار حرم مطهر مطرح کرد.
از غبار مهجوریت تا بوی حضور
همانطور که به مسجد جمکران در قم اهمیت میدهید، باید به این مسجد نیز اهمیت داد؛ ارزش این مسجد به این است که محل زیارت حضرت ولیعصر(عج) بوده است.
به گفته حجتالاسلام والمسلمین علیرضا حدائق، مدیر بنیاد حضرت مهدی موعود(عج) استان فارس و مسئول حوزه علمیه منصوریه، «این مسجد در دوران غیبت صغری، مسجدی آباد بوده و جایگاه والایی داشته، اما در گذر زمان به مهجوریت پیوسته و در هالهای از ابهام فرو رفته است.»
او با استناد به نقل تاریخیای از عبدالغفار خویی میگوید: «همینجا، در همین مسجد، نماز صبحی به امامت حضرت ولیعصر(عج) اقامه شده است... آیا این برای ما نشانهای از قداست آن نیست؟»
گامی برای احیا
آیتالله دژکام، نماینده ولیفقیه در استان فارس و امام جمعه شیراز هم در مورد مسجد قدس گفته «همانطور که به مسجد جمکران در قم اهمیت میدهید، باید به این مسجد نیز اهمیت داد؛ ارزش این مسجد به این است که محل زیارت حضرت ولیعصر(عج) بوده است.»
او با تأکید بر حفظ حرمت و احیای جایگاه این مکان معنوی، میکند: «مسجد قدس سر دزک شیراز، یک سرمایهی معنوی است که باید از آن بهرهمند شویم.»
پلی برای اتصال دلها
مسجد قدس اکنون به محلی برای برگزاری آیینهای سهشنبههای مهدوی تبدیل شده و در حال بازیافتن جایگاه گمشدهاش در خاطرهی شهر است. همان شهری که حافظ و سعدیاش از آسمانها سرودند، امروز هم نیاز به این پیوند معنوی دارد.
باید بپذیریم که بسیاری از میراثهای معنوی ما، زیر غبار زمان پنهان ماندهاند و احیای آنها، بازسازی هویت مذهبی و فرهنگیمان است.
شاید روزی نهچندان دور، این مسجد نیز همانند جمکران، به زیارتگاه هزاران مشتاق بدل شود؛ فقط کافیست یادمان نرود که خورشید، هرچند در پس ابر، هنوز بر فراز شیراز میتابد...
نظر شما