به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از پایگاه اطلاع رسانی بسیج سازندگی، خیلی دیـر فهمیدیم کـه در اردوهای جهادی چه از خودگذشـتگی هایـی انجـام مـی داد. هـر وقت بـا دوسـتان جهادگرش راهـی این اردوهـا می شـدند و بـه نقـاط دور از دسـترس می رفتنـد دلشـوره می گرفتـم.
می پرسـیدم مادر شـما کجایی که در دسـترس نیسـتید. جـواب مـی داد به اردوی راهیـان نور می رود. نمی خواسـت حتی ما کـه خانـواده اش هسـتیم بدانیم کـه او در چند نوبت و چند شـیفت بـه طور خسـتگی ناپذیر بـرای رفـع محرومیت ها در روسـتاها کار و تلاش می کند.
مادر شهید محمد حسـین مهرابی می گوید پسـرش جـوری به نمـاز می ایسـتاد کـه فکر می کردیـم سـجاده اش هیـچ وقت جمع نمی شـود: خیلی از جوانهـا از ایـن که پدر و مادرشـان سـرزده به اتـاق شـان بروند ناراحت میشـوند. محمد حسـین در بیشـتر این مواقـع کـه از بیخبری ما ناشـی میشـد خجالت میکشـید. آنقدر بـی سـرو صـدا بود کـه بیشـتر وقتهـا متوجـه نبـودم در اتاقش اسـت. گاهـی کـه بـرای برداشـتن وسـیلهای بـه اتاقـش میرفتم میدیـدم در سـاعتی کـه نزدیک به اذان هم نیسـت و مناسـبتی هم نـدارد روی سـجاده نشسـته اسـت. مفاتیـح و صحیفـه و قـرآن به دسـت میگرفـت. آرام نجـوا میکـرد و اشـک می ریخـت. وقتـی اتفاقـی او را در ایـن حـال می دیـدم به حال خوشـی که بـا خدای خودش داشـت غبطـه می خوردم، اما او بسـیار خجالت زده می شـد و زودتـر از آن که دلش می خواسـت سـجاده اش را جمـع می کرد.
وقتـی به خانواده محمد حسـین مهرابی خبر شـهادتش در سـدی نزدیک به سـنندج را می دهند تا زمان دیدن پیکر او چیزی که شـنیده اند را باور نمی کننـد: از بی خبـری خودمان شـرمنده بودیـم. بارها بـه اردوهای جهـادی رفتـه بود و نمی دانسـتیم. یک بـار به او گفتم آخـر چند بار می خواهـی بـه اردوی راهیان نـور بروی. مگر آنجا چه خبر اسـت و تـو دنبـال چه چیـزی میگردی؟ این طـور وقت ها سـکوت می کرد. دیگـر یاد گرفته بـود این طـور وقت ها چطور بحـث را عوض کند. بـه ما گفتنـد در نزدیکی سـنندج در سـدی غـرق شده اسـت. برای سـاختن مسـجد و مدرسـه به منطقه محرومی سـفر کرده بودند و به نظر می رسـید چون امکاناتی در آن محدوده نداشـته اند می خواسـت بـرای اسـتحمام از آب سـد اسـتفاده کند.
البتـه جزئیات ایـن واقعه بـرای مـا در هالـه ای از ابهـام اسـت اما هر چـه بود می دانسـتیم که آگاهانـه پـا در ایـن مسـیر گذاشـته اسـت. این بـار اولش نبـود که بـه عنـوان جهادگـر بـه کمـک روسـتاییهای کردسـتان می رفت. محمد حسـین 26 سـاله بـود که بـه آرزویـش رسـید: انس عجیبی با شـهدای گمنـام داشـت. وقتی به گلزار شـهدایی میرسـید اول سـراغ شـهدای گمنـام را می گرفـت.
در مسـجد جامع کـرج تعـدادی از این شـهدای والا مقـام را بـه خـاک سـپردند. خیلی خوشـحال شـده بود. انـگار چنـد دوسـت تازه پیـدا کرده باشـد. مـدام بـرای زیـارت قبور مطهرشـان به این مسـجد سـرمی زد. طوری شـده بود که می دانسـتیم وقت هایـی که دل گیر اسـت یا مشـکلی دارد می توانیـم او را کنار مقبره این شـهدا در مسـجد جامع پیدا کنیم. عاشـق کار و تلاش در گمنامی بـود. قـرآن را می خوانـد کـه بـه آیه بـه آیـه آن عمل کند. کـم حرف می زد و بیشـتر کار می کرد. می گفت شـهدا خیلی انسـان های پر کاری بوده انـد و دوسـت داشـت ماننـد آن ها باشـد. یقیـن دارم که عشـق به زندگی نامـه شـهدا پـای او را بـه این اردو ها باز کرده اسـت. حالا پسـرم با همان انسـان های بزرگ محشـور اسـت و این تنها چیزی اسـت که اندکـی باعـث آرام گرفتن من بعد از رفتن همیشـگی او می شـود. مادر محمـد حسـین ایـن روزها دلخوش به همـان چند عکس بـه جا مانده از پسـرش اسـت: ما عکس هـای زیـادی از محمد حسـین نداریم و ایـن هـم به خاطـر همان علاقـه اش بـه گمنامـی و بینشـان ماندن بود. حدود 9 سـال از شـهادت پسـرم می گـذرد و می دانـم با وجود ایـن که دوسـت نداشـت کسـی از او و کارهای خیـرش حرف بزند هـر از گاهـی نـام و یـادی از او زنـده می شـود. همه این هـا باعث دلگرمـی مـن اسـت و بـه داشـتن پسـری مثـل او افتخـار می کنم.
نظر شما