جان در آتش

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری شبستان، سال 1395 اتوبوس اسکانیایی آتش گرفت. دود تمام اتوبوس را فرا گرفته بود. 36 دانش آموز گرفتار شده بودند. نجات یافتن از این شرایط سخت تر شده بود. چون دانش آموزان  معلول جسمی و کم توان ذهنی بودند. آنچه در ذهن آقای مدیر و کادر مدرسه می گذشت، نجات دانش آموزان بود. آتش از پشت ماشین در حال شعله ور شدن بود، یکی یکی دانش آموزان را با هر زحمت و سختی بود از اتوبوس خارج کردند.

این روایت دانش آموزان دبستان طریقت با مدیریت آقا«امیر معدنی پور» است. این مدیر مدرسه 25 سال سابقه کار دارد و 20 سال به صورت دو شیفت با عنوان مدیر و آموزگار فعالیت داشته است.  در حال حاضر به عنوان یکی از جلوه های ویژه معلمی مورد تجلیل وزارت آموزش وپرورش قرار گرفته است.

او درباره جزییات آتش سوزی و نجات دانش آموزان به خبرنگار شبستان می گوید: سال 1395 دانش آموزان به اردوی تفریحی بردیم، دو روز در بندر انزلی بودیم که خوش گذشت روحیه دانش آموزان خیلی تغییر کرد. موقع برگشت در اتوبان قزوین کرج اتوبوس اسکانیا دچار حادثه شد. سرعت ماشین کم شد و دود در اتوبوس جمع شد. ماشین داشت آتش می گرفت، دانش آموزان چون دارای معلولیت ذهنی و جسمی بودند، نمی توانستند خودشان را نجات دهند. به  لطف یاری خدا بچه ها را سالم از اتوبوس پیاده کردیم.

او ادامه داد: کیف یکی از پرسنل در اتوبوس جا مانده بود، گوشی دو تا از دانش آموزان در کیف بود، آنها به من گفتند، اقا گوشی های ما در کیف مانده است. دوباره وارد اتوبوس شدم، کیف را برداشتم، همین که از اتوبوس خارج شدم، در آن به صورت اتومات بسته شد و آتش در اتوبوس شعله ور شد. این لطف خدا بود که من توانستم از اتوبوس خارج شوم.

تنها ناجی بچه ها مدیر و همراهانش بودند، مردم در بیرون اتوبان از آتش گرفتن اتوبوس فیلمبرداری می کردند. مدیر مدرسه نتوانست این صحنه را تحمل کند که از استیصال او و دانش آموزانش فیلم می گیرند و کمک نمی کنند، همان لحظه فریاد کشید«خجالت بکشید، از چه فیلم می گیرید، به جای کمک کردن فیلم می گیرید» همین جمله اش باعث شد تا یکی از کسانی که فیلم می گرفت، شرمسار شود و گوشی را کنار بگذارد و به کمک آقای معلم و دانش آموزانش بشتابد.

او در این باره نیز تاکید می کند:رسانه ها باید فرهنگ سازی کنند هنگام رخ دادن حادثه ای مردم به جای فیلمبرداری کمک کنند.امکان دارد در اثر کمک نکردن مردم اتفاق های بدی بیفتد.

یکی از دغدغه های معدنی پور اشتغال آفرینی برای کودکان با نیازهای ویژه است. از این رو یک تعاونی با حضور دانش آموزان و خانواده آن ها راه اندازی کرده است اما به دلیل عدم حمایت از سوی مسئولان هنوز این تعاونی فعالیتی ندارد.

او در این باره می گوید: یکی از اهداف ما حرفه آموزی دانش آموزان با نیازهای ویژه و ایجاد اشتغال است.اما مسئولان در شعار حمایت از اشتغال آفرینی دارند در عمل حمایتی نمی کنند. ما نیاز به یک کارگاه داریم تا دانش آموزان محصولات خود را بسازند و به فروش برسانند. امیدواریم مسئولین یا خیرین به این حوزه وارد شوند.

این مدیر مدرسه حامی بچه های یتیم هم هست، البته خود او خیلی تمایل ندارد بیان کند اما می گوید مردم برای داشتن آرامش از ایتام و معلولین حمایت کنند و با مراجعه به کمیته امداد و بهزیستی می توانند سرپرستی این کودکان را به عهده بگیرند و هر ماه به حسابشان مبلغی واریز کنند.این حرکت قابل قیاس با هیچ کار دیگری نیست.فکر نمی کنم هیچ ثوابی بالاتر از این باشد.

او همچنین پیشنهاد می دهد افراد هفته ای یک بار به مدرسه استثنایی بیایند و دست نوازش بر سر دانش آموزان بکشند و با آن ها صحبت کنند، آن هنگام به به معنای واقعی آرامش  دست می یابند و مشتری ثابت این مدارس می شوند.

این معلم که جزو نخبگان دانشگاه خوارزمی در رشته روانشناسی بالینی است، بیان می کند: دوست داشتم معلم شوم و از طریق کنکور وارد این رشته شدم و هنگام استخدام وارد آموزش و پرورش کودکان استثنایی شدم. کار کردن با این دانش آموزان حس آرامش وصف ناپذیری را دارد. هر صبح بر روی لب های آن ها لبخند جاری است و از لحاظ روحی و روانی زندگی آدم را می سازد.تمام عمر شغلی را به پای این بچه ها بوده است، بهترین لحظات را داشته ام.

او همچنین از مسئولان می خواهد تا اجازه دهند به صورت محدود و شیفتی دانش آموزان با نیازهای ویژه به مراکز حرفه آموزیی بیایند چون یادگیری از طریق فضای مجازی برای آن ها دشوار است.

یکی از دغدغه های او بیمه فرهنگیان و حقوق پایین آن ها است و در این باره نیز می گوید: با توجه به تورم و افزایش قیمت ها، حقوق فرهنگیان مکفی یک زندگی نیست باید چند جا کارکنند تا بتوانند خرج زندگی را در بیاورند. در حالی که معلم باید وقت خود را به پژوهش و تحقیق بگذراند. خیلی از کشورهای پیشرفته به جایگاه معلم ها اهمیت داده اند و به نتیجه دلخواه هم رسیده اند باید به وضعیت حقوقی و معیشتی فرهنگیان بیشتر رسیدگی شود و آن ها را ارج نهند.

امثال آقای معدنی پور کم نیستند، معلمانی که عاشقانه پای در میدان دانایی گذاشته‌اند. معلمان بی ادعایی که هر آنچه در توان دارند در طبق اخلاص می‌گذارند تا به دانش آموزان با نیاز های خاص آموزش دهند و حساب بانکی خود را در نزد پروردگار پُر کنند.