به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، از گذشته های دور ادبیات فارسی ایران مملو از مدح و ثنای ائمه اطهار(ع) است؛ امام رضا(ع) هشتمین اختر تابناک ولایت همواره الهام بخش شاعران و ادیبان فارسی زبان بوده است و هر شاعری برکات وجودی شاه خراسان را در کلماتی به تصویر کشیده است.
«سهیل محمودی» یکی از این شاعران آئینی است که با استفاده از شیوه ای جدید وسبکی خاص وبا ردیف یا ضامن آهو، به مدح حضرت امام رضا (ع) پرداخته است:
در بند هواييم، يا ضامن آهو! در فتنه رهاييم، يا ضامن آهو!
بي تاب و شکيبيم، تنها و غريبيم بي سقف و سراييم، يا ضامن آهو!
عرياني پاييز، خاموشي پرهيز بي برگ و نواييم، يا ضامن آهو!
سرگشته‌تر از عمر، برگشته‌تر از بخت جوياي وفاييم، يا ضامن آهو!
آلوده‌ي بدنام، فرسوده‌ي ايام با خود به جفاييم، يا ضامن آهو!
آلوده مبادا، فرسوده مبادا اين گونه که ماييم، يا ضامن آهو!
پوچيم و کم از هيچ، هيچيم و کم از پوچ جز نام نشاييم، يا ضامن آهو!
ننگيني ناميم، سنگيني ننگيم در رنج و عناييم، يا ضامن آهو!
بي رد و نشانيم، از ديده نهانيم امواج صداييم، يا ضامن آهو!
صيد شب و روزيم، پابند هنوزيم در چنگ فناييم، يا ضامن آهو!
چندي ست به تشويش، با چيستي خوي در چون و چراييم، يا ضامن آهو!
با دامني اندوه، خاموش‌تر از کوه فرياد رساييم، يا ضامن آهو!
مجبور مخيّر، ابداع مکرر تقدير قضاييم، يا ضامن آهو!
افتاده به عصيان، تن داده به کفران آلوده‌رداييم، يا ضامن آهو!
حيران شده‌ي رنج، طوفان‌زده‌‌ي درد درياي بکاييم، يا ضامن آهو!
تو گنج نهاني، ما رنج عناييم بنگر به کجاييم، يا ضامن آهو!
با رنج پياپي، در معرکه ري بي قدر و بهاييم، يا ضامن آهو!
نه طالع مسعود، نه بانگ خوش عود زنداني ناييم، يا ضامن آهو!
در غربت يمگان، در محبس شروان زنجير به پاييم، يا ضامن آهو!
رانده ز نيستان، مانده ز ميستان تا از تو جداييم، يا ضامن آهو!
سوداي ضرر ما، کالاي هدر ما اوقات هباييم، يا ضامن آهو!
دل‌خسته و رسته، از هر چه گسسته خواهان شماييم، يا ضامن آهو!
روزي بطلب تا، يک شب به تمنا نزد تو بياييم، يا ضامن آهو!
در صحن و سرايت، ايوان طلايت بالي بگشاييم، يا ضامن آهو!
با ما کرم تو، ما در حرم تو ايمن ز بلاييم، يا ضامن آهو!
چشم از تو نگيريم، جز تو نپذيريم اصرار گداييم، يا ضامن آهو!
در حسرت کويت، با حيرت رويت آيينه‌لقاييم، يا ضامن آهو!
مشتاق زيارت، تا جبهه طاعت بر خاک تو ساييم، يا ضامن آهو!
گو هر چه نبايد، گو هر چه ببايد در کوي رضاييم، يا ضامن آهو!
آيا بپذيري، ما را بپذيري؟ در خوف و رجاييم، يا ضامن آهو!
مِهر است و اگر قهر، شهد است و اگر زهر تسليم شماييم، يا ضامن آهو!
فريادرسي تو، عيسي‌نفسي تو محتاج شفاييم، يا ضامن آهو!
هر چند گنه‌کار، هر قدر سيه‌کار بي رنگ و رياييم، يا ضامن آهو!
ما بنده درگاه، در پيش تو، اما در عشق خداييم، يا ضامن آهو!
در رنج و تباهي، وقتي تو بخواهي آزاد و رهاييم، يا ضامن آهو!
اي چشمه خورشيد، مهر تو درخشيد در عين بقاييم، يا ضامن آهو!
ما همسفر شوق، فريادگرشوق آواي دراييم، يا ضامن آهو!
همخانه شبگير، همسايه تأثير پرواز دعاييم، يا ضامن آهو!
همراز به خورشيد، دمساز به ناهيد در شور و نواييم، يا ضامن آهو!
هم‌صحبت صبحيم، هم‌سوي نسيميم هم‌دوش صباييم، يا ضامن آهو!
