مؤمن ناصیه‌اش در دست خدا است

اگر به مشیت الهی تن بدهیم، زندگی بر ما شیرین می شود. اما اگر به آن تن ندهیم و خلاف آن را بخواهیم، یعنی تقلاّ کنیم که از قبضه خدا بیرون بیاییم، چون ممکن نیست، زندگی بر ما تلخ می شود .همه در قبضه خدا هستیم.

به گزارش خبرنگار گروه غدیر و مهدویت خبرگزاری شبستان، ماه مبارک رمضان به عنوان بهار قرآن بهترین فرصت است برای منتظران تا با تامل در آیات وحی، رسالت منتظرانه خود را بشناسند. از این رو، در سلسله مطالبی به قلم حجت الاسلام والمسلمین «محمدرضا نصوری»، معاون تبلیغ و ارتباطات مرکز تخصصی مهدویت و معاون آموزش و پژوهش بنیاد مهدی موعود(عج) به آموزه های منتظرانه برخی از آیات می پردازیم:

 

«كَلَّا لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِيَةِ؛ این چنین نیست كه می‌پندارد كه ما كارهایش را زیرنظر نداریم، اگر از كارهایش‌ باز نایستد، به شدت موی جلوی سرش را می‌گیریم و به سوی دوزخ می‌كشانیم.»

ناصیه در جلو و بالاترین قسمت پیشانی واقع شده و مهم ترین بخش در انسان و حیوان است. قرآن می فرماید: «مَا مِنْ دَابَّةٍ إِلَّا هُوَ آخِذٌ بِنَاصِيَتِهَا؛ جنبنده ای نیست مگر اینکه خدا موی پیشانی او را می گیرد».

 

مؤمن ناصیه اش در دست خدا است

 

اگر به مشیت الهی تن بدهیم، زندگی بر ما شیرین می شود. اما اگر به آن تن ندهیم و خلاف آن را بخواهیم، یعنی تقلاّ کنیم که از قبضه خدا بیرون بیاییم، چون ممکن نیست، زندگی بر ما تلخ می شود .همه در قبضه خدا هستیم.

هیچ راهی براي بیرون رفتن از قبضه  خدا وجود ندارد، «لایُمکِنُ الفِرار مِن حُکومَتِکَ، خدایا از حکومت تو فرار کردن ممکن نیست»؛ جلوي پیشانی اسب چند تار مو است که اگر آنها را بگیرید، اسب با همه قدرتی که دارد، تسلیم و مطیع شما می شود. اسم این موها ناصیه است. مؤمن ناصیه اش را به دست خدا می بیند و عرض می کند: یا مَن بِیَدِهِ ناصِیَتی، اي خدایی که ناصیه ام در دست او است.

 

«وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ ۚ وَمَا تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِكُمْ مِنْ خَيْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ ۗ ؛ و نماز را برپا دارید، و زكات بپردازید، و آنچه از كار نیك برای خود پیش فرستید آن را نزد خدا خواهید یافت.

از نظر قرآن، انسان مسافر آخرت است و دنیا تنها همانند پلی است که عاقل در آن ساکن نمی‌شود، بلکه گذرگاهی می‌داند که می‌بایست از آن بگذرد؛ چنانکه امیرمومنان می‌فرماید: دنياسراى گذشتن است نه سراى ماندن، و مردم در آن دو دسته‌اند: دسته‌اى که خود رادرآن به خواهش‌هاى نفس بفروشند؛ پس خويش را به كيفر آنها هلاك گردانند؛ و دسته‌اى که خود را به طاعت و بندگى بخرند؛ پس خود را از عذاب رستاخيز برهانند

انسان عاقل برای مقصد سفر، توشه برداشته و یا جلوتر می فرستد تا در آنجا به راحتی بسر برد. لذا تا در این دنیا هستیم می توانیم برای آخرت چیزی بفرستیم.

 

کد خبر 1052365

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha