به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری شبستان، با شیوع ویروس کرونا از اسفند ماه سال ۱۳۹۸ مدارس تعطیل شدند و آموزش ها به صورت مجازی و از طریق رسانه ملی به دانش آموزان ارایه شد. کرونا تهدیدات و فرصت هایی برای نظام تعلیم وتربیت داشت. تهدیدات آن کاهش سطح کیفی و یادگیری بود و فرصت آن آشتی تعلیم و تربیت با تکنولوژی بود.
ویروس کرونا زود یا دیر در نهایت بار خود را می بندد و می رود و ما با شرایط پسا کرونا مواجه می شویم، باید از حال حاضر به فکر تهدیدات و فرصت های شرایط پسا کرونا باشیم.
از این رو با《سمیه آوایی خوش》معلم دوره ابتدایی به گفتگو پرداختیم که در زیر می خوانید:
ابزار های فناوری مانند تبلت و تلفن هوشمند چه کمکی می توانند در پسا کرونا برای مدارس و آموزش داشته باشند؟
استفاده از ابزارهای فناوری در زمان کرونا، پیامدهای مثبت و منفی را در پسا کرونا خواهد داشت، از جمله پیامدهای مثبت آن افزایش سطح سواد فناوری و اطلاعات است. همچنین با استفاده از ابزارهای ارتباطی مثل کامپیوتر و نرم افزار های مهم آن، سواد الکترونیکی و شیوه آموزش از سبک سنتی و کلیشه ای فاصله گرفته است.
سطح کیفی معلمان را در پسا کرونا چگونه ارزیابی می کنید؟
معلمین جهت آموزش ها با استفاده از این نرم افزارها به تولید محتوا پرداخته اند که این تولید محتوا هم باعث خلاقیت و تنوع در آموزش شد. کیفیت آموزش را بالاتر برد و باعث شد که معلمین برای آموزش مطالب کمتر برمطالب کتاب اکتفا کنند.شیوه های آموزشی خلاق تری بکارگیرند به عبارت دیگر در دوران همه گیری کرونا سطح کیفی اطلاعات عمومی و اختصاصی معلمین افزایش یافته است.
به نظرشما آموزش ها در پسا کرونا چگونه باید باشد؟
شیوه آموزش در پسا کرونا آمیخته ای از سبک آموزش غیرمجازی، سنتی و آموزش مدرن و مجازی است که آموزش های مجازی فقط به صورت ابزار های کمکی و مکمل های آموزشی بکار برده می شود. باید سطح ارتباطی دانش آموزان در پساکرونا تقویت شود، آزمون های تقویتی برای آنان برگزار شود.
در حال حاضر کرونا چه تهدیداتی برای آموزش دارد؟
مشخصا در دوران وجود ویروس کرونا سطح کیفی و کمی آموزش ها بسیار کاهش یافته و از طرفی خستگی والدین و دانش آموزان را نیز در پی داشته است، علاوه براین در این دوران که آموزش ها بصورت مجازی است مهارت های اجتماعی و ارتباط اجتماعی دانش آموزان بخصوص مقطع ابتدایی کاهش پیدا کرده است وتعاملات کمتر شده است. کودکان منزوی تر شده اند، مثلا در آموزش های گذشته که حضوری بود اولین بازخورد مثبت کودک با ورود به فضای مدرسه و آموزشی منجر به تقویت مهارت های اجتماعی و تعاملات با همسالان خود می شد. همچنین به شناخت و درک بیشتر کودک از خود و افزایش اعتماد به نفس منجر می شد. برای نمونه اگر کودکی از اعتماد به نفس بالایی برخوردار نبوده و یا ارتباط اجتماعی ضعیفی داشت با ورود به فضای مدرسه و تعامل و بازی و دوست یابی مهارت اجتماعی اش تقویت می شد و درنتیجه این امر باعث افزایش اعتماد به نفس و ایجاد روحیه شادی دانش آموز بود.
اما کودک امروز بخصوص پایه اول و آمادگی که در بدو ورود به دنیای آموزش و اجتماع هستند با این گونه آموزش مجازی تجربه چندان خوبی در زمینه آموزش و اجتماع آموزشی نخواهند داشت، از طرفی دیگر این نوع آموزش وابستگی دانش آموزان را به رسانه های الکترونیکی و فضای مجازی، بخصوص موبایل و تبلت افزایش داده و از آنجایی که دانش آموزان ما آشنایی زیادی با نحوه استفاده درست و بهینه از فضای مجازی را نیاموخته اند.
پیامد های منفی بسیاری را به دنبال دارد و بسیاری از دانش آموزان زمان بسیار زیادی را صرف فضای مجازی غیر درسی می کنند، و مشکل دیگر انجام تکالیف توسط والدین است و اینگونه فرآیند یادگیری ضعیف خواهد شد.
نظر شما