ما خاک ره تو، در بارگه تو گوياي ثناييم، يا ضامن آهو!
سوگند الستيم، پيمان نشکستيم در عهد «بلي»ييم، يا ضامن آهو!
يار ضعفا تو، خود ضامن ما تو ما اهل خطاييم، يا ضامن آهو!
هم مسکنت ما، هر مرحمت تو مسکين غناييم، يا ضامن آهو!
از فقر سروديم، يا فخر نموديم فخر فقراييم، يا ضامن آهو!
نه نقل فلاطون، نه عقل ارسطو جوياي هداييم، يا ضامن آهو!
هنگامه وهم آن، کجراهه فهم اين ما اهل ولاييم، يا ضامن آهو!
از گوهر پاکيم، از کوثر صافيم فرزند نياييم، يا ضامن آهو!
چاووش شب رزم، سرجوش تب رزم شوق شهداييم، يا ضامن آهو!
ايمان به تو داريم، يونان بگذاريم تشريک‌زداييم، يا ضامن آهو!
منشور نشابور، سرسلسله‌ي نور با حکمت و راييم، يا ضامن آهو!
تو راه مجسّم، گر راه به عالم جز تو بنماييم، يا ضامن آهو!
تا صور قيامت، با شور ندامت شايان جزاييم، يا ضامن آهو!
همراهي استاد آگاهي‌مان داد کز تو بسراييم، يا ضامن آهو!
اين بخت سهيل است، کش سوي تو ميل است در نور و ضياييم، يا ضامن آهو!
زين نظم بدايع، وين اختر طالع اقبال‌هماييم، يا ضامن آهو!
«مهدی اخوان ثالث» از شاعران دیار خراسان نیز در مجموعه اشعارش در مدح امام رضا(ع) چنین سروده است:
بعد چل سال که ري داشت چو محبوس مرا مي کشد عشق دگرباره سوي توس مرا
کاش زآغاز نمي آمدم از توس به ري که به انجام نبود اين همه افسوس مرا
من که دست پدر خويش نمي بوسيدم مشهد توس فرا خواند به پابوس مرا
«اشرف مازندرانی» شاعرآئینی دیگری است که در قصیده ای از امام رضا(ع) اینگونه طلب می کند:
داورا مسکین نوازا ،فیض بخش عالما ای غریبان را هوای بارگاهت سازگار
بعد عمری کز ترّددهای بی جای سفر خورده بودم روی دست از دستبرد روزگار
چون حنا باز آمدم از هند باروی سیاه می روم از دست اگر لطفت نباشد دستیار
آرزو دارم که جایم در پناه خود دهی تا بسایم از تفاخر سر بر اوج اعتبار
می تواند کرد ،بی نام ونشانی را چو من یک نگین واری زمین از آستانت نامدار
«محمد حسین بهجتی» شاعر دیگری است که در غزل «امید دل» امام رضا(ع) را اینگونه وصف می کند:
به کوی رضا جان صفا می پذیرد دل این جا فروغ خدا می پذیرد
تو ای بی نوا رو به سوی خدا کن که این پادشه خوش گدا می پذیرد
به پابوس او رو که زواّر خود را سر خوان جود وعطا می پذیرد
«موسوی گرمارودی» شاعر برجسته آئینی کشورمان درباره امام هشتم علیه السلام چنین سروده است:
درود بر تو اي هشتمين سپيده
- اگر از سايه ساران درود مي پذيري-
باران نيز به ازاي تو پاک نيست
و بر ما درود
-اگر فاصله خويشتن تا تو را، تنها بتوانيم ديد-
اي آفتاب! ما آن سوي ذره مانده ايم
من آن پرنده مهاجر که هزار سال پريده است
اما هنوز سوار گنبدت پيدا نيست
آوخ که بال کبوتران حرمت
از چه تيرهاي زهرآگين خسته است
شکسته است
اي عرش اي خون هشتم
نيرويي ديگر در پرم نِه
که ما را هزار سال
نه ره توشه اي بر پشت بود و نه شمشيري در دست
و مگر در سينه عشق مي افروخت
مي سوخت که چراغ تو روشن ماند
رشته اي از زيلوي حرمت زنجير گردن عاشقان...
و سلسله وحدت است
و خطي که روستا ها را به هم مي پيوندد
گلمهره هاي ضريحت
دل هاي بيرون تپيده ما
تبلور فلزي ايمان است
چنان گسترده اي که جز از حلقه ضريحت نمي توان ديد
تو را بايد تقسيم کرد آنگاه به تماشا نشست
خاک تو گستره همه کائنات
و پولاد ضريحت قفسي است
که ما يارايي خود را در آن به دام انداخته ايم
تو سرپوش نمي پذيري
طلاي گنبدت روي زردي ماست.
نظر شما